Η αγιότητα αποτελείται από δυο πλευρές: από τη μία είναι ένα δώρο του Θεού και από την άλλη, από ανθρώπινο θάρρος και πίστη. Γι΄αυτό η αγιότητα δεν μετριέται με συγκεκριμένα  κατορθώματα, αλλά μόνο με τη μεγαλοψυχία του ανθρώπου και με την ατελείωτη αγάπη του Θεού. Δεν υπάρχουν μεγάλοι ή μικροί άγιοι, υπάρχουν μόνο άνθρωποι οι οποίοι μπόρεσαν να αφοσιώσουν τον εαυτό του ολόκληρο στα χέρια του Θεού. Στους μεν δόθηκε να εκτελέσουν πολλά, σε άλλους, όπως φαίνεται, λίγα. Τα ονόματα των πρώτων τα ξέρουν όλοι, μερικούς εκτιμούν μόνο στους τόπους τους, μερικά ονόματα λάμπουν σε όλο τον κόσμο και άλλοι καίγονται σαν μια λαμπάδα, σαν ενα σεμνό κερί μπροστά στο πρόσωπο του Θεού και φωτίζουν μόνο λίγους ανθρώπους. Τη αγιότητα των μεν βλέπουν και καταλαβαίνουν όλοι, η αγιότητα άλλων φαίνεται μυστηριώδης και καμια φορά ακατανόητη  και καμια φορα ανεξήγητη.

Και όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που έφτασαν στην τέλεια ωριμότητα, όπως τους όρισε ο Κύριος, όταν τους κάλεσε με τον ισχυρό λόγο Του από το τίποτα στην ύπαρξη. Όλοι ήτανε άνθρωποι όπως εμείς: με αδυναμίες, αμφιβολίες και συχνά με αμαρτίες. Η μόνη διαφορά, όπως το λέει ο Σεραφείμ του Σάροφ, μεταξύ ενός άγιου που έφτασε στην πλήρη μεγαλοπρέπεια του ανθρώπου και ανταποκρίθηκε στο διορισμό του, και ενός αμαρτωλού που ετοιμάζει την καταστροφή του, είναι η αποφασιστικότητα: Να είναι αποφασιμένος κανείς να ζεί για το πιο ψηλό, πιο καθαρό και όμορφο που έχει μέσα του, να είναι αποφασισμένος να αποκριθεί στο λόγο του Θεού που συγκινεί την καρδιά του, να αποκριθεί όχι μόνο με αισθήματα, μα με τις πράξεις, με τη ζωη!

Φαινομενικά είναι πολύ εύκολο. Ο καθένας από μας έχει μέσα του μια φωτεινή και όμορφη πλευρά. Ο καθένας από μας θέλει κάποιες στιγμες να ζεί μόνο για το καλό, για την ομορφιά και τη μεγαλοπρέπεια. Αν μόνο βρίσκαμε μέσα μας, καθε μέρα, την αποφασιστικότητα  να ζούμε για τα ιδανικά μας, θα φτάναμε σε μια τέτοια μεγαλοπρέπεια και ομορφιά, τις οποίες δεν μπορούμε να φανταστούμε. Αν ο καθένας από μας, καθε φορά, όταν τον συγκινεί ο λόγος  του Θεού σε οποιαδήποτε στιγμή, αποκρινότανε σ΄αυτό και έλεγε: Ω Θεέ μου! Τί τέλεια είναι! Σ΄αυτό το απλό και ασήμαντο πράγμα μπορώ να είμαι μαζί Σου μια ψυχή, μια ζωή! Ω Θεέ, πόσο εύκολο είναι! Αν μόνο μπορούσαμε να αποκριθούμε έτσι και να συνεχίσουμε να ζούμε με αυτό τον τρόπο, θα ενωνόμαστε με το Θεό, όχι μόνο λόγω της αγάπης Του προς εμάς, αλλά και εξαιτίας της ανταπόδοσής μας.

Ας το σκεφτούμε αυτό, γιατί εκείνος ο δρόμος είναι απλός και γεμάτος με χαρά και φως, μονολότι απαιτεί και κουράγιο και παραίτηση από τον εαυτό μας και, καμια φορά, και θυσίες. Μα τί όμορφο είναι όλο αυτό, τί απλό και κατορθωτό! Τί κόσμο θα είχαμε γύρω μας, αν τουλάχιστον ένας από μας μπορούσε να αποκριθεί έτσι! Θα έλαμπε ανάμεσά μας, θα φώτιζε από χάρη και αγάπη, από χαρά και ευσπλαχνία, από σοβαρότητα του κατορθώματος που κάνει τον άνθρωπο όμοιο  με το Θεό.