„Diese beiden Menschen standen nun vor Gott und Christus nahm sie beide an. Er verstieß den Pharisäer nicht, Er war nur eher traurig über ihn. Er war traurig über diesen Menschen, denn er hatte nicht begriffen, dass der eigentliche Sinn des Lebens, des persönlichen Lebens, des Lebens der Kirche … darin besteht, dass die Menschen einander lieben. Doch dafür muss man sein Herz zuerst Gott schenken, denn in seinem menschliche Herz kann niemand die Kraft finden, auch die zu lieben, die einen kränken, die einem fremd sind, von denen man sich abwenden will. Doch wenn man sein Herz in Gottes Hände gibt, wenn man es offen hält für Gott, damit in ihm die Liebe Gottes leben kann, dann vermag man einander anzunehmen, seinen Nächsten so zu akzeptieren, wie er ist, sowohl den Pharisäer, also auch den Zöllner.“ – aus einer Predigt zum Sonntag des Zöllners und des Pharisäers von Metropolit Antonij von Sourozh

Праведный Иов и современный катехизис. Личный опыт перевода библейской книги. ЖМП № 1 январь 2012 /  30 января 2012 г. Церковный вестник. Материалы о переводе Священного Писания  на русский язык, опубликованные в октябрьском номере нашего журнала, вызвали оживленный отклик читателей и многочисленные просьбы продолжить тему.  Как относится переводчик к смысловым и художественным особенностям ветхозаветных книг? Об этом на примере книги Иова размышляет библеист, доктор филологических наук Андрей Десницкий, создавший в 1990-е годы последний перевод этой книги на русский язык. Полный текст статьи.

„Η ψυχή μας είναι άρρωστη, η ζωή μας μαραίνεται. Μιλάω για την αιώνια ζωή, όχι πια για τη ζωή του σώματός μας. Κάτι πεθαίνει μέσα μας και πρέπει να μαθαίνουμε από τη Χαναναία και από τον Βαρτιμαίο να φωνάζουμε από το βάθος της ψυχής μας, από το βάθος της απόγνωσής μας, από το βάθος της απελπισμένης καρδιάς μας, από το βάθος της αδιέξοδου πόνου, από το βάθος της αμαρτίας, από το βάθος όλων όσα μας καταστρέφουν. Να φωνάξουμε, να κραυγάσουμε με δάκρυα: Σε πιστεύω, Κύριε, εμπιστεύομαι τη σιωπή Σου, όπως θα εμπιστευόμουν και το λόγο Σου. Και τότε, αν μόνο μπορούμε να εμπιστευτούμε εντελώς, θα ακούσουμε τον Κύριο να πεί: Μπορείς να βλέπεις! Πήγαινε στο σπίτι σου! Μην φοβάσαι τίποτα!“ – από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντόνη Σούροζ (Μπλούμ) για τη Χαναναία και τον τύφλο Βαρτιμαίο

„Zachäus wurde gerettet durch eine Begegnung mit Christus. …  Er hatte begriffen, dass die Sphäre der Finsternis nicht die seine war, dass die Lüge nicht das war, was er wollte, dass die Welt des Hasses nicht die war, die er eigentlich suchte. Er hatte die Wahrheit gesehen, Schönheit, Sinn, Licht, ja Gott und der erwählte all dies. Und das war seine Rettung. … Es gibt aber auch noch andere Dinge, die unser Leben von der Finsternis zum Licht leiten können, vom Tod zum Leben. Das ist die Liebe. In den Momenten, in denen unser Herz ganz voller Liebe ist, erstirbt in uns der Geiz, erstirbt der Egoismus, erstirbt unsere Kleinlichkeit, erstirbt unsere Fähigkeit, ein gemeiner, niedriger Mensch zu sein. Wir werden dann zu dem, was wir in Wirklichkeit sind: voller Licht, wie ein Engel, von Freude sprühend, voller großherziger Offenheit, mit dem Wunsch zu teilen, tief und groß zugleich!  - aus einer Predigt von Metropolit Antonij Sourosh

Кандидат богословия, магистр журналистики, преподаватель КДАиС Андрей Алексеевич Ухтомский исследует вопрос о наличии в оригинале Евангелия от Иоанна повествования о женщине, взятой в прелюбодеянии. В основе статьи – мнения многих авторитетных богословов, занимавшихся этой проблемой. Отдельное внимание уделяется позиции епископа Кассиана (Безобразова).

