По информации ксендза Эдварда Беня, ответственного от польского епископата за духовное окормление спортсменов, все участники и болельщики во время чемпионата будут иметь возможность принять участие в богослужениях на родном языке во всех городах Польши, где будут проходить футбольные матчи. В Гданьске, Познани и Вроцлаве также существуют специальные места для молитвы и богослужений.

„Lasst uns deshalb von dieser Frau lernen, denn auch wir – wir alle – haben uns in alle Richtungen verfangen, um satt zu werden von der Nahrung dieser Welt. Doch wir alle haben begreifen müssen, dass uns nichts wirklich satt machen kann, weil der Mensch eine Tiefe hat, die viel tiefer ist, als all die materiellen Dinge, und viel tiefer und geräumiger ist, als die Psychologie es erklären kann. Nur Gott kann diese Tiefe und diesen Raum in uns ausfüllen. Wenn wir dies doch nur begreifen könnten! Dann wären wir in der gleichen Lage wie diese Frau, ohne Christus an einem Brunnen treffen zu müssen. Denn der Brunnen ist das Evangelium. Es ist die Quelle, aus der das Wasser des Lebens für uns entspringen kann. Das Evangelium ist wirklich wie ein Brunnen und sein Wasser sollten wir immerwährend trinken, denn es ist das Wasser des Lebens.“ - aus einer Predigt zum Sonntag der Samariterin von Metropolit Antonij von Sourozh

8 мая по приглашению настоятеля Всехсвятского прихода Лиссабона (Португалия) игумена Арсения приходские Библейские курсы посетил преподаватель Общецерковной аспирантуры и докторантуры им. святых равноапостольных Кирилла и Мефодия (Москва), ведущий научный сотрудник Института востоковедения РАН доктор филологических наук Андрей Десницкий.

Ранчин А.М., Лаушкин А.В. К вопросу о библеизмах в древнерусском летописании // Вопросы истории. 2002. № 1. C. 125-137. relig_articles Стремление к изучению древнерусских летописей с точки зрения их соотнесенности со Священным Писанием отличает работы многих отечественных медиевистов — историков, антропологов, литературоведов (В. Н. Топорова, Б. А. Успенского, В. М. Живова, В. Я. Петрухина, Н. С. Борисова, А. Н. Ужанкова и др.). Заметное явление в этом ряду — работы И. Н. Данилевского который во многом и сделал данный подход предметом научной рефлексии, очертив трудности, с которыми сталкивается интерпретатор русских средневековых текстов. По его словам, «с одной стороны, понять как следует содержание информации источника можно лишь после уяснения его общего смысла, с другой же стороны, понять цель создания источника, его социальные функции и основную идею можно, только выяснив, о чем, собственно, говорит его автор». (Описанная трудность составляет проблему, обозначенную в герменевтике выражением-термином «герменевтический круг»). Главным средством выхода за пределы этого круга Данилевский считает анализ литературных форм, через которые «следует восстановить актуальное для... автора и потенциальных читателей содержание отдельных сообщений, памятника в целом, а уже тогда пытаться вычленить базовую идею, вызвавшую к жизни данное произведение». Исходя из презумпции о религиозном характере всей древнерусской словесности (в том числе и летописания), Данилевский видит одной из задач исследователя обнаружение параллелей с событиями Священного Писания, при этом он отказывается от традиционных критериев текстуального сходства и говорит «о принципиально ином уровне текстологических параллелей, доказательство которых должно быть достаточно строгим, хотя и не основываться на буквальных повторах». Полный текст статьи: часть 1 и часть 2.

„Es gibt ganz Massen, aber keinen Menschen. Man könnte sich in den anderen Bereichen des Lebens noch damit abfinden, dass es dort wenig Liebe gibt, dass die Menschen sich nur um sich selbst kümmern und mit sich selbst beschäftigt sind, dass sie aneinander vorbeigehen und vorübergehen an der Not eines anderen. Doch innerhalb der Kirche gibt es dafür keine Entschuldigung, denn die Kirche ist, wie sie der Heilige Ignatius beschrieben hat, die Fleisch gewordene Liebe. Und wo es diese Liebe nicht gibt, gibt es auch keine Kirche. Dann existiert sie nur zum Schein, dann ist sie ein Betrug, der die Menschen von ihr fortstößt.“ – aus einer Predigt zum Sonntag des Erlahmten von Metropolit Antonij von Sourozh

