Στο σημερινό Ευαγγέλιο διαβάζουμε θαυμάσια απλά λόγια. Ο Χριστός έφτασε στο σημείο, όπου ήταν ο Ζακχαίος. Κοίταξε προς τα πάνω και τον είδε. Απόλυτα συνηθισμένα λόγια χωρίς ιδιαίτερη σημασία. Εκείνη τη στιγμή, όμως, ορίστηκε η μοίρα του Ζακχαίου. Αν ο Χριστός είχε περάσει χωρίς να κοιτάξει, χωρίς να τον δεί, ο Ζακχαίος θα θυμόταν σ΄όλη τη ζωή του, ότι, όταν ο Θεός τον πέρασε, πέρασε και η σωτηρία του, πέρασε και η ευκαιρία να αρχίσει μια καινούργια ζωή. Εκείνη η καινούργια ζωή θα είχε περάσει από κοντά του χωρίς να τον έχει παρατηρήσει. Ο Θεός θα είχε περάσει δίπλα του, δεν θα κοιτούσε και δεν θα τον παρατηρούσε. Ο Ζακχαίος, όμως, έγινε ένας καινούργιος άνθρωπος, και γι΄αυτό του δόθηκε η ευκαιρία μιας καινούργιας ζωής. Και ο Χριστός, όταν έφτασε στον τόπο, όπου βρισκόταν ο Ζακχαίος, όχι μόνο τον άγγιξε με ένα βλέμμα, αλλά σταμάτησε τα μάτια Του επάνω του, Τον είδε και στράφηκε προς αυτόν.

Πόσο σπάνια συμβαίνει κάτι τέτοιο σε μας! Ότι κάποιος σταματάει τα μάτια του σε μας, μας παρατηρεί, μας βλέπει πραγματικά, όχι μόνο ότι είμαστε σωματικά παρόντες, μα βλέπει στο βάθος μας, παρατηρεί το άγχος μας, τον φόβο, τη θλίψη, τον πόνο, τη μοναξιά στα μάτια μας, μα και την ελπίδα και τη χαρά και την ντροπαλή προσδοκία μας. Βλέπει και σταματάει το βλέμμα του σε μας για να μας αποκριθεί σε όλα, όσα έχουμε κρυφά στην ψυχή, με τα εξής: Έλα, άσε με να είμαι μαζί σου! Πόσος πόνος θα εξαφανιζόταν από τη γή, αν καθένας από μας μπορούσε να προσέξει όλους γύρω του, να καταλάβει τους άλλους και να είναι πρόθυμος να τους βοηθήσει.

Τώρα πλησιάζουμε στη Σαρακοστή, και τώρα – όχι μετά! – είναι ο καιρός να προσέξουμε τον εαυτό μας. Μετά θα συμβαίουν γεγονότα, τα οποία είναι τόσο μεγάλα και σημαντικά, ώστε θα πρέπει να ξεχάσουμε τον εαυτό μας. Θα πάει ο Χριστός στην Ιερουσαλήμ, θα ανεβεί στο θάνατό Του, στο σταυρό. Τότε δεν θα έχουμε χρόνο για να σκεφτούμε τον εαυτό μας. Τώρα, λοιπόν, που η Εκκλησία μας βάζει μπροστά σε διαφορετικές εικόνες,σε διαφορετικούς ανθρώπους, διαφορετικά γεγονότα από τη ζωή του Χριστού ή μπροστά στα λόγια Του.

Ας προσέξουμε ακριβώς τώρα τον εαυτό μας, πριν την Κυριακή, οπότε θα ζητήσουμε συγνώμη από  όλους, και ας κοιτάξουμε τί μας υποχρεώνει σ΄αυτό. Τα σημερινά απλά λόγια από το Ευαγγέλιο μας λένε σαφώς τί υποχρεώσεις έχουμε, αν θέλουμε να ζητήσουμε συγνώμη. Ας αναρωτηθούμε: Πόσες φορές, πόσο συχνά, τί ψύχραιμα, τί ανηλεώς, τί δειλά και μικρόψυχα περνάω τους ανθρώπους χωρίς να τους προσέξω! Πώς φοβάμαι να κοιτάξω - επειδή το να δείς σημαίνει να συνδεθείς με μια μοίρα, να βοηθήσεις. Μα είμαι τεμπέλης και δεν ενδιαφέρομαι, ή – αυτό συμβαίνει πιο συχνά – τρομάζω. Πόσες φορές, κατά τη διάρκεια μιας μόνο μέρας, περνάμε τους ανθρώπους χωρίς να τους προσέξουμε, παρόλο που περιμένουμε συνέχεια να μας προσέξουν οι άλλοι, να μας δώσουν σημασία, να μας βοηθήσουν! Και αυτό, πάντα, και κάποτε μάλιστα πληρώνοντας μια μεγάλη τιμή. Θέλουμε να μας δούν οι άλλοι, να μας φερθούν με τρυφερότητα, να μας καλέσουν, να μας παρηγορήσουν και να μας δώσουν δυνάμεις.

Ας βάλουμε αυτό το ζήτημα μπροστά μας κατά τη διάρκεια όλης της επόμενης εβδομάδας! Ας κοιτάξουμε βαθιά στον εαυτό μας. Ας αρχίσουμε να μαθαίνουμε πώς να βλέπουμε και να κατανικάμε την μικροψυχία, το φόβο, τη φυγοπονία. Ας παλέψουμε με αυτά! Και τότε θα ρθεί η αιώνια ζωή και η σωτηρία. Όχι μόνο στους άλλους, αλλά και σε μας, επειδή τότε θα μπούμε πρώτα στη βασιλεία των, απλά, καλών ανθρώπινων σχέσιων, μα στο βάθος αυτής της βασιλείας – θα το δούμε – κρύβεται η βασιλεία του Θεού, η βασιλεία της αγάπης.