Конфликт между богословием и наукой, возникший с развитием естественнонаучного знания, не прекращен до сих пор. Рассуждая на эту тему, кандидат геолого-минералогических наук ФДО ПСТГУ, ИГЕМ РАН Н.С. Серебряков предлагает обратиться к наследию известных естествоиспытателей Г. Галилея и М.В. Ломоносова. Автор предлагает сравнительный анализ принципов толкования Священного Писания, сформулированных великими учеными, который будет интересен многим современным христианам, занимающимся наукой. Данный материал был представлен как доклад на конференции «Целостное мировоззрение ученого-христианина: вызовы современной эпохи и пути их преодоления. К 300-летию со дня рождения М.В. Ломоносова (1711–1765)», проходившей 1–2 декабря 2011 года в МДА.

25 января 2012 года в 18.00 в Новоспасском мужском ставропигиальном монастыре в Москве (Крестьянская площадь д. 10, проезд до станции метро «Пролетарская») состоится презентация новой книги соискателя Общецерковной аспирантуры и докторантуры им. святых равноапостольных Кирилла и Мефодия игумена Арсения (Соколова) «Книга пророка Амоса. Введение и комментарий». Монография выпущена издательством монастыря.

„Πόσο σπάνια συμβαίνει κάτι τέτοιο σε μας! Ότι κάποιος σταματάει τα μάτια του σε μας, μας παρατηρεί, μας βλέπει πραγματικά, όχι μόνο ότι είμαστε σωματικά παρόντες, μα βλέπει στο βάθος μας, παρατηρεί το άγχος μας, τον φόβο, τη θλίψη, τον πόνο, τη μοναξιά στα μάτια μας, μα και την ελπίδα και τη χαρά και την ντροπαλή προσδοκία μας. Βλέπει και σταματάει το βλέμμα του σε μας για να μας αποκριθεί σε όλα, όσα έχουμε κρυφά στην ψυχή, με τα εξής: Έλα, άσε με να είμαι μαζί σου! Πόσος πόνος θα εξαφανιζόταν από τη γή, αν καθένας από μας μπορούσε να προσέξει όλους γύρω του, να καταλάβει τους άλλους και να είναι πρόθυμος να τους βοηθήσει. “ – από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντόνη Σούροζ (Μπλούμ) για τον Χριστό και τον Ζακχαίο

„Begreift doch, dass das Reich Gottes, das Reich der Liebe zum Greifen nahe ist, dass es nichts gibt, worauf wir noch warten sollten. Darauf warten, wann es wohl eintreten werde. Es ist hier und an uns liegt es, an ihm teilzuhaben oder nicht. Dafür jedoch muss man sich zu Gott wenden, muss man vor seinem Angesicht wandeln, muss man Ihm ins Gesicht blicken. Dann können wir von Ihm die Liebe lernen, aus der heraus das Gottesreich hier auf der Erde ersteht. Dies sind Seine ersten Worte: Tut Buße, wendet euch zu Gott, schaut auf Ihn: Es ist die flammende, zärtliche und heilbringende Liebe. Er ist die Freude, die sich über den Rand ergießt. Das ist das Reich Gottes. Das ist das wahre Leben auf der Erde, was eines Menschen würdig ist, was ihn mit Jubel und einem Sinn Erfüllung geben kann.“ – aus einer Predigt zum Sonntag nach Epiphanias von Metropolit Antonij von Sourozh

Рассматривая проблемы перевода Библии, Андрей Десницкий задается вопросами: конфессиональна ли библеистика в целом и библейский перевод в частности? Библеистика – это наука, в которой могут быть разные школы и направления? Или же здесь очень многое зависит именно от конфессиональности – но в чем тогда это проявляется? Автор представляет в своей статье спектр мнений по данной проблеме.

