Όλο και περισσότερο συνειδητοποιούμε ότι ζούμε σ΄έναν τραγικό κόσμο όπου συμβαίνουν πολλά τρομερά πράγματα. Όταν σκεφτόμαστε για ό,τι συμβαίνει, γίνεται σαφές, ότι ο κόσμος τώρα θερίζει τους καρπούς της ανθρώπινης απρέπειας που συνέβαινε, ίσως, κατά την διάρκεια πολλών αιώνων, απρέπειες μπροστά στις οποίες οι πρόγονοί μας έκλειναν τα μάτια τους, απρέπειες, με τις οποίες συμβιβαζόμαστε εύκολα, εφόσον δεν ξεσπάει ως οργή πάνω σε μας.

Με φρίκη σκετφτόμαστε τον πόλεμο, αλλά συχνά φερόμαστε αδιάφορα σ΄εκείνες τις  τρομερές  και απάνθρωπες καταστάσεις που προηγούνται των καταιγίδων και της αιματοχυσίας. Ο καθένας από μας είναι υπεύθυνος για κάθε τι φρκτό που γίνεται γύρω μας. Ας μη λέει κανείς: Είμαι το θύμα, δεν φταίω εγώ, είμαι καθαρός, παθαίνω γιατί τα γεγονότα με συντρίβουν. Τίποτα δεν μπορεί να σπάσει έναν χριστιανό. Ο χριστιανός ποτέ δεν είναι μόνο ένα παιχνιδάκι μέσα στα γεγονότα γύρω του, ένα νεκρό, άψυχο παιχνιδάκι. Μέσα μας ζει η δύναμη του Κυρίου και αν δεν δημιουργούμε μ΄αυτή τη δύναμη τη δικαιοσύνη του Θεού, τότε μοιάζουμε με το αλάτι για το οποίο είπε ο Χριστός, το οποίο αν χάνει την αρμύρα του, δεν χρησιμεύει πια για τίποτα. Το μόνο που μπορεί κανείς να κάνει είναι να το πετάξει στο δρόμο για να το πατούν οι σκύλοι. Συχνά μοιάζουμε με αυτό το αλάτι.

Συχνά κλεινόμαστε στον δικό μας κύκλο, προσπαθώντας να δημιουργήσουμε έναν γαληνεμένο κόλπο, χωρίς να παρατηρούμε ότι ο κόλπος γίνεται σε λίγο ένας βάλτος. Μπροστά σ΄όλα όσα συμβαίνουν, δεν μπορούμε να αποφεύγουμε την ευθύνη την οποία έχουμε μαζί με εκείνους που ζούσανε πριν από μας και που είμαστε η σάρκα και το αίμα τους. Δεν μπορούμε να ελπίζουμε, όπως εκείνοι, ότι ο Κύριος μας προστατεύει και μας σώζει. Δεν έφτιαξε την Εκκλησια γι΄αυτό τον λόγο, για να γίνει μια κλειστή, φοβισμένη κοινότητα ανθρώπων που κρύβονται κάτω από το φτερό του Θεού. Ο Χριστός δημιούργησε την Εκκλησία για να βγούν άνθρωποι εξοπλισμένοι με το Πνεύμα Του στη ζωή για να φτιάξουν με την τιμή της δικής τους ζωής και των δικών τους αγώνων, των δικών τους κόπων και του δικού τους θανάτου, από γενιά σε γενιά, έναν καινούργιο κόσμο, όπου θα κυριαρχεί η δικαιοσύνη του Θεού.

Δεν αρκεί να ξέρουμε ότι ο Θεός δημιούργησε το πάν. Πρέπει να συμμετέχουμε στο έργο Του και να θυμόμαστε ότι ο Χριστός έστειλε τους μαθητές Του στη ζωή, σε έναν ειδωλολατρικό, ασεβή και σηπόμενο κόσμο και τους είπε, ότι τους στέλνει σαν πρόβατα μέσα στους λύκους, ότι τους στέλνει, όπως και ο Πατέρας Τον έστειλε, για να μή συμμετέχουν στην απρέπεια, στην ακαθαρσία, στην φαυλότητα του κόσμου, αλλά να μπουν μέσα σ΄αυτόν τον κόσμο με φλεγόμενη αγάπη, πρόθυμοι να θυσιάσουν τον εαυτό τους, με όλη τη δύναμη του ανθρώπινου πνεύματος και όλη την ταπεινοφροσύνη μπροστά στο σωτήριο θέλημα του Θεού.

