Декан факультета теологии университета Наварры (Испания), специалист по Новому Завету Хуан Чапа обнаружил в Великобритании предположительно новое апокрифическое Евангелие – текст, по своему содержанию и форме напоминающий новозаветные, сообщает ReligionenLibertad.

Священник Димитрий Долгушин. Достоевский над страницами Нового Завета. 22 февраля 2012. Православие.Ru. В Научно-исследовательском отделе рукописей Российской Государственной Библиотеки (Москва) хранится старинное издание Нового Завета, когда-то принадлежавшее Достоевскому. Эта книга, начиная с 1850 г., сопровождала Достоевского повсюду. Она была вместе с ним в Омском каторжном остроге. Она лежала на столе, за которым Достоевский создавал свои великие романы. Именно по ней он чаще всего цитировал Новый Завет в своих произведениях. В ней хранил дорогие и памятные вещи. Во время путешествий он брал ее с собою в дорогу и даже, отправляясь спать, клал ее так, чтобы она была «под рукой». Полный текст статьи.

„Lasst uns deshalb aufmachen in dieses Reich! An der Schwelle zu ihm steht das Kreuz des Herrn, danach Seine Auferstehung. Lasst uns so gehen, wie diesen Armen und Bettler: Lasst uns vergessen, was uns dann und wann entzweit hat – Feindschaft, Konkurrenz, Missverständnisse und Hass. Lasst uns, wenn wir auf dem Weg sind, einzig und allein daran denken, vor Wen wir treten werden! Lasst uns so gehen, dass wir würdig vor dem Herrn erscheinen können, dass Er uns annimmt. Dafür ist nur eines nötig: dass wir einander annehmen und vergeben in Liebe, dass wir die Schwachen auf dem Weg stützen, den Kraftlosen helfen, den Verzweifelten Hoffnung machen und jedem helfen, ans Ziel zu kommen.“ – aus einer Predigt zum Sonntag des Vergebens von Metropolit Antonij von Sourozh

„Ας πάμε και εμείς προς αυτή τη Βασιλεία. Πρώτα, στην αρχή της, βρίσκεται ο σταυρός του Κυρίου και μετά θα συναντήσουμε την Ανάστασή Του. Ας πάμε, όπως το έκαναν οι φτωχοί και ζητιάνοι. Ας ξεχάσουμε όλα όσα μας διχάζουν: εχθρότητα, ανταγωνισμό, επιπολαιότητα και μίσος. Ας σκεφτούμε μόνο, πού πηγαίνουμε και μπροστά σε Ποιόν θα σταθούμε. Ας καταλάβουμε ότι το μόνο που χρειάζεται για να σταθούμε άξιοι μπροστά στον Κύριο, για να μπορεί να μας δεχτεί, είναι το να δεχτούμε και να συγχωρέσουμε ο ένας τον άλλον με αγάπη, το να υποστηρίξουμε σ΄αυτό το δρόμο τον αδύνατο, να ενισχύσουμε τον ασθενή, να δώσουμε ελπίδα στον απελπισμένο, να βοηθήσουμε καθέναν να φτάσει στο τέρμα.“ – από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντωνίου Σούροζ (Μπολούμ) για τη Κυριακή της Τυρηνής

Начиная со времени правления князя Владимира русские люди читали Библию и интересовались толкованиями. Однако далеко не сразу на Руси экзегеза стала самостоятельной традицией. Серьезные работы по толкованию посланий апостола Павла появляются только с конца XVIII века. Иеромонах Ириней (Пиковский) предлагает обзор написанных в дореволюционную эпоху трудов, посвященных исследованию наследия апостола Павла. Отдельное рассмотрение получают экзегетические труды святителя Феофана Затворника,  Д. Богдашевского и Н.Н. Глубоковского.

Толкование ветхозаветных пророчеств Феодора Мопсуестийского, анафематствованного на V Вселенском соборе, резко отличается от церковной традиции тем, что оно фактически отрицает их мессианский смысл. В публикуемой статье священника Бориса Тимофеева предлагается анализ взглядов епископа Мопсуестии, рассматриваемых на примере его трудов.