„Υπάρχει ένος όχλος, δεν υπάρχει άνθρωπος. Σε άλλες σφαίρες της ζώης θα μπορούσαμε κάπως να συμβιβαστούμε με αυτή τη κατάσταση, ότι δεν υπάρχει αγάπη, ότι οι άνθρωποι φροντίζουν και αποσχολούνται μόνο με τον εαυτό τους, ότι προσπερνούν άλλους χωρίς μα παρατηρήσουν τις ανάγκες τους. Δεν μπορούμε, όμως, να συμβιβαστούμε μ΄αυτό ποτέ μέσα στην Εκκλησία. Επειδή η Εκκλησία, όπως την προσδιόρισε ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, είναι η ενσαρκωμένη αγάπη, και όπου δεν υπάρχει η αγάπη δεν υπάρχει Εκκλησία. Είναι μόνο επίφαση και απάτη, που απωθεί τους ανθρώπους.“ – από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντωνίου Σούροζ (Μπλούμ) για την Κυριακή του Παραλύτου

Вышел очередной номер журнала «Фома» №4 (108), апрель 2012. О чем на самом деле пророчествует Библия? Кто такие пророки с точки зрения христианства и зачем нужны их пророчества? И действительно ли весь смысл Апокалипсиса сводится к тому, что нас ждет абсолютный конец всего сущего? Об этом тема настоящего номера.

„Το δεύτερο που τους είπε ο Χριστός ήταν το εξής: Όπως με έστειλε ο Πατέρας μου, σας στέλνω και Εγώ. Ο Θεός έστειλε τον Υιό Του για να μαρτυρήσει για την αλήθεια, για να γεννήσει και να διασπείρει την αγάπη. Ο Χριστός έστειλε τους μαθητές Του, για να συμφιλιώσει τον κόσμο με το Θεό, και – αν χρειαστεί – και με τίμημα τη δική τους ζωή. Το έκαναν, και τώρα είμαστε, χάρη στο κατάρθωμά τους ζωντανοί, γιατί δεν προφύλαξαν τη ζωή τους, και μπορούμε να ψάλλουμε την Ανάσταση του Χριστού και να χαρούμε με την αιώνια χαρά!“ – από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντωνίου Σούροζ (Μπλουμ) για την Κυριακή των μυροφόρων

„Sein zweites Wort war jedoch: „Wie mein Vater Mich gesandt hat, so sende auch Ich euch.“ Gott hatte Seinen Sohn dazu gesandt, um von der Wahrheit zu künden, um Liebe zu säen und zu verbreiten. Christus schickte seine Jünger, um die Welt mit Gott zu versöhnen und dies, wenn es nötig ist, mit dem eigenen Leben zu bezahlen. Und sie taten es und dank ihrer Mühen haben wir nun das Leben. Denn weil sie sich selbst nicht schonten, können wir nun die Auferstehung besingen und mit einstimmen in die ewige Freude.“ – aus einer Predigt zum Sonntag der Salböl tragenden Frauen von Metropolit Antonij von Sourozh

В продолжение предыдущей публикации Андрей Десницкий раскрывает новые нюансы практики библейского перевода. В данной статье внимание автора обращено к вопросам перевода имен собственных. Отдельно освещается проблема осуществления заимствований и применения правил транслитерации.

„Ο Θωμάς είχε δεί τον Χριστό ενσαρκωμένο πολλές φορές, αλλά αυτή τη φορά Τον βλέπει ενσαρκωμένο, αφού είχε περάσει από το θάνατο και την ανάσταση.  Καταλαβαίνει, ότι Αυτός που στέκεται μπροστά του είναι ζωντανός, παρόλο που έχει περάσει τη φρίκη του θανάτου. Και δεν μπορεί αλλιώς παρά να Τον ονομάσει Χριστό.Εδώ η σάρκα του Χριστού, η μυστηριώδως ζωντανή σάρκα, μολονότι βρισκόταν στον τάφο, η άφθαρτη σάρκα, διυφασμένη από τη θεότητα, μαρτυρεί τη θεότητα του Ιησού Χριστού, τη δύναμη του Θεού, ότι είναι όντως το Ζωοποιό Πνέυμα,το οποίο έγινε άνθρωπος, νίκησε τον θάνατο, αναστήθηκε από τον τάφο,το οποίο θα αναστήσει τους πάντες.“ – από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντωνίου Σούροζ (Μπλούμ) για την Κυριακή του Θωμά

