Στο τέλος του το σημερινό Ευαγγέλιο μας προειδοποιεί για κάτι που θα μπορούσαμε να το έχουμε στο μυαλό μας πάντα: Ότι μας περιμένει ο θάνατος και πολλά από αυτά που κάνουμε θα εξαφανιστούν ως κάτι άχρηστο και παροδικό.

Άραγε η προειδοποίηση του Χριστού, ότι ο θάνατος περιμένει τον καθένα από μας, θέλει να μας  τρομάξει ή να χάσουμε τη δημιουργικότητα και τις δυνάμεις μας? Όχι! Το αντίθετο! Οι πατέρες έλεγαν: Να θυμάσαι συνέχεια τον θάνατο! Όχι με αυτή την έννοια, ότι πρέπει να φοβόμαστε τον θάνατο και να ζούμε σαν να βρισκόμαστε συνέχεια στη σκιά του, αλλά με την έννοια, ότι μόνο όταν συνειδητοποιούμε, ότι η ζωή είναι μικρή, ότι μπορεί να τελειώσει οποιαδήποτε στιγμή, μπορεί να δώσει σε κάθε στιγμή την υπαρξιακή σημασία της και σε όλη τη ζωή μια επίγνωση, ότι πρέπει να βιαστούμε να κάνουμε το καλό και να ζούμε με ένα τέτοιο τρόπο, ώστε η ζωή, οποτεδήποτε ο θάνατος μας πάρει, να λάμπει μέσα μας και μέσα από μας, κάθε στιγμή.    

Πώς θα ζούσαμε, με τί βάθος και εντατικότητα, αν το συνειδητοποιούσαμε συνέχεια, αν ξέραμε, ότι τα λόγια που λέω τώρα, μπορεί να είναι τα τελευταία. Πώς θα τα έλεγα και πώς θα τα ακούγατε! Αν συνειδητοποιούσαμε, ότι ο άνθρωπος, με τον οποίον επικοινωνούμε τώρα, θα μπορούσε να πεθάνει σε λίγα λεπτά, πώς θα φροντίζαμε για τα λόγια μας. Πώς θα θέλαμε οι πράξεις μας απεναντί του – όσο είμαστε ικανοί – να ήτανε γεμάτες αγάπη  και φροντίδα, να ήταν η κορυφή όλου του μεγαλείου που υπάρχει μεταξύ μας.

Συχνά δεν αισθανόμαστε καλά και δεν είμαστε ικανοποιημένοι με τη ζωή μας. Ο λόγος είναι, ότι λέμε τόσο κενά, σάπια και νεκρά λόγια και κάνουμε τόσα πράγματα που δεν έχουν νόημα και που μας καίνε μετά σαν πληγές στην ψυχή μας. Ένας άλλος λόγος είναι, ότι ζούμε συχνά μόνο σε ουτοπίες, φανταζόμαστε τη ζωή μας που θα ζήσουμε κάποτε στο μέλλον, πότε θα πραγματοποιήσουμε τα σχέδιά μας. Αλλά δεν θα γίνει έτσι. Έρχεται ο θάνατος και τα σχέδια απομένουν σχέδια χωρίς να πραγματοποιηθούν. Τη ζωή μας την ζήσαμε πραγματικά, μόνο που τη λερώσαμε. Και απομένει μια θλίψη για τον άνθρωπο που θα μπορούσε να γίνει τόσο μεγαλοπρεπής, αλλά δείχτηκε τόσο μικρός και άθλιος.

Γι᾽ αυτό μιλάει το σημερινό Ευαγγέλιο. Όχι για να φοβόμαστε το θάνατο, αλλά για να καταλάβουμε, ότι επειδή μπορεί να ρθεί οποιαδήποτε στιγμή, κάθε στιγμή της ζωής μας πρέπει να είναι τέλεια, κάθε λέξη μας πρέπει να είναι γεμάτη ζωή και πνεύμα, ώστε να μπορεί να μπεί στην αιωνιότητα. Όλα όσα κάνουμε πρέπει να είναι προς τον καθέναν από μας κάτι που δίνει ζωή και εκφράζει όλη την πληρότητα και όλο το βάθος και την δύναμη της αγάπης και της εκτίμησης που πρέπει να νιώθουμε για τον καθένα και για όλα.

Ας το σκεφτούμε αυτό! Άν γίνει έτσι, τότε όλες οι πράξεις και οι λέξεις μας αποκτούν το μεγαλείο της αιωνιότητας και θα λάμψουν στο φως της αιωνιότητας.

Αμήν