„Στην Τελική Κρίση - όπως το λέει σαφώς το σημερινό απόσπασμα του Ευαγγελίου – ο Κύριος δεν θα ρωτήσει για τη πίστη μας, για τις πεποιθήσεις μας ή για το πώς προσπαθούσαμε να Του αρέσουμε εξωτερικά. Θα μας ρωτήσει: „Ήσασταν ανθρώπινοι ή όχι? …  Ήσασταν ανθρώπινοι με τον πιο απλό τρόπο, όπως φέρεται ανθρώπινα ένας απλός ειδωλολάτρης? Οποιοσδήποτε μπορεί να είναι ανθρώπινος, που έχει μια καρδιά, ικανή για να ανταποκριθεί στον ανθρώπινο πόνο . Άν την έχετε, τότε η πόρτα είναι ανοιχτή για να μπείτε μέσα στη βασιλεία του Θεού και να συμμετέχετε στη Θεότητα.“ – από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντωνίου Σούροζ (Μπλούμ) για τη Τελική Κρίση

„Wie ich schon bemerkt habe, wird Seine einzige Frage darin bestehen, ob wir menschlich waren. Und dieses „menschlich“ gilt es im einfachsten Sinne dieses Wortes zu verstehen. So menschlich wie es auch ein einfacher Heide sein kann. Jeder, der ein Herz hat, ist fähig menschlich zu sein. Wenn wir wirklich ein Herz haben, dann sind für uns die Pforten zum Reich Gottes offen, um dort an ihm teilzuhaben. Dies wird eine Teilhabe sein, die tiefer ist als das Sakrament der Kommunion, durch welches wir uns ja auch mit Gott verbinden. Durch diese Teilhabe werden wir uns so mit Ihm vereinigen, dass wir zu einem Tempel des Heiligen Geistes werden, zum Leib Christi, zu einem Ort, an dem Er ganz Gegenwart ist.“ – aus einer Predigt zum Sonntag des Jüngsten Gerichts von Metropolit Antonij von Sourozh

Это первая книга Мартина Хенгеля на русском языке. Автор, один из крупнейших современных специалистов по Новому Завету, рассматривает личность апостола Петра в контексте истории Иисуса и ранней Церкви. Особое внимание исследователь уделяет недооценке исторического и богословского значения рыбака из Вифсаиды и чрезмерной гармонизации фигур Петра и Павла как в протестантской, так и в католической экзегезе. Книга адресована преподавателям, студентам, а также всем, кто интересуется новейшими исследованиями в области библеистики.

Сретение Господне – один из самых понятных, но в то же самое время один из самых таинственных праздников церковного календаря. Вникнуть в смысл празднуемого события помогает иконография. Она делает празднуемое событие чрезвычайно гибким для богословской и символической рецепции, свидетельство чему – история образов, соединенных мышлением Церкви с событием принесения Богомладенца Иисуса в Храм. Именно к этим образам обращаются иеромонах Иосиф (Павлинчук) и диакон Августин Соколовски в публикуемом диалоге, уделяя особое внимание личности праведного Симеона Богоприимца.

„Wir sind nach den Worten des Apostels dazu auserkoren, die Leiden Christi, die es noch zu leiden gilt, zu erdulden. … Unsere Seele ist dazu ausersehen, den Kummer von Golgatha um die gefallene Welt,  die sich nicht um ihr Heil bemüht, zu ertragen. Denn wir sind der Leib Christi, weil wir mit Ihm sind. Die Tragödie, die mit der Ankunft Christi vom Alten Testament und von der alten Menschheit genommen und zur Tragödie Gottes, zur Tragödie Christi geworden war, setzt sich nun über die Jahrhunderte an uns fort. Wie hatte einmal Patriarch Alexej I  gesagt: Die Kirche ist der Leib Christi, der durch die Jahrhunderte hindurch zum Heil der Welt gekreuzigt wird. Sie trägt ihr Kreuz, sie stirbt in der Angst des Gartens Gethsemane, sie stirbt mit dem Gefühl, von Gott verlassen zu sein, und, wenn es so nötig ist, auch auf immer verachtet zu sein von den Menschen auf der Erde.“ – aus einer Predigt zu Maria Lichtmess von Metropolit Antonij von Sourozh