„Ένα κεφάλαιο για τη πίστη, σε μια κατήχηση από το μεσαίωνα, αποτελεί όλα όσα λέγονται εκεί για τον Θεό. Αυτό, όμως, που ονομάζουμε συχνά υποχρεώσεις μας απέναντι στο Θεό, στους ανθρώπους και σε μας, είναι συγκεντρωμένο σε ένα κεφάλαιο με την όμορφη ονομασία „Για την ευγνωμοσύνη“. Και όντως, αν ο Θεός, πραγματικά είναι, όπως είναι, όπως Τον γνωρίζουμε στις πράξεις Του σχετικά με μας, με το έλεός Του, την άπειρη υπομονή Του, την προθυμία Του να μας βοηθήσει, το να μας έχει αποκαλύψει τον εαυτό Του, το να έχει δώσει τη ζωή Του για μας, τί άλλο μπορούμε να κάνουμε στη ζωή μας παρά να Τον ευχαριστήσουμε, για να χαρεί ο Θεός για μας. Τίποτα άλλο δεν θα έπρεπε να πούμε.“ – από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντώνη Σούρος (Μπλούμ) για τους δέκα λεπρούς.

„ Er ist der Freund des Bräutigams. Ein Freund zu sein, bedeutet, dass man für seinen Freund alles in der Welt tut. Ein Freund ist man für den, dessen Interessen, dessen Herz, dessen Gefühle, Wünsche und Gedanken für einen das heiligste, wertvollste von allem ist. Ein Freund ist der, der alles vergessen kann, auch sich selbst, für jenen, den er sich zum Freund erwählt hat, und der ihn selbst zum Freund erkoren hat. Johannes konnte von sich sagen, dass es ihm obliegt immer kleiner zu werden, damit der Heiland, unser Herr Jesus Christus, im Bewusstsein, in der Erfahrung, im Leben der Menschen in vollem Glanz erstrahlen kann.“ – aus einer Predigt zum Sonntag vor Epiphanias von Metropolit Antonij von Sourozh

Ришар Сен-Викторский. Liber de Verbo incarnato. Книга о Воплощенном Слове / Пер. с лат. Ленка Йироускова, введение – Ленка Карфикова, примечания – Ленка Йироускова, Ленка Карфикова. Лат.-чешское издание [Richard ze Svatého Viktora. Liber do Verbo incarnato. Kniha o vtěleném Slově / Překlad z lat. Lenka Jiroušková, úvod Lenka Karlíková, poznámky Lenka Jiroušková, Lenka Karlíková. Lat.-české vydání] – Прага: Ойкумене, 2000. – 118 с.

Репортаж Анатолия Холодюка посвящен заключительному дню Правoславного открытого семинара, который ежегодно проходит в Мюнхене в течение почти 30 лет. Мюнхенский Православный семинар 2012 года был посвящен проблемам истории Церкви, герменевтики, агиографии, литургики и литературы.

В этом кратком, но содержательном очерке, впервые прозвучавшем как проповедь на праздник Благовещения в Ориэл-колледже (Оксфордский университет), известный православный пастырь и богослов митрополит Диоклийский Каллист (Уэр) размышляет о том, почему Пресвятая Богородица является образцом нашей подлинной свободы.

„Ο Χριστός δεν ήρθε για να ψάξει και αγαπήσει έντιμους, μα αμαρτωλούς. Ήρθε για να μη μπορέσει κανείς, που έχασε το σεβασμό για τον εαυτό του, να σκεφτεί ότι και ο Θεός θα μπορούσε να χάσει τον σεβασμό Του γι΄αυτόν, ότι ο Θεός δεν βλέπει σ΄αυτόν τίποτα πια που να αξίζει την αγάπη Του. Ο Χριστός έγινε άνθρωπος για να ξέρουμε σίγουρα – όλοι εμείς, χωρίς εξαίρεση, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που έχασαν εντελώς την εμπιστοσύνη στον εαυτό τους – ότι ο Θεός έχει εμπιστοσύνη σε μας. Μας πιστεύει, παρόλο που πέσαμε. Μας πιστεύει, όταν έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλον και στον εαυτό μας. ‘Εχει τόσο πολύ εμπιστοσύνη σε μας, ώστε δεν φοβάται να γίνει ένας από μας. Ο Θεός μας πιστεύει και είναι ο φύλακας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.“ – από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντώνιου Σούροζ για τα Χριστούγενα.

