Από αιώνες σε αιώνες η Εκκλησία βρίσκει όλο και καινούργια λόγια για να δοξάζει την Αγνή Παρθένο, την Θεοτόκο – και παρ΄όλα αυτά δεν τα βρίσκει αρκετά, αν και είναι τα πιο τρυφερά, τα πιο ενθουσιώδη και τα πιο θερμά. Τα λόγια μας ποτέ δεν είναι ικανά για να το εκφράσουν, ποιά ήταν η Θεοτόκος και ποιά είναι για μας μέχρι σήμερα. Της κάνουμε τις προσευχές μας με μια τέτοια εμπιστοσύνη!  Είναι για μας σαφές, χωρίς να αμφιβάλλουμε, ότι ακούει τις προσευχές μας και μας βοηθάει. Για μας είναι φυσικό και αυτονόητο, ότι χαίρεται για κάθε ανθρώπινη χαρά, χαίρεται για την σωτηρία μας, χαίρεται για τα πιο απλά και επίγεια πράγματα. Λίγο, όμως, σκεφτόμαστε την τιμή που πλήρωσε γι᾽ αυτή τη χαρά.

Δεν είναι πάντα εύκολο να χαίρεται κανείς με άλλους χαρούμενους ή να νιώθει χαρά, οταν βλέπει ότι έτυχε κατί καλό σε κάποιον άλλο. Για τη Θεοτόκο είναι ένα κατόρθωμα που δεν το αναμετρούμε αρκετά σωστά. Φανταστείτε: Κάθε φορά, όταν λέμε στην Παρθένο Θεοτόκο: „Παναγία Παρθένε σώσε μας! Παναγία Θεοτόκε, προστάτεψέ μας!“ – τί σημαίνει αυτό? Ποιοι είμαστε σε σχέση με Εκείνη? Άραγε δεν είμαστε αυτοί, εξαιτίας των οποίων πέθανε ο Υιός της στο Σταυρό? Άραγε δεν πέθανε με έναν τρομερό θάνατο, δεν πέρασε μια φοβερή νύχτα στον κήπο της Γεθσημανής και φρικτές μέρες γεμάτες με πάθη, επειδή είμαστε αμαρτωλοί, επειδή ο καθένας από μας έχει χάσει τον Θεό, έχασε την επαφή με Αυτόν και την επαφή με τον αδελφό του, με τον πλησίον του και μάλιστα με τον πιο κοντινό του άνθρωπο? Γι΄αυτό ο Υιός του Θεού έγινε Υιός του Ανθρώπου, για να κλείσει το βάραθρο που ανοίγει η αμαρτία μεταξύ ανθρώπου και Θεού, για να κλείσει το χάσμα που χωρίζει τους ανθρώπους μεταξύ τους. Σε μια ιστορία των αγίων λέγεται πώς ένας αξιοπρεπής ιερέας, τρομαγμένος για ό,τι έβλεπε γύρω του, κάποια στιγμή ρωτάει στην προσευχή του τον Κύριο: „Κύριε, πότε θα τιμωρήσεις αυτούς τους ανθρώπους?“ Και ο Χριστός εμφανίστηκε μπροστά του και του είπε: „Σώπα, μην προσεύχεσαι έτσι!“ Αν μόνο ένας μοναδικός άνθρωπος ήταν αμαρτωλός, δηλαδή χωρίς Θεό, αποξενωμένος από τους ανθρώπους και κινδυνεύει να χαθεί, θα ήμουν πρόθυμος να γίνω ξανά άνθρωπος και να πάθω χίλιες φορές όλα όσα έχω πάθει μια φορά στη γη“.

Αυτή είναι η αγάπη του Θεού. Αυτή είναι η αγάπη της Θεοτόκου! Κάθε φορά, όταν της λέμε:“Μητέρα, προστάτεψέ μας από την κατηγορία που αξίζουμε!“ – επειδή εμείς είμαστε προδότες του Θεού και προδότες ο ένας του άλλου μεταξύ μας – είναι το ίδιο σαν να της λέμε: „Μητέρα, εγώ φταίω για τον θάνατο του Υιού σου! Αν με συγχωρείς και με προστατεύεις, κανείς δεν μπορεί να με καταδικάσει και να με αρνηθεί. Συγχώρεσε με! Προστάτεψέ με, υπεράσπιζέ με! Τότε μπορώ να είμαι σίγουρος, ότι η Κρίση δεν θα με καταδικάσει, ότι το έλεος του Θεού θα με σκεπάσει, θα με σώσει και θα με μεταφέρει από τον κόσμο του κακού στον κόσμο της Βασιλείας του Θεού“