„Όταν μας πλησιάζει ένας άνθρωπος, όταν επιστρέφει ένας άνθρωπος που ήταν κάποτε πολύτιμος για μας, που, όμως,  είχε προσβάλει εμάς ή κάποιον άλλον – μάλιστα όχι τόσο κοντινό μας – του δίνουμε όλα όσα είχε πριν? Τον τυλίγουμε με την παλιά θερμότητα? ... Όχι. Και γι΄αυτό οι συμφιλιώσεις ανάμεσά μας δεν είναι σταθερές. Γι΄αυτό είναι τόσο τρομερό το να πάς να συμφιλιωθείς, γιατί ξέρεις ότι δεν βρίσκεις τον πατέρα, μα την ψεύτικη αρετή, την ψεύτικη εντιμότητα, η οποία ξέρει να ταπεινώνει τον άλλο, λέγοντας: δεν είσαι αδελφός για μένα, αν και Εκείνος σε δέχεται, όπως και εμένα, ώς γιό.“ – από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντωνίου Σούροζ (Μπλούμ) για του Ασώτου Υιού.

„Wir alle gleichen dem Verlorenen Sohn. Wir alle sind von Gott beschenkt worden: Er hat uns das Leben geschenkt: die natürlichen Kräfte unseres Verstandes, unseres Herzens und unseres Willens. Er lässt unseren Körper stark sein und hat uns Freundschaften, eine Familie, all das, was uns reich macht, gegeben. All das … haben wir genommen und es in jenes ferne Land getragen, wo wir mit all dem tun und lassen können, was wir wollen, ohne Rechenschaft ablegen zu müssen, wo wir uns vor dem Angesicht Gottes verbergen und es uns, wenn wir es denn so wollen, gut gehen lassen und alles verschwenden können. … Doch es kommt irgendwann der Augenblick, in dem wir zu hungern beginnen. Ich spreche hier nicht vom Hunger nach Nahrung, sondern nach Zärtlichkeit, die man dann nicht kaufen bräuchte, nach Liebe, die man als reine Gabe fühlen könnte, nach menschlichen Beziehungen, die durch nichts zu erschüttern wären.“ – aus einer Predigt zum Gleichnis vom Verlorenen Sohn von Antonij von Sourozh

Иеромонах Ириней (Пиковский), преподаватель Сретенской духовной семинарии, исследует толкования на все 14 посланий апостола Павла, принадлежащие перу святителя Феофана Затворника. Автор выявляет уникальность данного труда святого, сравнивая его с подобными работами, имевшимися на момент его написания, а также подчеркивает актуальность толкований святителя, не утраченную и сегодня.

«Сейчас назрела необходимость собрать в одном месте существующий опыт евангельских групп и кружков, откуда другие могли бы черпать опыт и вдохновение, где происходило бы совместное осмысление самого феномена евангельских групп в Православии». - говорит редактор нового интерактивного сервиса крупнейшено в сети православного мультимедийного портала «Предание.ру» Татьяна Зайцева, ведущая группы чтения Священного Писания Домового храма мученицы Татианы при МГУ им. Ломоносова. Новый проект это, по сути, «целый сервис поддержки евангельских групп на приходах, и вне их» - добавляет Зайцева.

Вопрос переводческой идеологии не рассматривался лингвистическими моделями перевода, доминировавшими в XX столетии. Однако лишь идеологические установки, определяющие скопос перевода Библии в той или иной общине, позволяют найти объяснение тому, почему один перевод отличается от другого. Этот вопрос исследуется автором на примере перевода Танаха, выполненного Мартином Бубером и Францем Розенцвейгом в Германии в первой половине XX века.

