Η αγάπη που δεν φείδεται του εαυτού της είναι ταυτόχρονα και η σωτηρία και η κρίση μας. Μια αγάπη που δεν φείδεται του εαυτού της, που δίνεται στα χέρια των ανθρώπων, είναι τελικά το μόνο που μπορεί να προκαλέσει σε μια απολιθωμένη καρδιά, μια σκληρυμένη ψυχή και μια προσωπικότητα γεμάτη με αμαρτίες, την τελευταία δυνατή σπίθα φωτός. Αν δεν είμαστε ικανοί να ανταποκριθούμε στην αγάπη, που δεν φείδεται του εαυτού της και συμφωνεί να πληγωθεί, που δίνεται στα χέρια μας, σημαίνει, ότι δεν είμαστε ικανοί να ανταποκριθούμε γενικά σε τίποτα. Τότε θα έπρεπε να συμβεί κάτι πολύ φρικτό με μας, στη ζωή μας, για να γίνουμε ξανά ικανοί να ανταποκριθούμε σε μια πρόσκληση της αγάπης. Με αυτή την έννοια, η αγάπη που δεν φείδεται του εαυτού της, η οποία είναι η σωτηρία μας, είναι και μια δοκιμασία, μια κρίσιμη στιγμή στη ζωή μας. Στα ελληνικά κρίση σημαίνει δικαστήριο.

Το γεγονός ότι ο Χριστός μπήκε μέσα στον κόσμο μας είναι η σωτηρία μας. Ταυτόχρονα, όμως, έχει αρχίσει έτσι η Τελική Κρίση. Είναι η σωτηρία μας, γιατί η θεϊκή Αγάπη γίνεται ορατή, αισθητή και ευπρόσιτη, γίνεται ανυπεράσπιστη και ευάλωτη και έτσι μας καλεί να ευσπλαχνιστούμε. Η Θεϊκή Αγάπη, η οποία σαρκώθηκε, μας κάνει να την δεχτούμε ή να την αρνηθούμε. Μα αυτό είναι το δικαστήριό μας, επειδή αν δεν είμαστε ικανοί να ανταποκριθούμε στον ανυπεράσπιστο με έλεος, αν δεν είμαστε ικανοί να δεχτούμε Αυτόν που αρνιέται να προστατευτεί από μας, παρόλο που έχει τη δύναμη γι΄αυτό, αυτό σημαίνει δικαστήριο για μας όπου βρισκόμαστε καταδικασμένοι.

Αυτή είναι η εικόνα που μας επιγράφει την ουσία της Ενσάρκωσης. Είναι μια εικόνα αυστηρή, αλλά ταυτόχρονα και γεμάτη τρυφερότητα, θερμότητα και αγάπη. Ας μην αρνηθούμε την αυστηρή πλευρά του γεγονότος της Ενσάρκωσης, ξεπερνώντας την σαν να μην υπάρχει, αλλά ας συνειδητοποιήσουμε την τραγικότητα και αυστηρότητά της. Ας ανταποκριθούμε στην Ενσάρκωση με όλη την ευαισθησία και την δεκτικότητα που υπάρχουν στην καρδιά μας, και τότε η σωτηρία θα είναι πραγματικά δική μας.

Η σωτηρία, όμως, την οποία μας προτείνει ο Χριστός με αυτό τον τρόπο, δεν συνίσταται απλά στο να δεχτούμε με τρυφερή αγάπη το νεογέννητο βρέφος στην αδυναμία του. Αυτή η αδυναμία αυτοπροστασίας είναι κάτι που μας οδηγεί πιο βαθιά, και, ίσως, για πάντα. Επειδή ο Χριστός λέει: „Σας έδειξα ένα παράδειγμα, για να το ακολουθήσετε!“ Αν θεωρούμε τον εαυτό μας χριστιανό, πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε χωρίς να φειδόμαστε του ευαυτού μας, να θυσιάζουμε τον εαυτό μας για τη σωτηρία όλων εκείνων, που δεν μπορούν να δεχτούν την απυπεράσπιστη αγάπη, και για την λύτρωση των αμαρτιών εκείνων που την αρνούνται γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν. 

Λοιπόν, με αυτές τις σκέψεις θα ήθελα να σας αφήσω αυτή τη μέρα των Χριστουγέννων, επειδή όλη η ζωή μας και η ιστορία του κόσμου είναι μια περίοδος προετοιμασίας και προσδοκίας της εμφάνισης του Χριστού. Αυτός, ο οποίος ήρθε κάποτε στον κόσμο, θα ξαναέρθει. Πρώτη φορά ήρθε ως ταπεινός δούλος χωρίς προστασία για να πραγματοποιήσει την σωτηρία μας. Την δεύτερη φορά θα εμφανιστεί με δόξα και δύναμη. Η δεύτερη έλευση θα γίνει η σωτηρία μας, αν είμαστε ικανοί να καταλάβουμε ότι όλη η ζωή και όλη η Ιστορία είναι, ολόκληρα, η ‘Ελευση, ο καιρός της έλευσης του Χριστού και κάποτε θα αναζητήσουμε ειλικρινά την Ημέρα του Κυρίου λέγοντας, μαζί με την Εκκλησία και με το Πνεύμα: „Έλα, σύντομα, Κύριε Ιησού!“