Το σημερινό Ευαγγέλιο μιλάει για την ευγνωμοσύνη, μια ιδιότητα που θα έπρεπε να είναι κάτι φυσιολογικό, την οποία, όμως, βρίσκουμε πολύ σπάνια ανάμεσά μας.

Ένα κεφάλαιο για τη πίστη, σε μια κατήχηση από το μεσαίωνα, αποτελεί όλα όσα λέγονται εκεί για τον Θεό. Αυτό, όμως, που ονομάζουμε συχνά υποχρεώσεις μας απέναντι στο Θεό, στους ανθρώπους και σε μας, είναι συγκεντρωμένο σε ένα κεφάλαιο με την όμορφη ονομασία „Για την ευγνωμοσύνη“. Και όντως, αν ο Θεός, πραγματικά είναι, όπως είναι, όπως Τον γνωρίζουμε στις πράξεις Του σχετικά με μας, με το έλεός Του, την άπειρη υπομονή Του, την προθυμία Του να μας βοηθήσει, το να μας έχει αποκαλύψει τον εαυτό Του, το να έχει δώσει τη ζωή Του για μας, τί άλλο μπορούμε να κάνουμε στη ζωή μας παρά να Τον ευχαριστήσουμε, για να χαρεί ο Θεός για μας. Τίποτα άλλο δεν θα έπρεπε να πούμε.

Αν μόνο μπορούσαμε να εκπλαγούμε για το ποιός είναι ο Θεός και να αποκριθούμε με ευγνωμοσύνη! Αν μόνο μπορούσαμε να θαυμάσουμε, πόση αγάπη μας δίνουν και πόση φροντίδα  οι άνθρωποι, και να ζήσουμε με ευγνωμοσύνη για τα πάντα, η ζωή των ανθρώπων γύρω μας θα γινόταν εύκολη, σαν γιορτή!

Ας σκεφτούμε γι΄αυτό! Γιατί, ενώ είμαστε τόσο πλούσια προικισμένοι, ζούμε τόσο φειδωλά!

Ας σκεφτούμε για ό,τι ακούσαμε σήμερα στο Ευαγγέλιο: Δέκα άνθρωποι ήρθαν στον Χριστό. Ήταν λεπροί, κιληδωμένοι και δεν είχαν το δικαίωμα να Τον πλησιάσουν, να τον αγγίξουν. Ο Χριστός τους θεράπευσε, μα μόνο ένας γύρισε να Τον ευχαριστήσει και να δοξάσει τον Θεό. Και εκείνος ήταν ξένος, δεν ήταν ένας από τους δικούς Του ανθρώπους.

Τί τρομερό είναι, να γνωρίζουμε τόσα πολλά για τον Θεό, για τη χάρη Του, για τα δώρα Του σε μας και με τί απάθεια και πόσο αδιάφορα αποκρινόμαστε σε όλα όσα μας δίνονται. Έρχεται, όμως, κάποιος, κακόμοιρος, ξένος, που είναι πρόθυμος να δώσει τα πάντα, όσα έχει, μέσα σε μια στιγή όσα θα έπρεπε να δίνουμε εμείς σ΄όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Εκείνος ήταν ικανός να ευχαριστήσει.

Εμείς, όμως, θα έπρεπε να είμαστε μια κοινωνία που ζεί θαυμάζοντας το Θεό, που Τον ευχαριστεί, που θέλει να Τον κάνει χαρούμενο, που μπορεί να παρηγορήσει τους ανθρώπους δίπλα μας. Αυτό είναι όλα, όσα θα οφείλαμε να κάνουμε.

Ας μας δώσει ο Κύριος μια καρδιά ζωντανή, μια καρδιά πρόθυμη να βοηθήσει, μια καρδιά ευγενική, ικανή να ευχαριστήσει όχι μόνο με τα λόγια, μα με την προσφορά όλης της ζωής!