„Diese beiden Menschen standen nun vor Gott und Christus nahm sie beide an. Er verstieß den Pharisäer nicht, Er war nur eher traurig über ihn. Er war traurig über diesen Menschen, denn er hatte nicht begriffen, dass der eigentliche Sinn des Lebens, des persönlichen Lebens, des Lebens der Kirche … darin besteht, dass die Menschen einander lieben. Doch dafür muss man sein Herz zuerst Gott schenken, denn in seinem menschliche Herz kann niemand die Kraft finden, auch die zu lieben, die einen kränken, die einem fremd sind, von denen man sich abwenden will. Doch wenn man sein Herz in Gottes Hände gibt, wenn man es offen hält für Gott, damit in ihm die Liebe Gottes leben kann, dann vermag man einander anzunehmen, seinen Nächsten so zu akzeptieren, wie er ist, sowohl den Pharisäer, also auch den Zöllner.“ – aus einer Predigt zum Sonntag des Zöllners und des Pharisäers von Metropolit Antonij von Sourozh

„Στέκεται στην άκρη του ναού, ελπίζοντας να ξεχειλίσει από την άκρη του ναού, από την άκρη της εντιμότητας, το έλεος, η συμπόνια, η ευσπλαχνία και να συμβεί κάτι αδύνατο που βασικά δεν έχει κερδίσει. Και, επειδή πιστεύει σε κάτι τέτοιο, γιατί η ζωή τον έχει μάθει ότι μπορεί να συμβεί το αδύνατο και ότι μόνο το αδύνατο κάνει την ανθρώπινη ζωή δυνατή, στέκεται και τον αγγίζει η συγχώρεση του Θεού.“ – από μια ομιλία για τη Κυριακή του Τελώνη και του Φαρισαίου από τον Μητροπολίτη Αντωνίου Σούροζ (Μπλούμ)

„Ας σκεφτούμε, ο καθένας από μας, τί σημαίνει, ότι τον ένα ή την άλλη έφεραν στην εκκλησία. Τους πρόσφερε στον Θεό η αγάπη της μητέρας, τους έφερε να τους φυλάξει Εκείνος, ο οποίος είναι ο φύλακας των μωρών, τους έδωσε σε Εκείνον, ο οποίος είναι ο Κύριος και η ζωή. Ας σκεφτούμε, αν είμαστε ικανοί να συναντήσουμε τον Χριστό, όπως Τον συνάντησαν ο Συμεών και η Άννα!  Ας σκεφτούμε, ποιοι είμαστε!“ … από μια ομιλία του Μητροπολήτη Αντωνίου Σούροζ (Μπλούμ) για την Υπαπαντή του Χριστού

„Η ψυχή μας είναι άρρωστη, η ζωή μας μαραίνεται. Μιλάω για την αιώνια ζωή, όχι πια για τη ζωή του σώματός μας. Κάτι πεθαίνει μέσα μας και πρέπει να μαθαίνουμε από τη Χαναναία και από τον Βαρτιμαίο να φωνάζουμε από το βάθος της ψυχής μας, από το βάθος της απόγνωσής μας, από το βάθος της απελπισμένης καρδιάς μας, από το βάθος της αδιέξοδου πόνου, από το βάθος της αμαρτίας, από το βάθος όλων όσα μας καταστρέφουν. Να φωνάξουμε, να κραυγάσουμε με δάκρυα: Σε πιστεύω, Κύριε, εμπιστεύομαι τη σιωπή Σου, όπως θα εμπιστευόμουν και το λόγο Σου. Και τότε, αν μόνο μπορούμε να εμπιστευτούμε εντελώς, θα ακούσουμε τον Κύριο να πεί: Μπορείς να βλέπεις! Πήγαινε στο σπίτι σου! Μην φοβάσαι τίποτα!“ – από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντόνη Σούροζ (Μπλούμ) για τη Χαναναία και τον τύφλο Βαρτιμαίο

„Zachäus wurde gerettet durch eine Begegnung mit Christus. …  Er hatte begriffen, dass die Sphäre der Finsternis nicht die seine war, dass die Lüge nicht das war, was er wollte, dass die Welt des Hasses nicht die war, die er eigentlich suchte. Er hatte die Wahrheit gesehen, Schönheit, Sinn, Licht, ja Gott und der erwählte all dies. Und das war seine Rettung. … Es gibt aber auch noch andere Dinge, die unser Leben von der Finsternis zum Licht leiten können, vom Tod zum Leben. Das ist die Liebe. In den Momenten, in denen unser Herz ganz voller Liebe ist, erstirbt in uns der Geiz, erstirbt der Egoismus, erstirbt unsere Kleinlichkeit, erstirbt unsere Fähigkeit, ein gemeiner, niedriger Mensch zu sein. Wir werden dann zu dem, was wir in Wirklichkeit sind: voller Licht, wie ein Engel, von Freude sprühend, voller großherziger Offenheit, mit dem Wunsch zu teilen, tief und groß zugleich!  - aus einer Predigt von Metropolit Antonij Sourosh

