Πόση ζωή μπορούν να φέρουν τα νερά μέσα τους και πόσο καταστρεπτικά μπορούν να είναι ... Στην αρχή του βιβλίου της Γενέσεως διαβάζουμε, πώς πάνω στα νερά έπνεε πνεύμα Θεού και πώς προέκυψαν από αυτά τα νερά τα πρώτα ζωντανά όντα. Κατά τη διάρκεια της ιστορίας όλης της ανθρωπότητας βλέπουμε – πολύ σαφώς στην Παλαιά Διαθήκη – τα νερά σαν εικόνα της ζωής. Προστατεύουν τη ζωή των διψώντων στην έρημο, αναζωογονεί χωράφια και δάση. Τα νερά είναι ενα σημείο της ζωής και του ελέους του Θεού. Στην Αγία Γραφή, της Παλαιάς και της Νέας Διαθήκης, τα νερά εκφράζουν εξαγνισμό, καθαρισιμό και ανανέωση.
Μα και τί τρομερά μπορούν τα νερά να είναι! Τα νερά του κατακλυσμού, στα οποία πνίγηκαν όλοι, όσοι δεν μπόρεσαν να αντέξουν την Κρίση του Θεού. Και όλα τα άλλα τρομερά, φονικά και σκοτεινά νερά των μεγάλων πλημυρών, που τα βλέπουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας.
Και λοιπόν, ο Χριστός έρχεται προς τα νερά του Ιορδάνη: προς εκείνα τα νερά της όχι πια αναρμάρτητης γής, αλλά της δικής μας γης, λεκιασμένης μέχρι τα βάθη της από την ανθρώπινη αμαρτία και προδοσία. Σ΄αυτά τα νερά έρχονταν άνθρωποι, οι οποίοι, αφού είχαν ακούσει το κήρυγμα του Ιωάννη του Προδρόμου, μετάνοιωσαν και μπήκαν μέσα τα νερά για να ξεπλύνουν τις αμαρτίες από πάνω τους. Τί βαριά ήταν εκείνα τα νερά από τις άπειρες αμαρτίες των ανθρώπων! Αν μόνο μπορούσαμε να φανταστούμε, πώς έγιναν εκείνα τα νερά, τα οποία ξέπλυναν τις αμαρτίες, όλο και βαρύτερα και φοβερότερα από αυτές! Και σ΄εκείνα τα νερά ήρθε ο Χριστός στην αρχή του δημόσιου κηρύγματός του και του δρόμου Του – βήμα προς βήμα – προς στο σταυρό, στο Γολγοθά, για να βουτήξει σ΄αυτά! Βυθίστηκε σ΄αυτά τα νερά, τα οποία έφερναν μέσα τους όλο το βάρος της ανθρώπινης αμαρτίας, Εκείνος, που ήταν αναμάρτητος.
Αυτή η στιγμή του βαφτίσματος του Κυρίου είναι μια από τις πιο τρομερές και τραγικές της ζωής Του. Τα Χριστούγεννα είναι ένα γεγονός, κατά το οποίο ο Θεός – πλήρης αγάπης για τον άνθρωπο – θέλει να μας σώσει από την αιώνια καταδίκη και δέχεται την ανθρώπινη σάρκα για να πληρωθεί εκείνη με θεότητα και να ανανεωθεί, για να γίνει αιώνια, αγνή και φωτεινή, για να γίνει σάρκα που μέσα από το σταυρό, την ανάσταση και την ανάβαση θα πάρει τη θέση στα δεξιά του Θεού και Πατέρα.
Μα σ΄αυτή τη στιγμή του βαφτίσματος του Κυρίου τελείωνει ο δρόμος της προετοιμασίας. Τώρα, αφού έχει μεγαλώσει ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός εντελώς, αφού έχει φτάσει στην πλήρη ωριμότητά του να είναι άνθρωπος, μέσα από την απόλυτη αγάπη και υπακοή, ενωμένος με τη θέληση του Πατέρα Του, βαδίζει ο Κύριος με ελεύθερη βούληση, για να εκπληρώσει ελεύθερα ό,τι ήταν αποφασισμένο πέρα από χρόνο και αιωνιότητα. Τώρα ό άνθρωπος Ιησούς Χριστός κάνει το σώμα Του θυσία. Το προσφέρει όχι μόνο στο Θεό, αλλά σε όλη την ανθρωπότητα. Παίρνει στους ώμους Του όλο το τρομερό βάρος της ανθρώπινης αμαρτίας, της πτώσης του ανθρώπου και βουτά σ΄εκείνα τα νερά, τα οποία είναι τώρα τα νερά του θανάτου και της καταστροφής, επειδή φέρουν μέσα τους όλο το κακό, το δηλητήριο και το θάνατο της αμαρτίας.
