Η θεραπεία μιας γυναίκας, η οποία 18 χρόνια δεν μπορούσε να ισιώσει το σώμα της, το Σάββατο, από το Χριστό, είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα τέτοιων θεραπειών ακριβώς το Σάββατο, δηλαδή, σ΄εκείνη τη μέρα της βρομάδας, όταν, κατά το νόμο του Ισραήλ, ο άνθρωπος δεν έπρεπε να εκτελέσει καμία δουλειά. Έπρεπε να ξεκουραστεί. Αυτή η ξεκούραση ήταν ένα σύμβολο για την έβδομη μέρα, όταν ο Θεός είχε ολοκληρώσει τη δημιουργία του κόσμου και αναπαύθηκε από το έργο Του. Αυτή η έβδομη μέρα, δηλαδή, το Σάββατο, ήταν μια μέρα για να αναπαυθεί και ο άνθρωπος, δήλαδη για να αποστραφεί από τις δουλειές του, που του πρόσφεραν τα απαραίτητα να ζεί ή τον εστίαζαν ολόκληρο προς την γη, για να βρεί μέσα του καινούργιες δυνάμεις για να ζεί.

Μια αντίστοιχη τάξη υπήρξε και σχετικά με τη γη: ο έβδομος χρόνος ήταν ο χρόνος της αγρανάπαυσης για τη γη. Το χωράφι που το όργωναν οι άνθρωποι έξι χρόνια, το άφηναν ανκαλλιέργητο τον έβδομο χρόνο, για να αναπαυθεί. Και μόνο τον όγδοο χρόνο, δηλαδή τον πρώτο στο καινούργιο εφτάκυκλο, το ξανακαλιεργούσαν. Και πάλι ο σκοπός αυτού του νόμου ήταν το να μαζευτούν αυτό το χρόνο καινούργιες δυνάμεις για να ανθίσουν.  

Και εκείνες οι εξαιρέσεις σχετικά με την ανάπαυση την έβδομη μέρα, τις οποίες  βρίσκουμε στην Παλιά Διαθήκη - ακριβώς οι ίδιες που θυμίζει ο Σωτήρ - έχουν το ίδιο σκοπό: Το Σάββατο επιτρεπόταν να λύνει κανείς το γαΐδαρο ή το βόδι του για να το οδηγήσει στο πηγάδι, επειδή η έβδομη μέρα ήταν μια μέρα, κατά την οποία η ζωή έπρεπε να ανθίζει και θριαμβεύει επί της δουλειάς: όχι μια ξεκούραση που την περνάει κανείς άδεια και τεμπέλικα, αλλά για να μαζέψει δυνάμεις για τη ζωή.

Και ο Χριστός τόσο συχνά εκτελεί ένα θαύμα αυτή την έβδομη μέρα για να υπογραμμίσει, ότι την έβδομη μέρα πρέπει να γυρίσει η ζωή, να επιστρέψουν οι δύναμεις σ΄όλους όσοι τις έχασαν ή  αρχίζουν να τις χάνουν.

Υπάρχει, όμως, και μια άλλη σημασία, όπως μου φαίνεται, όλων των θαυμάτων αυτή την έβδομη μέρα. Όταν ο Θεός αναπαύθηκε από το έργο Του, δεν άφησε τη γη και τον κόσμο που έφτιαξε στα καπρίτσια της τύχης: Συνέχιζε να τους φροντίζει με την αγάπη Του. Την συγκεκριμένη φροντίδα για την γη, όμως, την έδωσε στα χέρια του ανθρώπου, ο οποίος ανήκει σε δυο κόσμους. Από την μια στη γη – βρίσκεται σε μια σειρά με όλα τα ζωντανά πλάσματα που έφτιαξε ο Θεός. Από την άλλη ο άνθρωπος ανήκει στον πνευματικό κόσμο. Δεν φτιάχτηκε μόνο σύμφωνα με την εικόνα και την ομοίωση του Θεού, αλλά μέσα του ζει το πνεύμα το οποίο κάνει τον άνθρωπο να ανήκει στο Θεό. Ο προορισμός του ανθρώπου ήταν – όπως το λέει ο άγιος Μάξιμος ο ομολογητής – να ενώσει ως ταυτόχρονος πολίτης της Βασιλείας του Πνεύματος και της γης τον Ουρανό και τη γη με ένα τέτοιο τρόπο, ώστε η ζωή να είναι γεμάτη με την παρουσία του Θεού και του Πνεύματος της ζωής. Η έβδομη μέρα είναι όλη η ιστορία, στην οποία έπρεπε να κυριαχεί ο άνθρωπος, οδηγώντας όλο τον κόσμο στην Βασιλεία του Θεού.

Αλλά ο άνθρωπος δεν εκπλήρωσε τον προορισμό του. Απάτησε το Θεό και τη γή. Απάτησε και τον πλησίον του. Έδωσε τη γη στην εξουσία των σκοτεινών δυνάμεων. Την πρόδωσε. Και η γη και η ιστορική της μοίρα, όπως και η προσωπική μοίρα του ανθρώπου, τώρα, ήδη υποκύπτει στην εξουσία του κακού. Και όταν γεννήθηκε ο Χριστός, ο μόνος άνθρωπος χωρίς αμαρτία, ο μόνος γνήσιος, αληθινός Άνθρωπος, Αυτός έγινε κέντρο της ιστορίας και η κεφαλή του δημιουργημένου κόσμου. Αυτός έγινε οδηγός του. Και γι΄αυτό ακριβώς το Σάββατο εκτελεί τόσο πολλά θαύματα. Το Σάββατο που είναι το σύμβολο ολόκληρης της ανθρώπινης ιστορίας. Μέσα από αυτά τα θαύματα μας λέει, ότι η τάξη της αληθινής ιστορίας αποκαταστάθηκε μέσα Του και παντού αποκαθίσταται μέσα από Αυτόν, όπου ο άνθρωπος αποστρέφεται από το κακό, σταματάει να είναι προδότης και συμμετέχει στο έργο του Θεού, στη μεταμόρφωση της γης σε Ουρανό.