Кандидат богословия, магистр журналистики, преподаватель КДАиС Андрей Алексеевич Ухтомский исследует вопрос о наличии в оригинале Евангелия от Иоанна повествования о женщине, взятой в прелюбодеянии. В основе статьи – мнения многих авторитетных богословов, занимавшихся этой проблемой. Отдельное внимание уделяется позиции епископа Кассиана (Безобразова).

Конфликт между богословием и наукой, возникший с развитием естественнонаучного знания, не прекращен до сих пор. Рассуждая на эту тему, кандидат геолого-минералогических наук ФДО ПСТГУ, ИГЕМ РАН Н.С. Серебряков предлагает обратиться к наследию известных естествоиспытателей Г. Галилея и М.В. Ломоносова. Автор предлагает сравнительный анализ принципов толкования Священного Писания, сформулированных великими учеными, который будет интересен многим современным христианам, занимающимся наукой. Данный материал был представлен как доклад на конференции «Целостное мировоззрение ученого-христианина: вызовы современной эпохи и пути их преодоления. К 300-летию со дня рождения М.В. Ломоносова (1711–1765)», проходившей 1–2 декабря 2011 года в МДА.

„Πόσο σπάνια συμβαίνει κάτι τέτοιο σε μας! Ότι κάποιος σταματάει τα μάτια του σε μας, μας παρατηρεί, μας βλέπει πραγματικά, όχι μόνο ότι είμαστε σωματικά παρόντες, μα βλέπει στο βάθος μας, παρατηρεί το άγχος μας, τον φόβο, τη θλίψη, τον πόνο, τη μοναξιά στα μάτια μας, μα και την ελπίδα και τη χαρά και την ντροπαλή προσδοκία μας. Βλέπει και σταματάει το βλέμμα του σε μας για να μας αποκριθεί σε όλα, όσα έχουμε κρυφά στην ψυχή, με τα εξής: Έλα, άσε με να είμαι μαζί σου! Πόσος πόνος θα εξαφανιζόταν από τη γή, αν καθένας από μας μπορούσε να προσέξει όλους γύρω του, να καταλάβει τους άλλους και να είναι πρόθυμος να τους βοηθήσει. “ – από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντόνη Σούροζ (Μπλούμ) για τον Χριστό και τον Ζακχαίο

„Begreift doch, dass das Reich Gottes, das Reich der Liebe zum Greifen nahe ist, dass es nichts gibt, worauf wir noch warten sollten. Darauf warten, wann es wohl eintreten werde. Es ist hier und an uns liegt es, an ihm teilzuhaben oder nicht. Dafür jedoch muss man sich zu Gott wenden, muss man vor seinem Angesicht wandeln, muss man Ihm ins Gesicht blicken. Dann können wir von Ihm die Liebe lernen, aus der heraus das Gottesreich hier auf der Erde ersteht. Dies sind Seine ersten Worte: Tut Buße, wendet euch zu Gott, schaut auf Ihn: Es ist die flammende, zärtliche und heilbringende Liebe. Er ist die Freude, die sich über den Rand ergießt. Das ist das Reich Gottes. Das ist das wahre Leben auf der Erde, was eines Menschen würdig ist, was ihn mit Jubel und einem Sinn Erfüllung geben kann.“ – aus einer Predigt zum Sonntag nach Epiphanias von Metropolit Antonij von Sourozh

Рассматривая проблемы перевода Библии, Андрей Десницкий задается вопросами: конфессиональна ли библеистика в целом и библейский перевод в частности? Библеистика – это наука, в которой могут быть разные школы и направления? Или же здесь очень многое зависит именно от конфессиональности – но в чем тогда это проявляется? Автор представляет в своей статье спектр мнений по данной проблеме.