„Thomas war vielmehr erfüllt und berührt von der Erkenntnis, dass Der, Der vor ihm steht, lebt, obwohl er durch das Grauen des Todes gegangen war. Diese unglaubliche Tatsache bringt ihn dazu, Jesus als Christus zu bezeugen. Es ist der Leib Christi, welcher, obwohl er im Grab gelegen hat, auf geheimnisvolle Weise lebendig ist. Er begreift, dass Er unversehrt geblieben ist, weil er durchdrungen ist von der göttlichen Natur. Dieser Leib bezeugt die Gottheit Jesu Christi, bezeugt die Macht Gottes. Er ist wirklich der Lebenspendende Geist, Der Mensch geworden war, Der den Tod besiegt hat, Der aus dem Grabe auferstanden ist und den Beginn der Auferstehung der Toten darstellt, denn Er wird alle zum Leben erwecken.“ – aus einer Predigt zum Thomassonntag von Metropolit Antonij von Sourozh

Любой переводчик в своей работе встает перед выбором того или иного слова, который сам по себе еще не гарантирует точного понимания текста аудиторией. И тем более – полноценного проникновения в стоящий за ним духовный мир. В публикуемом материале Андрей Десницкий переходит от теории перевода, которой были посвящены предыдущие его статьи, опубликованные на нашем портале, к практике. Автор делится своим переводческим опытом, накопленным за время работы в Институте перевода Библии в Москве.

Британская библиотека приобрела Евангелие святого Кутберта, написанное в VII веке, за 14 млн долл.

Статья посвящена рассмотрению сути праздника Пасхи и его проекции в нашу повседневную жизнь.

„Μέσα από αυτό το κήρυγμα άλλαξαν οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Ο καθένας έγινε πολύτιμος στα μάτια κάποιου άλλου. Ο κόσμος έγινε πιο πλατύς  και πιο βαθύς. Άνοιξαν τα όρια της γης και η γη ενώθηκε με τον ουρανό και τώρα, εμείς – οι χριστιανοί – είμαστε, όπως το είπε ένας δυτικός θεολόγος, εκείνοι οι άνθρωποι, στα χέρια των οποίων ο Θεός, μέσα από το Χριστό, έδωσε άλλους ανθρώπους, για να πιστέψουν στον εαυτό τους - επειδή ο Θεός πιστεύει σε μας - για να μπορέσουν να ελπίζουν τα πάντα, επειδή ο Θεός ελπίζει σε μας. Για να μπορέσουν να κρατήσουν τη πίστη μας μέσα από δοκιμασίες, μίσος, φρίκη και δίωξη: τη νίκη η οποία έχει ήδη νικήσει στον κόσμο, την πίστη στο Χριστό, τον σταυρωμένο και αναστημένο.“ – από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντωνίου Σούσοζ (Μπλούμ) για το Πάσχα

„Το να είναι κανείς ελεύθερος σημαίνει να ανήκει στο Θεό, γιατί μόνο ο Θεός μπορεί να μας κάνει ελεύθερους. Είμαστε κρατούμενοι της αμαρτίας, της γης, του θανάτου.  Είμαστε αιχμάλωτοι της δικής μας τυφλότητας, της οκνηρίας και της αδυναμίας μας. Και λοιπόν ο Κύριος μας λέει: Σήκω! Αν ανταποκρινόμασταν σ΄αυτό το κάλεσμα του Κυρίου, τότε θα μας έδινε και τη δύναμη να στεκόμαστε και να ζούμε.“ – από μια ομιλία του Μητροπλίτη Αντωνίου Σούροζ (Μπλούμ) για την Κυριακή των Βαϊων

„Frei zu sein, bedeutet zu Gott zu gehören, denn nur der Herr kann uns frei machen. Wir sind gefangen in den Stricken der Sünde. Wir sind Knechte der Erde und des Todes. Wir sind gefangen durch unsere Blindheit, von unserer Trägheit und Schwachheit. Und der Herr spricht: Steh auf! Wenn wir wirklich auf diesen Ruf des Herrn reagieren würden, dann würde Er uns auch die Kraft dazu geben, die Kraft zu stehen und zu leben.“ – aus einer Predigt zum Palmsonntag von Metropolilt Antonij von Sourozh

