Κάθε χρόνο διαβάζονται τις Κυριακές πάντα τα ίδια αποσπάσματα από το Ευαγγέλιο. Συχνά λένε, γιατί πάλι διαβάζεται για μας η ίδια πολύ γνωστή ιστορία; Γιατί; Άραγε δεν την ξέρουμε;   

Και, όπως φαίνεται, όχι. Δεν την ξέρουμε καλά. Επειδή, αν και  πάλι αναγνωρίζει κανείς το ένα ή το άλλο απόσπασμα ή θυμάται όλο το περιερχόμενο, δεν σημαίνει ότι το ξέρει. Ξέρουμε την Αγία Γραφή, ξέρουμε το ένα ή το άλλο πολύ μικρό κομμάτι μόνο τότε,αν εκείνο έγινε για μας ζωή, δηλαδή, όταν αρχίσουμε να ζούμε ανάλογα με αυτό που γράφεται εκεί. Μα ποιός από μας μπορεί να πεί, ότι, αφού άκουσε τόσες φορές αυτή την ιστορία για τον Καλό Σαμαρείτη, κάνει κάτι, όπως το έχει κάνει εκείνος; Τουλάχιστον κάτι, που μοιάζει.

Ο Χριστός ζωγραφίζει μπροστά μας μια εικόνα ενός εντελώς άλλου τρόπου του να ζεί κανείς στον κόσμο. Κάποιος νομοδιδάσκαλος, ο οποίος μάλλον ζούσε έντιμα και καλά, ρώτησε τον Χριστό: Ποιός είναι ο πλησίον μου; Για ποιον πρέπει να φροντίζω; Ο νομοδιδάσκαλος σκέφτεται τον εαυτό του σαν κέντρο της ζωής. Κοιτάζει γύρω του και σκέφτεται: Ποιός είναι ο πιο κοντινός μου άνθρωπος; Ποιός είναι ο πιο πολύτιμος για μένα; Πρέπει να φροντίζω γι΄αυτόν;

Ο Χριστός του απαντάει  - όπως το κάνει συχνά – αναστρέφοντας σε όλα το επάνω κάτω, ότι ο πλησίον σου δεν είναι αυτός, που νιώθεις σαν δικό σου άνθρωπο, όχι αυτός που αγαπάς, ούτε αυτός, τον οποίον προσέχεις, όταν κοιτάζεις γύρω σου, και θέλεις να τον πλησιάσεις, μα αυτός, που σε έχει ανάγκη. Αυτός μπορεί να είναι ο καθένας, οποιοσδήποτε. Μπορείς να τον συναντήσεις τυχαία στο δρόμο, μπορεί να είναι κάποιος γνωστός ή άγνωστος.

Και ο Χριστός δίνει σαν παράδειγμα τον Καλό Σαμαρείτη, ακριβώς για να μας δείξει, ότι έντιμοι και ενάρετοι άνθρωποι προσπέρασαν τον πόνο ενός άλλου, ενώ ένας άνθρωπος, που θεωρούσε τον εαυτό του αμαρτωλό - ο οποίος δεν θεωρούσε τον εαυτό του τον ομφαλό της γης - γιατί ήξερε, ότι δεν έχει κανένα δικαίωμα γι΄αυτό, μπορούσε να δεί την ανάγκη του άλλου, να τον καταλάβει και να τον συμπονέσει.

Σήμερα, μπροστά μας έχουμε πάλι αυτή την παραβολή, ξανά έχουμε τον κόσμο ανεστραμμένο, ανάποδα. Και πάλι πρόκεται να αναρωτηθούμε: Ναι, την διαβάσαμε. Ναί, την ακούσαμε. Και λοιπόν; Ποιός από μας μπόρεσε να κοιτάζει γύρω του, χωρίς να θεωρεί τον εαυτό του τον ομφαλό της γης; Ποιός μπόρεσε να κάνει έναν άλλο άνθρωπο, ο οποίος χρειάζεται τώρα βοήθεια – έστω υλική, έστω ψυχική - κέντρο της ζωής του, ο οποίος έχει ανάγκη να είναι κάποιος κοντά του; Και αυτός ο κάποιος είμαι εγώ, είναι ο καθένας από μας.