Το βάφτισμα του Κυρίου, αν παρατηρήσουμε όλα τα γεγονότα στη ζωή του Χριστού, μοιάζει περισσότερο με την τρομερή νύχτα στον κήπο της Γεθσημανής, με τη μοναξιά Του στο σταυρό, με την κατάβασή Του στον άδη. Και σ΄αυτές τις στιγμές ενώνεται ο Χριστός με έναν τέτοιο τρόπο με τη μοίρα των ανθρώπων, ώστε όλος ο τρόμος βρίσκεται πάνω Του. Η κατάβαση στον άδη είναι το τελευταίο βήμα Του για να ενωθεί μαζί μας: Χάνει τα πάντα, μα νικάει το κακό.
Αυτός είναι ο λόγος γιατί αυτή η μεγάλη γιορτή, πραγματικά, είναι τραγική. Γι΄αυτό εξαγνίστηκαν μέχρι το βάθος τους τα νερά του Ιορδάνη, τα οποία έφεραν όλο το βάρος και τον τρόμο της αμαρτίας, όταν τα άγγιξε το σώμα του Χριστού, το αναμάρτητο, αγνό και αθάνατο σώμα Του, διϋφασμένο και λαμπερό από τη θεότητα, το σώμα του Θεανθρώπου. Τα νερά εξαγνίζονται και γίνονται ξανά, όπως ήτανε τα πρώτα νερά, στα οποία γεννήθηκε η ζωή, τα οποία μπορούν να εξαγνίσουν και ξεπλύνουν τις αμαρτίες, να ανανεώσουν τον άνθρωπο, να τον οδηγήσουν πίσω στην αφθαρσία του, να τον κάνουν να συμμετέχει στο σταυρό για να γίνει κληρονόμος όχι μόνο ενός σώματος, αλλά της αιώνιας ζωής και της βασιλείας του Θεού.
Με τί σεβασμό πρέπει να γιορτάσουμε ετούτη την ημέρα! Αυτός είναι ο λόγος που κοιτάζουμε τα νερά, όταν τα αγιάζουμε σήμερα, με τέτοια έκπληξη και σεβασμό. Αυτά τα νερά, μέσω της κατάβασης του Αγίου Πνεύματος γίνονται νερά του Ιορδάνη, ικανά να δώσουν ζωή, όχι μόνο επίγεια ζωή μα αιώνια ζωή. Γι΄αυτό πλησιάζουμε σ’αυτά τα νερά με τόσο σεβασμό και προσοχή. Αυτή είναι η αιτία, γιατί η εκκλησία τα θεωρεί ένα μεγάλο ιερό και μας καλεί να τα κρατήσουμε στα σπίτια μας σε περίπτωση αρρώστιας, σε περίπτωση ψυχικού πόνου, σε περίπτωση αμαρτίας για εξαγνισμό και ανακαίνιση, για να συμμετέχουμε στην καινούργια και εξαγνισμένη ζωή. Ας πιούμε αυτά τα νερά, ας τα αγγίξουμε με ευσέβεια. Μέσα από αυτά τα νερά η φύση άρχισε να ανανεώνται, η δημιουργία να αγιάζεται και ο κόσμος να μεταμορφώνεται!
Όπως στα άγια δώρα βλέπουμε και εδώ, στα νερά, την αρχή της ζωής της μελλοντικής αιωνιότητας, τη νίκη του Θεού, την αρχή της αιώνιας ζωής, της αιώνιας δόξας – όχι μόνο του ανθρώπου, αλλά και της φύσης, όταν ο Θεός θα γίνει τα πάντα στα πάντα.
Δόξα στο Θεό για το άπειρο έλεός Του, για τη θεϊκή επιείκειά Του, για το μεγάλο έργο του Υιού Του, που έγινε Υιός του ανθρώπου! Δόξα στο Θεό, γιατί ανανεώνει ξανά και ξανά τον άνθρωπο και τις τύχες μας και τον κόσμο, όπου ζούμε, γιατί έτσι μπορούμε να ζούμε με ελπίδα, γιατί η νίκη κερδίθηκε, και με τη χαρά της προσδοκίας της ημέρας του Κυρίου, της μεγάλης, θαυμάσιας και τρομερής ημέρας, όταν όλος ο κόσμος θα λάμψει χάριν του Αγίου Πνεύματος που Το δεχόμαστε και όχι απλά μας χαρίζεται!
Αμήν