******************

Ο καθένας από μας είναι αναγκασμένος να ζει με έναν τέτοιο τρόπο! Δεν είμαστε αρμόδιοι να κρίνουμε τον κόσμο, γιατί έχουμε γι΄αυτόν μεγαλύτερη ευθύνη παρά εκείνοι που κάνουν τις απρέπειες. Σ΄όποιον δόθηκαν πολλά – λέει ο Κύριος – θα ζητηθούν πολλά από αυτόν. Μας δόθηκαν πάρα πολλά και γι΄αυτό θα ζητηθούν από μας πολλά. Για τους άλλους ζήτησε ο Χριστός στο Σταυρό: Πατέρα, συγχωρησέ Τους, δεν ξέρουν τί κάνουν.

Λοιπόν, ζούμε σ΄αυτό τον κόσμο. Ο Χριστός, όταν ήρθε σ΄αυτό τον κόσμο, είπε: Δεν ήρθα για να καταδικάσω τον κόσμο, αλλά για να τον σώσω. Μας στέλνει όπως Τον έστειλε ο Πατέρας Του. Άραγε δεν είναι σαφές, πώς πρέπει να ζούμε, με τί τρόπο? Ο καθένας από μας, με όση δύναμη έχει – και ας μην την θεωρεί λιγότερη από ό,τι είναι πραγματικά – πρέπει να προσφέρει σ΄αυτό τον κόσμο τόση αγάπη, ταπεινοφροσύνη, κατανόηση, έλεος, συμπόνια και συγχώρηση, όσο μπορεί! Ο καθένας! Και ο καθένας μπορεί να προσφέρει, γιατί δεν χρειάζεται τίποτα ιδιαίτερο για να εμπιστευθεί κανείς το θέλημα του Θεού. Αρκεί να ανήκει σε κάποιον κάτι για να το μοιράσει μ΄εκείνον που δεν το έχει. Και ακόμα όταν θα είμαστε γέροι, όταν θα μας βρουν οι αρρώστιες και δεν θα μας φτάνουνε πια οι σωματικές δυνάμεις, και τότε μπορούμε να προσφέρουμε όλα όσα μόλις σας είπα. Μπορούμε να προσφέρουμε μια φλογερή προσευχή για να συγχωρηθούν όλες οι αδικίες και απρέπειες, για να συγχωρηθούν όλοι οι άνθρωποι και να σωθούν.

Αν δεν ζούμε έτσι σε σχέση με τον κόσμο γύρω μας, δεν ανήκουμε στο Πνεύμα του Χριστού. Και δεν πρέπει να λέμε ψέματα στον εαυτό μας, γιατί και εμάς αφορούν τα λόγια του Σωτήρα: Δεν θα μπει ο καθένας που λέει „Κύριε, Κύριε“ στη Βασιλεία του Θεού, αλλά όποιος ευσπλαχνίζεται, συγχωρεί και προσφέρει αγάπη. Πολλοί άνθρωποι φοβούνται τον κόσμο και μάλιστα πολλοί από μας, παρόλο που δεν τους άγγισε τίποτα τρομερό ετούτου του κόσμου, ζούνε με φόβο και θέλουν να κρυφτούν. Έτσι, όμως, δεν κρυβόμαστε από την Κρίση του Θεού! Πρέπει να ζούμε πάντα- είτε με έργα, είτε με προσευχή – στο πνεύμα της ελεημοσύνης του Χριστού για την σωτηρία του κόσμου.

Αυτό είναι που τώρα βρίσκεται μπροστά στον καθένα από μας σαν διαθήκη και απαίτηση του Κυρίου. Γι΄αυτό ας μαζέψουμε όχι μόνο όλες τις πνευματικές δυνάμεις μας που, ίσως, είναι λίγες, αλλά και όλα τα ψίχουλα της πίστης μας που έχουμε, και ας δώσουμε τον εαυτό μας στα χέρια του Θεού. Ας πραγματοποιεί μέσα από μας το θέλημά Του! Μα ας θυμηθούμε ότι το θέλημά Του πάντα αποβλέπει στο καλό μας. Ας θυμηθούμε, ότι πρέπει να θυσιάσουμε κάτι από τον εαυτό μας για να συγχωρηθεί κάποιος άλλος και να αναστηθεί σε μια καινούργια ζωή. Αυτό αφορά το επίπεδο του κόσμου ολόκληρου, μα και τις απλές σχέσεις με τους ανθρώπους γύρω μας.