Πριν πολλά χρόνια, ο πατέρας Σέργιος Μπουλγκάκοφ, σε μια από τις ομιλίες του, ονόμασε την ανάληψη: Χαρά του χωρισμού. Και όντως, όταν διαλογιζόμαστε τα λόγια που λέει ο Χριστός στο Ευαγγέλιο πριν προειδοποιήσει, ότι πρέπει να πεθάνει και να χωρίσει με τους μαθητητές Του για ένα διάστημα, να πάει μακριά από αυτούς εκεί όπου δεν μπορούν να Τον βρούν, ότι θα ρθεί ο καιρός, όταν θα πάει οριστικά στο Θεό και Πατέρα, μπορεί να συγκινούμαστε. Προσεύχεται στον Πατέρα στον Ουρανό για τους μαθητές Του και ζητάει να έχουν την πληρότητα της χαράς Του μέσα τους ... Πώς μπορεί να γίνει αυτό, να χαιρόμαστε, αφού έχουμε αποχαιρετιστεί με τον Σωτήρα?  Να είμαστε γεμάτοι με τη χαρά Του? Να μή χαιρόμαστε γι Αυτόν, αλλά μαζί Του, για μας, για όλο το κόσμο?

Εκείνη η χαρά δεν δίνεται εύκολα. Για να μάθουμε τί είναι η χαρά του Χριστού, πρέπει να απαλλαγούμε από τους δεσμούς μας με τον επίγειο, τον δικό μας και συνηθισμένο Χριστό. Ίσως  θυμάστε τα αποσπάσματα από το Ευαγγέλιο που μιλάνε για την εμφάνιση Του Χριστού στους μαθητές Του μετά την Ανάσταση. Ο Σωτήρ εμφανίστηκε μπροστά στην Αγία Μαρία Μαγδαληνή κοντά στον τάφο. Ήτανε τόσο βυθισμένη στον πόνο της, ώστε δεν αναγνώρισε το Χριστό. Είχε κλειστεί στον εαυτό της και δεν πρόσεξε τον Σωτήρα. Όταν Εκείνος την φώναξε με το όνομά της,  αυτή η λέξη „Μαρία“ την συγκίνησε στο βάθος της καρδιάς και της ψυχής της. Έπεσε μπρος στα πόδια Του και σαν να ήθελε να Τον κρατήσει, να κρατηθεί από την αναστημένη σάρκα. Και της είπε: Μη μ΄αγγίζεις, γιατί δεν ανέβηκα ακόμα προς τον Πατέρα μου, στον Θεό Μου και Θεό σας. Εκείνη ήτανε ακόμα ολόκληρη μέσα στις αναμνήσεις της από τη ζωή του Χριστού στη γή. Ήθελε να γυρίσει πίσω  στις χαρούμενες μέρες, όταν ήτανε όλοι γύρω Του. Αλλα αυτή η χαρά έχει τελειώσει. Μεταξύ των ημέρων της επίγειας ζωής του Χριστού και της ζωής τώρα βρίσκεται ο θάνατος, ο σταυρός, η κατάβασή Του στον άδη, βρίσκεται ένας βραχύς, αλλά φοβερός και πλήρης απελπισίας χωρισμός.

Τώρα ο Χριστός αναλήφθηκε. Δεν μπορούμε πια να πιάσουμε τον Χριστό, όπως Τον βλέπουμε στο Ευαγγέλιο, επειδή αποκαλύφθηκε σε μας ως Θεός και ως τέλειος άνθρωπος. Εκείνη η απλή και άμεση επαφή, η οποία υπήρξε μεταξύ Αυτού και των μαθητών - μια επίγεια φιλία - δεν έιναι πια το πιο σημαντικό. Ο απόστολος Παύλος λέει ότι δεν ξέρουμε πια τον Χριστό εν σαρκί. Γνωρίζουμε, όμως, τον Χριστό εν πνεύματι.

Όταν ο Χριστός αποχαιρέτησε τους μαθητές Του, τους είπε: Δεν θα σας αφήσω ορφανούς. Θα σας στείλω το Πνεύμα, το Πνεύμα της αλήθειας και της παρηγοριάς, που εκπορεύεται από τον Πατέρα, αυτό θα σας ερμηνεύσει τα πάντα ...

