„Denn Krankheit und Tod sind nicht nur durch äußere Umstände bedingt. In uns selbst hausen Bitternis und Hass und Geiz und Rachegelüste. Es sind so viele Dinge, die in uns die Lebendigkeit unseres Geistes töten und uns nicht leben lassen im Hier und Jetzt, mit dem Empfinden der Ewigkeit, also mit dem Ewigen Leben, was das Leben bedeutet im vollen Sinne dieses Wortes, das Leben in seiner Fülle.“ – aus einer Predigt zum Thema Heilungen von Metropolit Antonij von Sourozh

„Πώς θα ζούσαμε, με τί βάθος και εντατικότητα, αν το συνειδητοποιούσαμε συνέχεια, αν ξέραμε, ότι τα λόγια που λέω τώρα, μπορεί να είναι τα τελευταία. Πώς θα τα έλεγα και πώς θα τα ακούγατε! Αν συνειδητοποιούσαμε, ότι ο άνθρωπος, με τον οποίον επικοινωνούμε τώρα, θα μπορούσε να πεθάνει σε λίγα λεπτά, πώς θα φροντίζαμε για τα λόγια μας. Πώς θα θέλαμε οι πράξεις μας απεναντί του – όσο είμαστε ικανοί – να ήτανε γεμάτες αγάπη  και φροντίδα, να ήταν η κορυφή όλου του μεγαλείου που υπάρχει μεταξύ μας.“ – από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντωνίου Σούροζ (Μπλουμ) για την παραβολή του άφρονα πλουσίου.

Публикация доктора богословия, профессора Минской духовной академии протоиерея Владимира Башкирова посвящена многостороннему рассмотрению проблематики Божественного Суда как в древних религиях, так и в Священном Писании. Автор приводит анализ видов Суда, также уделяя внимание рассмотрению разницы взглядов западных и восточных богословов на рассматриваемый феномен.

The Bible has always been a contested legacy. Form late antiquity to the Refomation, debates about the Bible took place at the center of manifold movements that defined Western civilization. In the eigtheenth century, Europe's scriptural inheritance surfaced once again at a critical moment. During the Enlightenment, scholars guided by a new vision of a post-theological age did not simply investigate the Bible, they remade it. In place of the familiar scriptural Bibles that belonged to Christian and Jewish communities, they created a new form: the academic Bible. In this book, Michael Legaspi examines the creation of the academic Bible. Beginning with the fragmentation of biblical interpretation in the centuries after the Reformation, Legaspi shows how the weakening of scriptural authority in the Western churches altered the role of biblical interpretation.

„Σήμερα κι εμείς περάσαμε όλο το πρωί στην παρουσία του Θεού, εκεί, όπου είναι παρών. Ακούσαμε πώς η φωνή Του μας μίλησε για την αγάπη. … Σε λίγο θα φύγουμε από το ναό. … Θα φύγουμε από εδώ, σκεφτόμενοι όλα όσα έχουμε ακούσει και μάθει σήμερα, συγκινημένοι και χαρούμενοι και θα προσπεράσουμε καθέναν που θα βρεθεί στο δρόμο μας, γιατί φοβόμαστε ότι τα προβλήματά τους μπορούν να μας στερούν την ησυχία ή να οδηγήσουν το νου και την καρδιά μας μακριά από το θαύμα της συνάντησης με τον Θεό, από την παρουσία Του? Αν φερθούμε έτσι, τότε λίγο έχουμε καταλάβει (ή ίσως καθόλου) το Ευαγγέλιο, τον Χριστό και τον Θεό.“ – από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντωνίου Σούροζ (Μπλουμ) για την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη

„Als die Menschen es einsahen, dass es nichts Wertvolleres gibt als den Menschen – und dies kann jeder Mensch leicht begreifen, wenn er nur an sich selbst denkt – brach auch die alte Sklavenhaltergesellschaft zusammen, so wie jede Gesellschaftsordnung zugrunde gehen wird, die auf dem Prinzip der Knechtschaft beruht. Die Menschen von Gardara erschraken, weil sie verstanden, dass ihre Ordnung und ihr Leben so keine Zukunft haben.“ – aus einer Predigt von Metropolit Antobij von Sourozh über die Heilung des Besessenen von Gardara.