„Mit Seinem Kommen zu uns zeigt Er, wie grenzenlos die Fürsorge und die Liebe Gottes zu uns ist: Er ist kein Schöpfer, Der uns unsere Existenz aufgedrängt hat und danach all unsere Probleme von ferne mitansieht, um uns danach vors Gericht zu laden. Er ist ein Schöpfer, Der den Weg ins Leben vor uns ausgelegt hat, den Weg zur Liebe, den Weg zum Sieg. Er kommt zu uns und offenbart sich uns so, wie wir Ihn uns gar nicht vorstellen konnten. Er nimmt die Gestalt eines Knechtes an und wird ganz real wie jemand von uns. … Er zeigt uns auch etwas von Gott, was wir uns in unserer Phantasie nicht ausmalen konnten: einen Gott, Der um der Liebe willen bereit ist, Sich uns grenzenlos hinzugeben. …“ – aus einer Predigt zum Sonntag der Vorfahren Christi von Metropolit Antonij von Sourozh

Η Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως – Η Κυριακή των αγίων πατέρων (Μτ. 1,1-1,25)„Ανάμεσα στα ονόματα, τα οποία ακούσαμε σήμερα – μερικά από αυτά τα τιμούμε ως άγια - υπάρχουν ονόματα, που η Παλαιά Διαθήκη μιλάει για τις αμαρτίες τους. Όλα αυτά τα ονόματα ανήκουν, όμως, σε ανθρώπους, οι οποίοι βρήκαν το δρόμο τους μέσα από αμαρτίες, μέσα από τις ανθρώπινες αδυναμίες, μέσα από τη συσκότιση της καρδιάς, μέσα από την εξέγερση της σάρκας και μέσα από τη μανία της ιστορίας και της ζώης γύρω τους, πρός τον Θεό, ψάχνοντας  για το φώς, αναζητώντας την αλήθεια, επιθυμώντας την αγιότητα, ακόμα κι αν δεν τους  έφτασαν οι δυνάμεις για να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους.“ – από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντώνιου Σούροζ (Μπλούμ) για την Κυριακή των αγίων πατέρων

„ Εκεί, όπου καίει ο πόνος, όπου φλογίζει ο πειρασμός, εκεί, όπου ο τρόμος  του θανάτου περικλείνει τους ανθρώπους, ο Θεός είναι ανάμεσά τους. Δεν είναι ξένος και δεν τους καλεί – σαν από έξω – να κάνουν υπομονή, την οποία δεν θα έκανε ο ίδιος, δεν τους σώζει από έξω χώρις να συμμετέχει στον πόνο τους. Ο Θεός μπήκε ανάμεσά μας, συμμετέχει σε όλα, από όσα συνίσταται η μοίρα του ανθρώπου. Έχει περάσει φλογερό πειρασμό και δοκιμασίες και τους άντεξε. Μέσα στις φλογερές δοκιμασίες δίνει ελευθερία σε όλους, όσους απομένουν μαζί Του.“ –από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντώνιου Σούροζ (Μπλούμ) την Κυριακή των αγίων προπατόρων

Известные представители антиохийской школы Феодор Мопсуестийский и Феодорит Кирский в своих комментариях на книги Ветхого Завета, пользуясь одним и тем же инструментарием, приходят к противоположным выводам. Автор публикуемого исследования выявляет причины различной трактовки богословами священных текстов, сопоставляя основания двойного смысла пророчеств в толкованиях епископов и особенности их экзегезы.

Святитель Кирилл Александрийский - великий святой отец Православной Церкви, который прославился прежде всего догматическими достижениями в области христологии и опровержением ереси Нестория в 429-431 году. Однако сфера его деятельности была намного шире, и он известен также и как глубокий экзегет Священного Писания. Среди новозаветных экзегетических произведений наиболее знаменито "Толкование на Евангелие от Иоанна", которое и предлагается читателю. Это произведение было написано, как предполагается, до 429 года и содержит в себе 12 книг, в которых, помимо истолкования этого "тайнозрительного" Евангелиста и объяснения глубоких тайн Божественного Домостроительства спасения и Боговоплощения, святитель полемизирует с различными ересями.

Лекция профессора венецианского Университета Ка Фоскари Погоса Левона Зекияна посвящена анализу влияния Библии на развитие армянской литературы и культуры.