Στην Πεντηκοστή το Πνεύμα του Θεού κατέβηκε στην Εκκλησία και γέμισε με την παρουσία Του και άνοιξε μπροστά στην Εκκλησία άπειρα βάθη καινούργιας γνώσης για τον ίδιο το Χριστό. Όχι μόνο πια σαν απλό δάσκαλο, σαν απλό αρχηγό, σαν καλό φίλο ή σαν Μεσσία του Θεού, προφήτη και θαυματοποίο. Αποκαλύφθηκε ο Χριστός μέσα από το Πνεύμα ως Άνθρωπος. Όχι, όμως, σαν ένας από τους άλλους, αλλά ως τέλειος Άνθρωπος. Και αποκαλύφθηκε ως Θεός. Με το ένστινκτό τους οι μαθητές το είχαν αισθανθεί ήδη. Μα τώρα το γνωρίζουμε, το βλέπουμε, τα έχουμε καταλάβει από την εμπερία μας: Ο Χριστός είναι ο Κύριός μας, είναι ο Θεός μας.

Το δώρο του Αγίου Πνεύματος μας δίνει, μαζί με τη δύναμη του Θεού, την δυνατότητα να συμμετέχουμε σε όλα όσα ανήκούν στον Υιό του Θεού που έγινε Υιός του Ανθρώπου. Η Ανάστασή Του ήταν σαν θαύμα μέσα στη θεανθρώπινη μοίρα Του. Η συμμετοχή μας σ΄Αυτόν, χάρη στο Άγιο Πνεύμα, το γεγονός ότι μέσα από τη Μετάληψη και τη Βάπτιση γινόμαστε σάρκα και αίμα Του, δηλαδή γινόμαστε σαν Αυτόν τον Ίδιο, κάνει τα πάντα δυνατά για μας. Να γίνουμε Άνθρωποι με κεφαλαίο, Άνθρωποι που έφτασαν την τελειότητα του να είσαι άνθρωπος. Όχι πια επίγειος άνθρωπος, αλλά άνθρωπος του Ουρανού. Ο άνθρωπος φτάνει την τελειότητα του, όταν ενώνεται με το Θεό, ώστε είναι μέσα στο Θεό και ο Θεός μέσα του, όταν γίνεται Άνθρωπος, όπως ήταν ο Χριστός: Υιος του Θεού όχι πια κατά γέννηση, αλλά κατά δώρο, κατά συμμετοχή.

Και λοιπόν, πού είναι η χαρά μας? Όταν αναλήφθηκε από μας στον Ουρανό, ο Χριστός έφερε μαζί Του στο βάθος της Αγίας Τριάδας εκείνη τη σάρκα, την οποία Του χάρισε η ανθρωπότητα και η γη στο πρόσωπο της Θεοτόκου. Τώρα το μυστήριο του ανθρώπου βρίσκεται στα βάθη του μυστηρίου του Θεού. Δεν χωρίσαμε απ΄ Αυτόν, γιατί μέσα από το Άγιο Πνεύμα είμαστε αδιαχώριστοι. Και όταν βλέπουμε, τί έχει συμβεί με Αυτόν, αν συμμετέχουμε σε ό,τι έχει συμβεί σ΄Αυτόν, τότε συμμετέχουμε και στη χαρά Του, τη χαρά ότι ο κόσμος σώθηκε, ότι είναι νικημένα όλα όσα έκαναν τον άνθρωπο μικρόψυχο και τον απομάκρυναν από το Θεό. Τώρα είμαστε οι δικοί Του. Τώρα μπορούμε να χαρούμε με τη χαρά του Χριστού. Όχι μόνο για τη νίκη Του, μα και γι΄αυτό, ότι μπροστά μας είναι ανοιχτή μια καινούργια γνώση του Θεού, μια καινούργια κατανόηση του ανθρώπου και ενας τόσο μεγαλοπρεπής και θαυμάσιος προορισμός του ανθρώπου, τον οποίο δεν μπορούσε κανείς να φανταστεί προ του Χριστού: να γίνουμε υιοί και κόρες του Θεού, να συμμετέχουμε στα πάντα όσα ανήκουν στο Χριστό: την αιώνια θεϊκή δόξα.