Вашему вниманию предлагаются 10 книг.

Марек Кита. Единство как свидетельство о Единственном. Дух и Литера. Знаменитая молитва нашего Господа о возникающей Церкви включает слова: «…и они да будут в Нас едино, да уверует мир, что Ты послал Меня» (Ин 17, 21). То есть существует связь между единством христиан и эффективностью евангелизации — между качеством сообщества учеников и удостоверением подлинности их Учителя в глазах людей. Нашим разделением мы мешаем миру правильно воспринимать фигуру Иисуса как Мессии и Сына Божьего. Однако, обратите внимание, речь идет не только о том, что «позоря» Христа («обесславили святое имя Мое» среди народов, ср. Иез 36, 20), мы бросаем тень на Евангелие, как плохо обученый студент компрометирует свой институт и его программу. Хотя, конечно, нельзя быть причиной «хулы имени Божия» (Рим 2, 24), в то же время нельзя толковать единство в Божьем семействе чисто «функционально». Полный текст статьи.

„Wir kennen den Auferstandenen. Er bezeugt uns die Wahrheit des Wortes Gottes und die Richtigkeit der Wege Gottes und trotzdem bleiben wir, so wie im Gleichnis, ohne Glauben. Doch worauf können wir dann hoffen? Wir haben Zeit Buße zu tun, das heißt, in uns zu gehen. Durch die Barmherzigkeit Gottes ist uns Zeit gegeben, um zu sterben und wieder neu zum Leben aufzuerstehen, sodass durch unseren Tod und durch unser neues Leben auch andere Menschen wieder lebendig werden können, um in das Reich des Lebens, das Reich der Liebe und der Reinheit, der Heiligkeit und Freude einzutreten. Ist dies etwa eine zu geringe Berufung? Sollten wir nicht etwas dafür tun, dass die Menschen um uns herum, das Leben als ein Wunder erfahren können?“ – aus einer Predigt von Metropolit Antonij von Sourozh zum Gleichnis vom Reichen und vom armen Lazarus

„Άραγε δεν μοιάζει αυτή η νοοτροπία με τη δική μας? Πόσο συχνά διψάμε να ακούσουμε κάποιοα καινούργια λόγια από το Θεό, καινούργιες αποκαλύψεις? Πόσο συχνά ρωτάμε ο ένας τον άλλον: „Τί είναι το θέλημα του Θεόυ για μένα σ΄αυτή την κατάσταση, όπου βρίσκομαι τώρα?“ Η απάντηση για μας πρέπει να είναι η ίδια όπως για τον πλούσιο: Τα έχετε όλα – την Παλαιά Διαθήκη με το Νόμο και τους προφήτες, και επιπλέον τις μαρτυρίες του Χριστού από την Νέα Διαθήκη, και εκτός από αυτό που ζητάς, Ένας Αναστημένος έδωσε τις εντολές, ο αναστημένος Χριστός μας έδειξε, πώς πρέπει να ζούμε.“ – από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντωνίου Σούροζ (Μπλουμ) για την παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου

„Deshalb hat mir mal ein Priester gesagt: Lies das Evangelium jeden Tag, denn du wirst dich mit jedem Tag ändern. Einmal wirst du dem steinigen Boden gleichen, ein anderes Mal wird deine Seele voller Dornen sein und ein weiteres Mal ganz bedeckt mit dem Staub des Weges. Doch an irgendeinem Tag, werden die Worte dich ganz unerwartet tief berühren und dir neues Leben schenken.“ – aus einer Predigt zum Gleichnis vom Säemann von Metropolit Antonij von Sourozh

Портал «Богослов.Ru» публикует доклад преподавателя МДА, доцента ПСТГУ, кандидата богословия священника Олега Мумрикова, представленный на XV конференции «Наука. Философия. Религия» «Проблемы экологии и кризис ценностей современной техногенной цивилизации» (Объединенный институт ядерных исследований в г. Дубне, 25-26 октября 2012 г.)

