Κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής και όλων των εβδομάδων που ακολουθούνε το Πάσχα και την Πεντηκοστή, διαβάζουμε στο Ευαγγέλιο για το πώς ο Κύριος φροντίζει για το ανθρώπινο είδος με το έλεός Του και την αγάπη Του και πώς το σώζει με τη δύναμή Του από τον κίνδυνο. Διαβάζουμε για το παλιό είδος, για τους ανθρώπους που ζούσανε τότε γύρω απο τον Κύριο. Σήμερα, όμως, φαίνεται σαν να διακόπτουμε αυτή τη σειρά χαρούμενων ιστοριών. Μπροστά μας έχουμε σήμερα ενα απόσπασμα που μας κάνει να τρομάζουμε. Η παραβολή για τους αμπελουργούς που αποδείχθηκαν προδότες.

Αυτή η παραβολή περιγράφει όλη την ιστορία του ανθρώπινου είδους. Σχετικά με όλα όσα διαβάσαμε τους τελευταίους μήνες, μιλάει για εκείνη τη φρικτή αχαριστία – πραγματικά φρικτή και τρομερή αχαριστία – με την οποία συμπεριφέρεται όχι μόνο το ανθρώπινο είδος γενικά, άλλα και όλοι εμείς, στο Θεό. Ενώπιον της αγάπης Του, όλων των θαυμάτων και όλων όσων έχει κάνει για μάς, απομένουμε σκληρόκαρδοι και εγωϊστές, σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας, δεν σκεφτόμαστε τον πλησίον μας και ακόμα πιο σπάνια σκεφτόμαστε τον Θεό. Αχαριστία και εγωϊσμός είναι τα γενικά χαρακτηριστκά μας γιατί συνκεντρωνόμαστε μόνο στον εαυτό μας, σε ό,τι θέλουμε εμείς, σε ό,τι μας φαίνεται απαραίτητο.

Το σημερινό Ευαγγέλιο μας λέει, ότι ο Κύριος δημιούργησε έναν ολόκληρο κόσμο – έναν θαυμάσιο, όμορφο κόσμο – που τον περιέφρασσε με την δύναμη και τη πρόβλεψή Του. Έφτιαξε τα πάντα για να είναι εκείνος ο κόσμος ο τόπος της Βασιλείας του Θεού, δηλαδή της Βασιλείας της αμοιβαίας αγάπης, της Βασιλείας της χαράς. Ξέρουμε, όμως, τί κάναμε εμείς, οι άνθρωποι, από αυτό τον κόσμο, όπου είναι φρικτό να ζείς, όπου κυλάει αίμα, όπου συμβαίνουν απάνθρωπα και τρομερά πράγματα – όχι μόνο γενικά και από παγκόσμια άποψη  - αλλά και μέσα στις οικογένειές μας, στις ενορίες μας και μεταξύ των δικών μας φίλων.

Ο Κύριος έστελνε από γενιά σε γενιά τους αγγελιαφόρους Του: τον Αβραάμ και άλλους παλιούς πατέρες, τους προφήτες και τους αγγέλους, τους αποστόλους και ιεροκύρηκες. Έστειλε και τον Ιωάννη τον Πρόδρομο και τέλος πάντων ήρθε ο Ἰδιος για να μας θυμίσει ότι τον κόσμο τον δημιούργησε για την αγάπη. Και όπως το λέει η παραβολή, οι αμπελουργοί τον έπιασαν τον γιό, τον έδιωξαν έξω από το αμπέλι, και τον σκότωσαν.

Έτσι φέρθηκε και η ανθρωπότητα στον ενσαρκωμένο Υιο του Θεού. Όταν λέω „ανθρωπότητα“ δεν μιλάω για τους άλλους, αλλά για μας, γιατί στα δικά μας χέρια έδωσε ο Κύριος τη ζωή για να την κάνουμε ένα γλέντι της αγάπης, της αδελφοσύνης, της αρμονίας, της πίστης και της χαράς. Δεν το κάνουμε, όμως, γιατί σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας. Η απάντησή μας σε όλα όσα έκανε για μας ο Θεός, ότι μας δημιούργησε, μας χάρισε τη ζωή, μας αποκάλυψε τον Εαυτό Του, ξεχείλισε σε μάς όλη την αγάπη Του, μας έδωσε τον Υιό Του – τη ζωή και το θάνατό Του – είναι σχεδόν τίποτα, εκτός από μερικές στιγμές, όταν λέμε „Ευχαριστώ“ που το ξεχνάμε,όμως, αμέσως. 

Γι΄αυτό μιλάει το σημερινό Ευαγγέλιο. Να θυμηθήτε όλα όσα έχουμε ακούσει κατά την διάρκεια της Σαρακοστής, όσα είδαμε τη νύχτα της Αναστάσεως του Χριστού, όσα μας έλεγαν τις επόμενες εβδομάδες  το Ευαγγέλιο και οι Άγιοι – οι Άγιοι της Ρωσίας και  όλου του κόσμου για την αγάπη και για την φιλανθρωπία! Να κοιτάξετε όλα αυτά και να πείτε στον εαυτό σας: δεν είμαι και εγώ ένας από εκείνους τους αμπελουργούς, δηλαδή ένας από αυτούς που κάθε φορά, όποτε ο Χριστός μπαίνει μέσα στη ζωή του, Τον διώχνει: Φύγε, φύγε από το δρόμο μου, φύγε από τη ζωή μου – Εγώ θελω να είμαι ο θεός και ο κύριος της ζωής μου. Εγώ θέλω να βασιλεύσω στο παν!

Αυτό θέλουμε όλοι, ο καθένας από μας. Μπορεί να μην το εκφράζουμε με τέτοιο θράσσος και τόση βλασφημία, αλλά η συμπεριφορά και τα σάπια  λόγια μας το δείχνουν. Πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε! Πολλές φορές σας έλεγα, ότι η σωτηρία κείτεται μπροστά μας, επειδή ο Θεός μας αγαπάει, αλλά το πώς την πιάνουμε, εξαρτάται από το πώς απαντάμε σ΄ αυτή την αγάπη. Αν μόνο θέλουμε να τρώμε από τους καρπούς του Σταυρού, της σταύρωσης και του πόνου του Χριστού, χωρίς να προσφέρουμε τίποτα στο Θεό, τίποτα στον πλησίον μας - για τον οποίον σταυρώθηκε ο Θεός – εκτός από μικρές στιγμές, όταν το θυμόμαστε, είμαστε μακριά από ό,τι έκανε για μας ο Θεός.

Ας σταθούμε μπροστά στο σημερινό Ευαγγέλιο – πρόσωπο με πρόσωπο – βλέποντας στα μάτια του και ακούγοντας την προειδοποίησή του! Ας αναρωτηθούμε: Πού είναι η ευγνωμοσύνη μου? Πώς την δείχνουμε? Μόνο στα λόγια – στα σπάνια λόγια – ή και στην πράξη? Ας δικάσουμε τον εαυτό μας και ας αρχίσουμε μια καινούργια ζωή. Η ευγνωμοσύνη μας στο Θεό συνίσταται στο να Του είμαστε χαρά και για τον πλησίον μας στήριγμα, σωτηρία και φως. Ας αρχίσουμε σήμερα να προσφέρουμε καρπούς από ό, τι έχουμε ακούσει σήμερα από το Θεό και το Χριστό.