Πριν από τα Χριστούγεννα, όταν προσδοκούμε την ενσάρκωση του Υιού του Θεού, μας θυμίζει η Εκκλησία με ένα πολύ συγκινητικό και συνετό τρόπο όλους εκείνους, οι οποίοι έδωσαν τη σάρκα και τη ζωή τους για να γεννηθεί ο Σωτήρ.
Σήμερα γιορτάζουμε τους προγόνους του Χριστού. Καθένας από μας έχει μέσα του, στο κορμί, στην ψυχή του, όλο το παρελθόν του ανθρώπινου είδους. Έτσι και ο Χριστός, ενώ προσέλαβε την ανθρώπινη φύση, δεν εμφανίστηκε ως καινούργιος άνθρωπος, τον οποίον ο Θεός θα μπορούσε να δημιουργήσει ξανά. Ο Χριστός περιβλήθηκε την ανθρώπινη φύση, η οποία είχε ήδη χιλιάδες – και μάλιστα εκατομύρια - χρόνια πίσω της. Στο κορμί Του, στην ανθρώπινη φύση Του ζούσαν όλοι όσοι είχανε ζήσει στη γη οποτεδήποτε πριν από Αυτόν.
Έτσι ζει και στο δικό μας σώμα, στη δική μας ψυχή ολόκληρη η ανθρωπότητα του παρελθόντος. Ο Χριστός ενώθηκε με το ανθρώπινο είδος, χωρίς να διαλέγει από αυτό μόνο τους έντιμους και άγιους, άξιους μιας συνάντησης με τον Θεό, την οποία κανείς δεν μπορεί να περιγράψει, γιατί είναι τόσο εκπληκτική, ώστε ξεπερνά όποια ανθρώπινη φαντασία. Το αντίθετο: Mέσα στον Χριστό ζεί ολόκληρη η ανθρωπότητα: και οι έντιμοι και οι αμαρτωλοί.
Ανάμεσα στα ονόματα, τα οποία ακούσαμε σήμερα – μερικά από αυτά τα τιμούμε ως άγια - υπάρχουν ονόματα, που η Παλαιά Διαθήκη μιλάει για τις αμαρτίες τους. Όλα αυτά τα ονόματα ανήκουν, όμως, σε ανθρώπους, οι οποίοι βρήκαν το δρόμο τους μέσα από αμαρτίες, μέσα από τις ανθρώπινες αδυναμίες, μέσα από τη συσκότιση της καρδιάς, μέσα από την εξέγερση της σάρκας και μέσα από τη μανία της ιστορίας και της ζώης γύρω τους, πρός τον Θεό, ψάχνοντας για το φώς, αναζητώντας την αλήθεια, επιθυμώντας την αγιότητα, ακόμα κι αν δεν τους έφτασαν οι δυνάμεις για να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους.
Και μαζί τους ήταν ο Θεός, ναι, όντως, και με αυτούς, επειδή ο Θεός δεν αφήνει κανέναν αμαρτωλό. Δεν Τον τρομάζει καμία αδικία. Ναι, μπορεί να μας φανεί μακριά, μα μόνο τότε, όταν δεν θέλουμε λόγω της δικής μας κρύας αδιαφορίας να Τον γνωρίσουμε. Αλλά και τότε δεν μας αφήνει μόνους. Απομένει κοντά μας, αν και λυπημένος, κοιτάζοντάς μας από το σταυρό.
Λοιπόν, σήμερα θυμόμαστε όλη την ανθρωπότητα του παρελθόντος, όλους εκείνους τους ανθρώπους, οι οποίοι ύφαναν, κατά τη διάρκεια χιλιάδων χρονών, τη σάρκα και τη ανθρώπινη φύση του Χριστού. Ας τους θυμηθούμε με σεβασμό και ευγνωμοσύνη, ας θυμηθούμε όλους τους προγόνους μας: αυτούς που γνωρίζουμε και εκείνους που τα όνοματά τους έχουμε ξεχάσει! Ας θυμηθούμε αυτούς, για τους οποίους χαίρεται η καρδιά μας, μα και εκείνους, που εξαιτίας τους, ίσως, ντρεπόμαστε! Ας τους θυμηθούμε όλους!