Μα τί μεγάλη και θαυμάσια είναι η αγάπη της Θεοτόκου, όπως την ξέρουμε από αιώνες, για να μπορούμε να τολμήσουμε να πούμε τέτοια λόγια! Σκεφτείτε! Πολλοί από σας είστε μητέρες, πατέρες και αδελφές! Ποιος από σας θα έβρισκε μέσα του δύναμη για να υπερασπίσει τον δολοφόνο του γιού, του αδελφού, του άντρα ή του κοντινού ανθρώπου, λέγοντας: „Τον συγχωρώ. Να μην τον καταδικάσετε! Αφήστε τον να γυρίζει στον κόσμο“? Μα ακριβώς αυτό κάνει η Θεοτόκος. Ας κοιτάξουμε στην καρδιά μας! Ποιος από μας είναι ικανός για μια τέτοια μεγαλοψυχία, για μια τέτοια αγάπη?

Στον ακάθιστο ψέλνουμε: „Χαίρε! ... Χαίρε, κεχαριτωμένη! Χαίρε δι᾽ής η χαρά εκλάμψει ... Χαίρε Παρθένε χαίρε ...“ Ναι, να χαίρεσαι, γιατί οι άνθρωποι που το ψέλνουν για Σένα είναι σωσμένοι χάρη στην τρομερή νύχτα στη Γεθσημανή, χάρη στα πάθη και στο Σταυρό του Υιού σου. Να χαίρεσαι, γιατί ο Θεός μας αγαπάει τόσο, όσο μας αγάπησε ο Υιός σου, Θεοτόκε! Να χαίρεσαι, γιατί ούτε η αγάπη του Θεού ούτε ο θάνατος του Υιού σου στο Σταυρό  δεν ήτανε ανώφελοι. Την έχουμε καταλάβει την αγάπη του Θεού και την έχουμε δεχτεί. Κλαίμε και προσευχόμαστε, ελπίζουμε και πιστεύουμε. Προσδοκούμε την σωτηρία.

Αυτό σημαίνει η προσευχή μας προς την Θεοτόκο. Κάθε φόρα, όταν λάμπει στο ιλαρό φώς η δόξα της Θεοτόκου πρέπει να θυμηθούμε πώς αυτή η δόξα φώτισε σαν φλόγα στο τριβείο του πειρασμού. Να θυμηθείτε αυτές τις λίγες στιγμές, κατά τις οποίες έλαμψε η δόξα του Χριστού του Σωτήρα στη γή! Ήτανε τότε, όταν γινόταν λόγος ή σκέψη για το Σταυρό. Την πρώτη φορά η μαρτυρία του Ιωάννη του Προδρόμου: Αυτός είναι ο αμνός του Θεού που παίρνει πάνω Του την αμαρτία των ανθρώπων. – και ακούστηκε η φωνή του Θεού: Είναι ο αγαπημένος μου Υιός. Αυτόν ν΄ακούτε! Να θυμηθείτε το βουνό της Μεταμόρφωσης! Σε τί φως λάμπει ο Κύριος μπροστά στους μαθητές Του! Όταν μιλάει με τον Μωυσή και τον Ηλία για την ερχόμενη σταύρωση και τον θάνατό Του. ...

Έτσι είναι τα πράγματα και με την Θεοτόκο. Η δόξα της λάμπει από το σκοτάδι του τρόμου. Η δόξα της γεννήθηκε στη βάση του Σταυρού. Όταν προσευχόμαστε σ΄Αυτήν, με τί αίσθημα ευσέβειας και ευγνωμοσύνης πρέπει να το κάνουμε! Μας αγαπάει τόσο, ώστε μπορεί να ζητάει από τον Υιό της: „Παιδί μου! Ναι, φταίει για το θάνατό Σου, μα εγώ, η μητέρα σου τον έχω ήδη συγχωρέσει! ... Και τώρα Σου λέω: Συγχώρησέ Τον! Άραγε δεν το ζήτησες στο Σταυρό: Πατέρα, συγχώρησέ τους, δεν ξέρουν τί κάνουν ...? “ Αυτό περιμένουμε από τη Θεοτόκο.

Γι΄αυτό, όταν θα της κάνετε προσευχή ξανά και ξανά στο σπίτι σας ή θα της ψέλνετε τον ακάθιστο ή θα ακούτε τα άσματα για Εκείνη στην Εκκλησία, να θυμηθείτε, τί σημαίνει αυτό. Απλώνει επάνω από τον καθένα από μας το ωμοφόριόν της και λέει: „Να μην φοβάσαι, Ναι, φταίς, για το ότι πέθανε ο Υιός μου, μα θα σε υπερασπίσω και το έλεος του Θεού θα είναι μαζί σου! ...“