Едва ли можно описать восторг ученого от пергамента, по которому водил пером человек, живший столетия назад. Ученому-библеисту уготована еще большая радость. Он может ознакомиться с рукописями, которыми пользовались если не сами апостолы, то уж точно их ученики. Профессор Бангорского университета (Уэльс, Великобритания), специалист по Новому Завету Дженни Рид-Хаймердингер поведает малоизвестные детали, содержащиеся в древних кодексах и свитках со священными текстами.

„ Όλοι είμαστε σε ορισμένο βαθμό „δαιμονισμένοι“, δηλαδή στο χέρι σκοτεινών δυνάμεων. Αυτός είναι ο σκοπός τους: να μας κυριαρχούν για να μη γινόμαστε τίποτα άλλο παρά ένα εργαλείο του κακού που θέλουν να κάνουν και που μπορούν να το κάνουν, όμως, μόνο μέσα από μας. Κάνοντάς μας δημιουργούς του κακού, θέλουν ταυτόχρονα να πάσχουμε.“ – από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντωνίου Σούροζ (Μπλουμ) για την θεραπεία του δαιμονισμένου

„Wir müssen uns ganz in die Trauer um den Verlust hineinbegeben und dabei gleichzeitig bereit sein vor Gott zu treten, um von Ihm zu hören: Weine nicht über das Verlorene, warte auf ein Wunder! Wenn wir wirklich alles verlieren, außer unseren Glauben an Gott, wenn wir bereit sind, Ihm alles zu geben, uns selbst und sogar unser Leid, dann wird das Leben in uns auferstehen.“ – aus einer Predigt von Metropolit Antonij von Sourozh zur Auferweckung des Sohnes der Witwe von Nain

„Ποιός είμαι σήμερα; Πέτρινο έδαφος που δεν αφήνει τα λόγια που ακούω να μπούν μέσα μου; Ο δρόμος, όπου πηγαίνουν και τρέχουν συνέχεια; Ή έχει γεμίσει η ψυχή μου με τέτοιες έγνοιες, τέτοιους φόβους ή τέτοια ενδιαφέροντα, ώστε υπάρχει για τα λόγια του Χριστού που ακούμε μόνο ένας μικρός  χώρος, γιατί πραγματικά έχει πολλά πιο ενδιαφέροντα πράγματα  στη ζωή για μας.“ – από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντωνίου Σούροζ (Μπλουμ) για το σποριά

„Πρέπει να βυθιστούμε στη θλίψη της απώλειας και να σταθούμε τότε μπροστά στο Θεό, πρόθυμοι να ακούσουμε τον λόγο Του. Να μην κλαίεις για το χαμένο! Να αναμένεις ένα θαύμα! Και όταν πραγματικά τα χάσουμε όλα εκτός από την πίστη μας στο Θεό, αν είμαστε πρόθυμοι να Του προσφέρουμε τα πάντα: και τον εαυτό μας, και τον πόνο μας, τότε θα μας αναστήσει στη ζωή.“ – από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντωνίου Σούροζ (Μπλουμ) για την ανάσταση του γιου της χήρας από τη Ναΐν

Среди экзегетов не наблюдается единообразия в определении значения и происхождения евангельского выражения «мамона неправды». Однако правильное толкование этого словосочетания крайне важно для адекватного понимания смысла Притчи о неправедном управителе. Во второй части статьи, посвященной разбору этой притчи, автор исследует упомянутое выражение с целью выявления смысла, который мог вложить в него Спаситель.