„Ο Χριστός του απαντάει  - όπως το κάνει συχνά – αναστρέφοντας σε όλα το επάνω κάτω, ότι ο πλησίον σου δεν είναι αυτός, που νιώθεις σαν δικό σου άνθρωπο, όχι αυτός που αγαπάς, ούτε αυτός, τον οποίον προσέχεις, όταν κοιτάζεις γύρω σου, και θέλεις να τον πλησιάσεις, μα αυτός, που σε έχει ανάγκη. Αυτός μπορεί να είναι ο καθένας, οποιοσδήποτε. Μπορείς να τον συναντήσεις τυχαία στο δρόμο, μπορεί να είναι κάποιος γνωστός ή άγνωστος.“ – από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντώνιου Σούροζ (Μπλούμ) για τον καλό Σαμαρείτη

„Mir fällt in diesem Zusammenhang eine traurige Episode aus meinem Leben ein. Als mein Vater mich fragte, was denn mein größter Traum wäre - ich war damals jung - antwortete ich ihm: Mit Gott allein zu sein. Er sah mich daraufhin traurig an und sprach: Du hast noch nicht begonnen, Christ zu sein, denn, wenn wir Gott lieben, dann sollten wir auch mit Ihm zusammen Seine Sorge um diese Welt, ja Seine Sorge um jeden einzelnen Menschen auf dieser Welt teilen“. – aus einer Predigt zum Gleichnis vom Barmherzigen Samariters von Metropolit Antonij von Sourozh

Читателям портала предлагается перевод главы из книги итальянских текстологов и экзегетов, докторов Священного Писания в Studium Biblicum Franciscanum (Иерусалим) монаха Сандро Паоло Карбоне и Джованни Рицци – «Книга Осии по еврейскому масоретскому тексту, по греческому переводу Семидесяти и по арамейской парафразе Таргума» («Il libro di Osea secondo il testo ebraico masoretico, secondo la traduzione greca detta dei Settanta e secondo la parafrasi aramaica del Targum»).

In his book, ‘Ways of Russian Theology’, Fr. Georges Florovsky wrote of Metropolitan Philaret of Moscow, ‘He had practically no direct disciples, nor did he create a school; he created something more important: a spiritual movement.’ In this article Alison Ruth Kolosova examines the life and work of one of Metropolitan Philaret’s lesser known spiritual disciples, Fr Viktor Vishnevskii, missionary and philologist in Chuvashia in the mid-19th century, who both greatly contributed to the development of the Chuvash written language, and prepared the way for later Russian Orthodox missions among non-Russian peoples.

„Όλα αυτά δεν αφορούν μόνο το σωματικό θάνατο. Αν, τέλος πάντων, πιστεύαμε στη ζωή, τότε δεν θα πιστεύαμε, ότι, όταν πεθαίνει κάποιος δικός μας ή κοντινός μας άνθρωπος, αυτό είναι το τέλος. Η σχέση μας, η ζωή μας με αυτόν συνεχίζεται. Για να τον φανταζόμαστε ζωντανό, δεν χρειάζεται να μιλάμε για „χτές“ ή „τότε, στο παρελθόν“, δεν χρειάζεται να βλέπουμε πίσω. Εδώ και τώρα πρέπει να ζούμε μαζί του, σαν να είναι ζωντανός, γιατί είναι πραγματικά ζωντανός. Πρέπει να προσδοκούμε περισσότερο και όχι λιγότερο. …“ – από μια ομιλία του Μητροπλίτη Αντώνιου Σούσοζ (Μπλούμ) για την ανάσταση της θυγατέρας του Ιαείρου

„Die Gebote des Herrn kann man jedoch nicht umgehen, obwohl wir einige dieser zur Seite schieben, weil wir nicht an sie glauben. Dies alles läuft aufs eine hinaus: Wir stellen uns in unserer nichtigen Gestalt vor den Herrn und sagen: Wir wissen es besser. Wer bist denn Du? Hast Du den Verstand verloren und kommst uns mit Deinen Ratschlägen? Solange wir so weiterhin leben, werden wir auch weiter leiden. Unsere Seele gleicht dann weiterhin der der verstorbenen Tochter des Jairus und sie vegetiert ohne Gefühle weiter dahin. Unser ganzes Leben wird dann so sein, wie die Tochter des Jairus, die in all ihrer jugendlichen Schönheit leben könnte, doch dem Tod preisgegeben wurde, weil wir es besser wissen als Gott.“ – aus einer Predigt zur Auferweckung der Tochter des Jairus von Metropolit Antonij von Sourozh