„Ένα κεφάλαιο για τη πίστη, σε μια κατήχηση από το μεσαίωνα, αποτελεί όλα όσα λέγονται εκεί για τον Θεό. Αυτό, όμως, που ονομάζουμε συχνά υποχρεώσεις μας απέναντι στο Θεό, στους ανθρώπους και σε μας, είναι συγκεντρωμένο σε ένα κεφάλαιο με την όμορφη ονομασία „Για την ευγνωμοσύνη“. Και όντως, αν ο Θεός, πραγματικά είναι, όπως είναι, όπως Τον γνωρίζουμε στις πράξεις Του σχετικά με μας, με το έλεός Του, την άπειρη υπομονή Του, την προθυμία Του να μας βοηθήσει, το να μας έχει αποκαλύψει τον εαυτό Του, το να έχει δώσει τη ζωή Του για μας, τί άλλο μπορούμε να κάνουμε στη ζωή μας παρά να Τον ευχαριστήσουμε, για να χαρεί ο Θεός για μας. Τίποτα άλλο δεν θα έπρεπε να πούμε.“ – από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντώνη Σούρος (Μπλούμ) για τους δέκα λεπρούς.

„ Er ist der Freund des Bräutigams. Ein Freund zu sein, bedeutet, dass man für seinen Freund alles in der Welt tut. Ein Freund ist man für den, dessen Interessen, dessen Herz, dessen Gefühle, Wünsche und Gedanken für einen das heiligste, wertvollste von allem ist. Ein Freund ist der, der alles vergessen kann, auch sich selbst, für jenen, den er sich zum Freund erwählt hat, und der ihn selbst zum Freund erkoren hat. Johannes konnte von sich sagen, dass es ihm obliegt immer kleiner zu werden, damit der Heiland, unser Herr Jesus Christus, im Bewusstsein, in der Erfahrung, im Leben der Menschen in vollem Glanz erstrahlen kann.“ – aus einer Predigt zum Sonntag vor Epiphanias von Metropolit Antonij von Sourozh

„O Χριστός έρχεται προς τα νερά του Ιορδάνη. ...  Σ΄αυτά τα νερά έρχονταν άνθρωποι, οι οποίοι, αφού είχαν ακούσει το κήρυγμα του Ιωάννη του Προδρόμου,  μετάνοιωσαν και μπήκαν μέσα τα νερά για να ξεπλύνουν τις αμαρτίες από πάνω τους. Τί βαριά ήταν εκείνα τα νερά από τις άπειρες αμαρτίες των ανθρώπων!  ... Και σ΄εκείνα τα νερά ήρθε ο Χριστός στην αρχή του δημόσιου κηρύγματός του και του δρόμου Του – βήμα προς βήμα – προς στο σταυρό, στο Γολγοθά, για να βουτήξει σ΄αυτά! Βυθίστηκε σ΄αυτά τα νερά, τα οποία έφερναν μέσα τους όλο το βάρος της ανθρώπινης αμαρτίας, Εκείνος, που ήταν αναμάρτητος.“ από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντώνιου Σούροζ (Μπλούμ) για τη βάπτιση του Χριστού

„Das Alte Testament ist nicht nur eine Erzählung von einem Volk und von dessen Vergangenheit. Es berichtet uns nicht nur etwas darüber, wie das Volk gelebt hat, in dem Der Heiland, Christus, geboren wurde. Es ist vielmehr auch ein Abbild der menschlichen Seele, quasi eine Beichte der gesamten Menschheit, eine Schau seiner Wege, so wie Gott sie sieht. In dieser Beziehung erzählt uns die Ahnentafel Christi auch davon, was in unserer Seele, in unserem Leben, vor sich geht, wenn wir mit aufrichtiger Liebe und aufrichtigem Bestreben, voller Glauben und wirklicher Hoffnung, aber auch mit unseren Schwächen und unsern Stürzen … nach Gott suchen.“ – aus einer Predigt zum Sonntag der Väter von Metropolit Antonij von Sourozh