„Ο Χριστός μας λέει ότι πρέπει να αγαπούμε ο ένας τον άλλο. Δεν κάνει διακρίσεις. Τί εννοεί? Μου φαίνεται ότι θέλει να αγαπάμε κάθε άνθρωπο,ακόμα κι αυτόν που συναντάμε τυχαία στο δρόμο,ενα γνωστό ή άγνωστο ή ξένο, κάποιον που μας έλκει ή  όχι. Θέλει να εκτιμούμε τον καθένα,να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι άνθρωπος με αιώνια μοίρα. Είναι άνθρωπος που τον έφερε ο Θεός από το τίποτα στη ζωή για να βάλει τη δική του προσωπική και μοναδική συνεισφορά στη ζωή της ανθρωπότητας. ... Επιπλέον, διασταυρώνει τον δικό μου δρόμο για να μου αποκαλύψει κάτι.“ – από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντωνίου Σούροζ (Μπλουμ) για την αγάπη στους εχθρούς

„Ο καθένας που Τον στέλνει ο Κύριος για να κηρύξει τον Χριστό, δεν είναι μόνος του, επειδή με καθέναν βαδίζει ο Ίδιος ο Χριστός και η ευλογία και η χάρη του Θεού είναι μαζί με καθέναν που συνειδητοποιεί τη δική του απόλυτη και άπειρη ανικανότητα. Και έτσι ο Θεός εκτελεί ό,τι ένας άνθρωπος μόνος του, που όμως μόνο με τις δικές του δυνάμεις  ποτέ δεν θα μπορούσε να εκτελέσει.“ – από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντωνίου Σούροζ (Μπλούμ) για την πρόσκληση του Πετρού

"Толкование на Апокалипсис святого Апостола и Евангелиста Иоанна Богослова" святителя Андрея Кесарийского посвящено изъяснению самой таинственной книги Нового Завета - Откровению святого Иоанна Богослова, которая содержит в себе пророческие эсхатологические видения грядущих событий, предшествующих концу мира: об антихристе, о Втором Пришествии Христа, Воскресении, Страшном Суде, а также о Царстве будущего века. Данное толкование по праву считается "жемчужиной" святоотеческой экзегетики.

„Sieh von dir ab und schau auf die Gesichter der Menschen! Versuche dich hineinzuversetzen in die Lebensumstände der anderen und deren Nöte! Lass dich erfüllen von der Freude der anderen! Schau und sieh! – und reiße dich von dir selbst los! Denn dann wirst du es lernen, andere so zu sehen, wie sie sind, ihre Nöte und ihren Durst zu erkennen, ihre Freude, aber auch ihre Armseligkeit. Dann wirst du es lernen, zu geben: zunächst ein wenig, doch dann immer mehr. Je mehr du es lernst zu sehen, umso mehr wirst du geben können und lieben lernen, wie du dich selber liebst – im gleichen Maß.“ – aus einer Predigt zum Gespräch mit dem Schriftgelehrten von Metropolit Antonij von Sourozh

4 сентября 2012 года на заседании Общецерковного диссертационного совета состоялась защита докторской диссертации настоятеля Всехсвятского прихода Московского Патриархата в Лиссабоне игумена Арсения (Соколова) «Книга пророка Амоса: историко-филологическая, традиционная еврейская и святоотеческая экзегеза». Исследование было подготовлено на кафедре библеистики Общецерковной аспирантуры и докторантуры имени святых равноапостольных Кирилла и Мефодия.

Игорь Кирсберг. Проблема закона в посланиях ап.Павла «Интелрос» Прежде чем говорить о противоречивом отношении Павла к закону, совмещая эти противоречия и предлагая их последовательное объяснение, обратим внимание на закон. Закон всегда погружен в жизне-присутствие (к Богу) или отринут вместе с людьми. Принципы закона действуют именно потому, что уже являются жизненными устоями: они даны Богом. Речь не о том, чтобы отделить субстанциональную сторону закона от его функций — обратим внимание на закон не как на свод возвысившихся над жизнью правил, а на закон — живую матрицу жизни. Такая тавтология нисколько не возмутительна — речь Библии тавтологична, всегда направлена к первоисточнику,- мы лишь пытаемся следовать этой речи. Слово «матрица» подобрано, чтобы выразить осязаемость основы — отсутствие в законе идеальных, обособившихся от теплой органики сущностей. Конечно, время Павла — время письменной Торы — не той, что обитала в речах пророков, а той, что уже начертана, закрепилась и как будто бы отделилась от своих живых носителей, живых воплощений. И все же запись Торы нисколько не препятствует ее жизненности — в устной речи, делах или заочных увещеваниях благовестие Павла одно и то же — речь или письмо, слово и дело всегда целостны, нераздельно жизненны друг в друге (ср.: 2Кор. 10:11) Полный текст статьи

