Σήμερα ακούσαμε στο Ευαγγέλιο την παραβολή για το σποριά. Ας αναρωτηθούμε: Τί είναι αυτό – μια παραβολή; Δεν είναι απλά μια ιστορία, δεν περιγράφει απλά κάποια ιδέα. Όχι! Είναι μια πρόκληση για να σκεφτούμε αυτό που μας λέει.

Η σημερινή παραβολή είναι πολύ σαφής: Ο Χριστός μας δίνει τέσσερις εικόνες οι οποίες αντιστοιχούν σε τέσσερις καταστάσεις της ανθρώπινης ψυχής. Ακούμε τον λόγο του Θεού, τον ακούμε στο Ευαγγέλιο, σε προσευχές και, μάλιστα, στην καρδιά μας, όταν η ψυχή και ο νους μας μας λένε τη θεϊκή αλήθεια. Μα πώς αντιδρούμε;

Οι εικόνες που μας δίνει ο Χριστός – ναι, είναι μόνο εικόνες – δείχνουν πολύ περισσότερα από όσα, απλά, λένε. Μερικά λόγια πέφτουν στο δρόμο. Καμια φορά ακούμε ενα καινούργιο λόγο από το Ευαγγέλιο ή απλά από έναν άνθρωπο και αυτή την στιγμή μας φαίνεται καλό και ενδιαφέρον, αλλά είμαστε αποσχολημένοι με άλλα πράγματα. Και όσο δεν παίρνουμε χρόνο για να σκεφτούμε ό,τι ακούσαμε, τόσο έρχονται άλλες σκέψεις, που μας αφαιρούν μάλιστα και την μνήμη για ό,τι έχουμε ακούσει.  

Καμια φορά συμβαίνει, λόγια από το Ευαγγέλιο ή αγαθά λόγια ενός ανθρώπου να πέφτουν στα αγκάθια, δηλαδή να τα ακούμε τρέχοντας μέσα στις ανησυχίες και στην ανακατωσούρα της ζωής μας. Είμαστε αποσχολημένοι με κάτι απόλυτα διαφορετικό, και λες και κάπου μακριά από μας ακούμε κάποια άγια λόγια, αλλά χάνουνται στο θόρυβο της ζωής και δεν καταφέρνουμε να σταματήσουμε για να τα σκεφτούμε.

Κάμια φορά συμβαίνει τα λόγια να πέφτουν σε πέτρινο έδαφος. Είναι πολύ φρικτό. Μια φορά μου έχει συμβεί αυτό το τόσο φοβερό, τόσο τρομακτικό, ώστε δεν μπορώ να το ξεχάσω.  Βγήκα για να διαβάσω το Ευαγγέλιο, δηλαδή, να εκφράσω μπροστά σας – για μένα και για σας - τα λόγια του Ίδιου του Χριστού και τίποτα από αυτό που διάβαζα δεν συγκίνησε τη καρδιά μου! Όταν γύρισα στο ιερό, αναρωτήθηκα, πώς μπορώ να κάνω το κήρυγμα με λόγια που δεν με συγκίνησαν καθόλου! Μια ειλικρινής απάντηση στον Κύριο θα ήταν: Μιλάς μάταια. Ο,τι λες δεν με αφορά, δεν με ενδιαφέρει. Μπορείτε να φανταστείτε, τί τρόμερο είναι αυτό! Βγήκα για το κήρυγμα και είπα ειλικρινά, ότι ο Χριστός μιλούσε σε μένα στο Ευαγγέλιο και όλα όσα μπόρεσα να Του απαντήσω είναι: „Ό,τι μου λες, δεν με ενδιαφέρει, δεν συγκινεί την ψυχή μου, ούτε το νου δεν αγγίζει. Είναι για μένα απλά άδεια λόγια“.

Τρόμαξα! Πώς μπορώ να στέκομαι μπροστά στον Θεό διαβάζοντας τις προσευχές της Εκκλησίας – και μάλιστα να τις κάνω εν ονόματι όλων όσοι έχουν έρθει αυτό το πρωί, όταν τα λόγια, τα λόγια του Χριστού, που τα κατεύθυνε προσωπικά σε μένα, παρέμειναν άδεια μέσα μου! Απευθύνθηκα τότε στους ανθρώπους στο ναό – μήπως μερικοί από σας θυμούνται ή τά λόγια μου έπεσαν στα αγκάθια και το ξέχασαν – και τους είπα: Μπορείτε να φανταστείτε; Σας έχει συμβεί κάτι τέτοιο, να διαβάζετε το Ευάγγελιο, να ακούτε αγαθά λόγια  - όχι μόνο σε ένα κήρυγμα, αλλά και από συγγενείς ή φίλους - και το μόνο που μπορείτε να απαντήσετε ήταν: Ωχ, άσε με, τώρα δεν έχω διάθεση για τέτοια. Κουράστηκα, έχω άλλες έγνοιες, άλλα πράγματα να σκεφτώ, ή, μόνο, τώρα δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να νιώθω ό,τι μου λες. Άσε με!“ Έχει συμβεί κάτι τέτοιο φοβερό σε κάποιον από σας; Ακριβώς αυτό περιγράφει ο Χριστός σ΄αυτή την παραβολή. Τί τρομερό είναι αυτό!

Καμιά φορά, όμως, πέφτει ο λόγος σε καλό έδαφος, δηλαδή μας συγκινεί, αγγίζει την καρδιά μας, τον πυρήνα της ψυχής μας και τότε αλλάζει το πάν. Αυτό έχει συμβεί στον κάθεναν από τους αποστόλους, σε κάθε άγιο, σε κάθε αμαρτωλό, που μπόρεσαν να αφήσουν τις αμαρτίες τους και έγιναν καινούργιοι άνθρωποι.

Ας το σκεφτούμε αυτό! Ποιός είμαι σήμερα; Πέτρινο έδαφος που δεν αφήνει τα λόγια που ακούω να μπούν μέσα μου; Ο δρόμος, όπου πηγαίνουν και τρέχουν συνέχεια; Ή έχει γεμίσει η ψυχή μου με τέτοιες έγνοιες, τέτοιους φόβους ή τέτοια ενδιαφέροντα, ώστε υπάρχει για τα λόγια του Χριστού που ακούμε μόνο ένας μικρός  χώρος, γιατί πραγματικά έχει πολλά πιο ενδιαφέροντα πράγματα  στη ζωή για μας. Ο Θεέ μου. Τί φοβερό!

Κάποτε μου είπε ενας ιερέας:  Διάβαζε το Ευαγγέλιο κάθε μέρα, γιατί θα αλλάζεις κάθε μέρα. Μια μέρα θα είσαι πέτρινο έδαφος, μια άλλη φορά η ψυχή σου θα μοιάζει με τα αγκάθια και μια άλλη φορά θα τη σκεπάζει η σκόνη του δρόμου. Αλλά κάποτε, ξαφνικά, τα λόγια θα σε συγκινήσουν και θα σου προσφέρουν μια καινούργια ζωή!

Ας το σκεφτείτε αυτό! Γι΄αυτό μιλάει αυτή η παραβολή.

Αμήν