„Πόσο συχνά θα θέλαμε να προσευχηθούμε, αλλά δεν υπάρχει προσευχή. Θα θέλαμε να αγαπήσουμε, μα η καρδιά μας είναι σαν πέτρα. Θα θέλαμε να συγεντρώσουμε τις σκέψεις μας, μα αυτές διασπείρονται και πλανώνται. Θα θέλαμε με όλη τη θέλησή μας να αρχίσουμε μια καινούργια ζωή, μα δεν το καταφέρνουμε, γιατί η θέλησή μας αποσυντέθηκε σε κάποιες ορισμένες επιθυμίες, σε όνειρα και λαχτάρες, και πιά δεν έχει δύναμη. … Κάποιες φορές συγκρατούμαστε και συνειδητοποιούμε την κατάσταση. Για λίγες στιγμές λυπόμαστε, πονάει η καρδιά μας και τότε  σκεφτόμαστε: Μήπως είναι κλειστός ο δρόμος προς το Θεό για μένα? Αλλά κατόπιν ηρεμούμε, ξεχνάμε, μας βυθίζει στο βάλτο ... Αυτό δεν συνέβη με τη Μαρία της  Αιγύπτου. Την έπιασε η φρίκη και έτρεξε για βοήθεια, για έλεος, για σωτηρία ...“ –από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντωνίου Σούσοζ (Μπλούμ) για την Κυριακή της Μαρίας της Αιγύπτου

Рецензия председателя Совета старейшин ДУМНО Умара-хазрата Идрисова на книгу Н.В. Ефремовой и Т.К. Ибрагима «Священная история согласно Корану: доисламские древности». – М. – Н. Новгород: ИД «Медина», 2010. – 564 с. Книга издана при финансовой помощи Фонда поддержки исламской культуры, науки и образования и Фонда имени имама Абу Ханифы.

236 с., тв. пер., 145 х 215 мм.
ISBN: 978-966-8957-30-7

Эта книга – второе издание проекта «Богослов года» 2011/12.

Наполнение текстов раннехристианских посланий цитатами из Евангелия можно охарактеризовать как скудное, в то время как в наши дни в храмовой проповеди или архипастырском послании мы встретим как минимум несколько таких цитат. Что же может быть причиной замеченного явления? Виталий Евгеньевич Койсин, к.т.н., научный сотрудник Университета Твенте (Нидерланды), студент Свято-Сергиевского богословского института, в данной статье пытается дать ответ на этот вопрос, основываясь при этом на анализе текстов первого века христианства.

„Ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς λέει ότι η ενσάρκωση δεν θα ήταν δυνατή χωρίς την ελεύθερη ανθρώπινη συμφωνία της Θεοτόκου, όπως και δεν θα ήταν δυνατή χωρίς τη δημιουργική θέληση του Θεού. Την ημέρα του Ευαγγελισμού βλέπουμε στο πρόσωπο της Θεοτόκου μια Παρθένο, η οποία μπόρεσε με όλη τη καρδιά, με όλο το νού, με όλη τη προσωπικότητά της να εμπιστευθεί εντελώς τον Θεό.“ – από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντωνίου Σούροζ (Μπλούμ) για τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου

„Nur wenn wir es vermögen, uns selbst an die Stelle Jenes zu stellen, der Gott als den Einzigen verehrt und der nach Seinem Beispiel als Knecht – wie es in einem Kirchenlied heißt - seinem Nächsten dient, können wir den nächsten Schritt tun. Nur dann wird all das, was uns so schwer erscheint, zum Kreuz unseres Heils werden. Es ist dann nicht mehr jenes Kreuz, das zu tragen der Räuber gezwungen war, der sich damit auf gerechte Weise für seine Untaten verantworten musste. Es wird vielmehr zu dem Kreuz, welches der Heiland trug, um so mit uns gemeinsam das  Leid der Sünde zu tragen. Wenn wir so von uns absehen lernen, auf unsere Schultern all die Schwere unseres Lebens laden und voller Ehrfurcht und Liebe auch die Last der Anderen zu tragen versuche, dann können wir Christus dorthin folgen, wohin er geht: in das Reich der sich gegenseitig  vergebenden Liebe.“ – aus einer Predigt zum Sonntag der Kreuzverehrung von Metropolit Antonij von Sourozh

Мнение священника Эндрю Лаута, профессора Даремcкого университета (Великобритания), об употреблении одинаковых религиозных терминов в христианском богословии и у неоплатоников.

Доклад игумена Дионисия (Шленова), произнесенный 19 ноября 2011 г. в Церковно-археологическом кабинете при Московской духовной академии на круглом столе, посвященном открытию выставки «Путь Крестителя. История статуи Предтечи Господня из церкви Кристо Ре в Феццано», повествует о том, какие оттенки приобретает образ Иоанна Предтечи, раскрываемый в христианской и святоотеческой письменности.