„Πολλές φορές σας έλεγα, ότι η σωτηρία κείτεται μπροστά μας, επειδή ο Θεός μας αγαπάει, αλλά το πώς την πιάνουμε, εξαρτάται από το πώς απαντάμε σ΄ αυτή την αγάπη. Αν μόνο θέλουμε να τρώμε από τους καρπούς του Σταυρού, της σταύρωσης και του πόνου του Χριστού, χωρίς να προσφέρουμε τίποτα στο Θεό, τίποτα στον πλησίον μας - για τον οποίον σταυρώθηκε ο Θεός – εκτός από μικρές στιγμές, όταν το θυμόμαστε, είμαστε μακριά από ό,τι έκανε για μας ο Θεός.“ – από μια ομιλία για τους κακούς αμπελουργούς του Μητροπολίτη Αντωνίου Σούροζ (Μπλουμ)

Вниманию читателей предлагается автореферат диссертации на соискание ученой степени доктора богословия игумена Арсения (Соколова). Официальные оппоненты: д. философии архим. Кирилл (Говорун), д.ф.н. Десницкий А.С., д.и.н. Рашковский Е.Б.. Защита диссертации состоится 4 сентября 2012 г. в Общецерковной аспирантуре и докторантуре свв. равноапп. Кирилла и Мефодия.

Притча о неправедном управителе, приводимая в Евангелии от Луки, для многих в настоящее время продолжает оставаться туманной и неоднозначной. Принимая во внимание этот факт, автор публикуемого текста преследует в статье цель разрешить имеющиеся недоумения. Для этого на основании Священного Писания, святоотеческих толкований и трудов православных богословов проводится экзегетический разбор исследуемой притчи.

In dem Moment, in dem wir uns irgendetwas zu Eigen machen wollen und sagen: „Das gehört mir!“, fallen wir heraus aus dem Reich Gottes, weil das, was wir unser Eigen nennen, schon keine Gabe der Liebe mehr ist, sondern Eigentum. Wenn wir vollkommen sein möchten, dann sollten wir uns lösen von dem Bewusstsein, dass uns angeblich irgendetwas gehört. Nicht mit dem Gefühl, damit völlig arm und ohne Heimat zu sein, sondern vielmehr voller Freude im Herzen darüber, dass alles, was wir haben, auch wenn es uns nicht gehört, eine Gabe der Liebe ist und ein Beweis dafür, dass wir von Gott ganz persönlich geliebt sind, ja, dass sich in all dem, was unser Leben ausmacht, aber auch durch die Liebe der Menschen, Gottes Fürsorge für uns ausdrückt.“ – aus einer Predigt von Metropolit Antonij von Sourozh zum Evangelium vom reichen Jüngling

„Wir sind nicht dazu erdacht, um die Natur zu unterwerfen. Wir sind dazu berufen, sie zu befreien aus der Knechtschaft der Verwesung, des Todes und der Sünde, um sie zurückzuführen in die Harmonie mit dem Reich Gottes. Deshalb sollten wir sehr bewusst und voller Ehrfurcht unserer gesamten geschaffenen, sichtbaren Welt gegenüberstehen und ihr als Mitarbeiter Christi zu Dienste sein, damit die Welt zu ihrer Herrlichkeit finden kann und damit durch uns die gesamte Schöpfung von der Freude des Herrn ergriffen wird!“ – aus einer Predigt zum Fest der Verklärung des Herrn von Metropolit Antonij von Sourozh