Μέσω της ανθρώπινης αγιότητάς Του ο Χριστός δικαιολόγησε όλους, όσοι ήταν της σάρκας και του αίματός Του. Και καθένας από μας είναι κλητός όχι μόνο να σωθεί με καλές πράξεις, να προχωρήσει με δημιουργικότητα και αγώνες – μέσα από νίκες και ήττες - για να αφοσιωθεί στον Θεό, για να πλησιάσει την αγιότητα, δηλαδή την πλήρη αφοσίωση προς τον Θεό, δικαιολογώντας έτσι τη δική του εφήμερη ύπαρξη στη γη, αλλά και να δικαιολογήσει όλη τη ζωή και όλες τις χιλιετηρίδες που ζούνε στη σάρκα και στη ψυχή μας.
Και ο καθένας που βρίσκει το δρόμο του προς την αγιότητα, ο καθένας που γίνεται δοχείο για το Άγιο Πνεύμα, που πραγματικά ενώνεται με το Χριστό, ώστε να γίνει κύτταρο του αγιότατου και καθαρότατου Σώματός Του, ο καθένας που γίνεται γιός ή κόρη του Θεού του Ζώντος, σώζει, δικαιολογεί, δοξάζει και δίνει νόημα στην ζωή και στη μοίρα όλων εκείνων, από τους οποίους έχει κληρονομήσει τη ζωή του.
Ας διαλογιστούμε τη γεννεαλογία του Χριστού, ας κοιτάξουμε τα ονόματά της. Όλα τα ονόματα ανήκουν σε ανθρώπους ζωντανούς, με σάρκα και οστά, που ζούσαν με σεβασμό για την ζωή, που ήτανε άλλοτε θλιμμένοι και άλλοτε χαρούμενοι και θριαμβευτές. Και όλοι ζούνε τώρα με το θαύμα της φιλανθρωπίας του Χριστού και της ανθρώπινης φύσης Του.
Και σε μας ζει το παρελθόν. Ο Χριστός αγίασε όλο το παρελθόν των προγόνων Του, ώστε να γίνουν όλοι, χωρίς εξαίρεση, παιδιά του Θεού. Δικοί Του. Με την κυριολεκτική και δυνατότατη σημασία αυτής της λέξης. Και εμείς μπορούμε με τη ζωή μας, με τους κόπους και με την πάλη μας, με την επιδίωξή μας να φτάσουμε κοντα στον Θεό, με τη λαχταρά μας προς Αυτόν, με τους αγώνες μας γι΄Αυτόν, με κάθε νίκη, με την οποία Τον αφήνουμε να υπερισχύσει μέσα μας, να δώσουμε σε όλο το παρελθόν του γένους μας ενα νόημα, να το δικαιολογήσουμε και να το προσφέρουμε στο Θεό σαν δώρο. Ενώ γινόμαστε εμείς οι ίδιοι παιδιά του Θεού, κάνουμε και όλους τους προγόνους μας δικούς Του, παρόλο που μερικοί από αυτούς άλλοτε Τον αγνοούσαν ή άλλοτε Τον γνώριζαν, αλλά Τον απωθούσαν με τις αμαρτίες και την απιστία στη ζωή και στην καρδιά τους.
Τί θαύμα είναι όλο αυτό! Πόσο αυτό θα μπορούσε να μας εμπνεύσει για τη ζωή! Δεν ζούμε για τον εαυτό μας και, ιδιαίτερα, όχι μόνο για τους δικούς και αγαπημένους μας - ούτε για τους εχθρούς μας – αλλά για όλη την ανθρωπότηα που πίσω της βρίσκεται η μοίρα του κόσμου. Δόξα τω Θεώ, ότι πιστεύει σε μας και μας εμπιστεύεται μια τέτοια μεγάλη και θαυμάσια μοίρα!
Αμήν