Πρίν ομολογήσουμε την πίστη μας στη εκκλησία, δηλαδή πριν εκφράσουμε όλοι μαζί μπροστά στον Κύριο, ότι πιστεύουμε στον Ένα Θεό, τον Πατέρα και στο Μονογενή Του Υιο, Ο οποίος ήρθε στον κόσμο για να δώσει τη ζωή Του για μας, και στο Πνεύμα στο Άγιο, το οποίο μας αποκαλύπτει το Χριστό, μας ενώνει μ΄Αυτόν και μας κάνει να γίνουμε τέκνα του Θεού, υπάρχουν λόγια, τα οποία οι ιερείς μοιράζονται μεταξύ τους, και ακούγονται κάποτε σε όλη την εκκλησία: Ο Χριστός είναι ανάμεσά μας!

Τώρα αύτα τα λόγια λέγονται με πίστη στην αόρατη - αλλά, όμως, αντιληπτή και αίσθητη με την εμπειρία - παρουσία του Σωτήρα. Αυτά τα λόγια μας θυμίζουν το βράδυ, όταν ο Χριστός εμφανίστηκε μετά την Ανάστασή Του ανάμεσα στους αποθαρρυμένους μαθητές Του και τούς έδωσε την ειρήνη Του. Και πράγματικά, οι μαθητές Του τότε είπανε ο ένας στον άλλο: Ο Χριστός είναι ανάμεσά μας!

Δεν είμαστε πια ορφανοί, η Αγάπη δεν νικήθηκε. Δεν διώχθηκε ο Θεός από τον κόσμο, η ζωή δεν τελείωσε. Τα πάντα είναι ακόμα δυνατά. Ο Χριστός είναι ανάμεσά μας. Ξανά Αυτός ζεί, στη σάρκα και στο πνεύμα, γεμάτος αγάπη.

Όταν εκφράζουμε αυτά τα λόγια, με πόση ευλάβεια θα έπρεπε να το κάνουμε! Και πριν ομολογήσουμε την πίστη στην εκκλησία, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, ότι ο Χριστός είναι ανάμεσά μας, όμως, - όπως το λέει ο απόστολος Παύλος σε μια του επιστολή – τώρα δεν ξέρουμε πια τον Χριστό σαν έναν άνθρωπο στη σάρκα, αλλά Τον γνωρίζουμε στο Πνεύμα. Τον γνωρίζουμε από μια βαθιά, προσωπική εμπειρία, ότι είναι μαζί μας, Τον αισθανόμαστε κοντά μας, όταν κάνουμε τις προσευχές μας. Τον γνωρίζουμε, όμως, με έναν τρόπο, όπως δεν Τον γνώριζαν, ίσως,  ακόμα οι μαθητές Του τότε.

Ξέρουμε σχετικά μ΄Αυτόν, ότι είναι ο Θεός μας, ξέρουμε, ότι έιναι η Ζωή, η οποία ξεχειλίζει από την Αιωνιότητα σε μας. Ξέρουμε, ότι σ΄Αυτόν είναι η σωτηρία μας, ότι σ΄Αυτόν ενσαρκώθηκε η Αγάπη του Θεού που δεν φοβήθηκε το Σαυρό, πρόθυμη να θυσιάσει τον εαυτό της.

Επομένως, περιμένουμε αυτές τις μέρες τα Χριστούγεννα, δηλαδή αυτή την μέρα που ο Χριστός ενσαρκώθηκε και ήρθε στον κόσμο και η θεϊκη Αγάπη έγινε Άνθρωπος, ζωντανός, με σάρκα και πρόσωπο. Πώς θα έπρεπε να ετοιμαστούμε γι΄αυτή την μέρα! Με τί αγάπη ως απάντηση, με τί ευλάβεια στην ψυχή! Ο ανεξιχνίαστος Θεός γίνεται για μας ένας κοντινός και „εν σαρκί“ δικός μας άνθρωπος. Γίνεται ένας από μας. Γεννιέται ως παιδί σε μια ανθρώπινη οικογένεια. Η ανθρώπινη φύση γίνεται τόσο μεγάλη και βαθιά, ώστε μπορεί να περιλάβει τον Ίδιο τον Θεό. Και αυτό είναι ο προορισμός του καθενός από μας: να γίνουμε χώρος για το Άγιο Πνεύμα, για να ζει μέσα μας, να ενωθούμε με τον Χριστό με τέτοιον τρόπο, ώστε να είμαστε ένα σώμα, ένα πνεύμα, ένα θαύμα του να γίνουμε τέκνα του Θεού.

Η παραβολή που διαβάσαμε σήμερα στο Ευαγγέλιο μας θυμίζει ακριβώς αυτό. Το δείπνο είναι έτοιμο. Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο. Δεν υπάρχουν πια εμπόδια μεταξύ του Θεού και εμάς. Ο δρόμος βρίσκεται ανοιχτά μπροστά μας! Άραγε δεν τον παίρνουμε? Άραγε κι εμείς, όπως εκείνοι, για τους οποίους μιλάει η παραβολή, θα αρνηθούμε την πρόσκληση του Κυρίου, λέγοντάς Του: Κύριε, έφτιαξα τη ζωή μου στη γη, είναι η δική μου! ή  Έχω πράγματα να κάνω στη γη! ή Βρήκα τη χαρά μου στη γη, δεν χρειάζομαι καμία άλλη χαρά ενός άλλου! Άραγε θα απαντήσουμε έτσι?

Ας το σκεφτούμε! Ο Χριστός είναι ανάμεσά μας. Είναι εδώ. Μα την ημέρα των Χριστουγέννων πρέπει να αισθανθούμε με ιδιαίτερο βάθος την εμφάνισή Του εν σαρκί, την εμφάνιση του Θεού του Ζώντος ως ανθρώπου, για να μπορέσουμε να Του απαντήσουμε στο κάλεσμά Του. Να μην ξεχνάμε, ότι ήρθε ο Θεός για να πάσχει, για να πεθάνει, για να ζει στα όρια της ανθρώπινης αδυναμίας με το σκοπό να μπορέσουμε να συμμετέχουμε σ΄αυτό το Δείπνο, να πάμε σ΄αυτό χωρίς εμπόδια. Το Δείπνο ετοιμάστηκε για μας από την αρχή, οι πόρτες, για να μπούμε σ΄αυτό, ανοίγονται τώρα!