Ιστορίες που μιλούν για το δαιμονισμό, για τον οποίον διαβάσαμε σήμερα στο Ευαγγέλιο, μας φαίνονται συχνά μακριά από τη δική μας καθημερινότητα, από τη δική μας πραγματικότητα. Ουσιαστικά, όμως, θα μπορούσαν να είναι πολύ κοντά μας, και, ακούγοντάς τες,  θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε τόσο πολλή πίστη και ελπίδα.

Ο άνθρωπος, για τον οποίον μιλάει το σημερινό Ευαγγέλιο, ήταν δαιμονισμένος. Ο νούς του, η καρδιά του και το σώμα του ήταν πιασμένα από μια καταστρεπτική δύναμη. Τίποτα, ούτε οι προσπάθειες των ανθρώπων, ούτε καμιά πανουργία δεν κατάφεραν να τον τιθασέψουν. Έσπασε όλες τις αλυσίδες, απαλλάχτηκε από όλους τους περιορισμούς, τους οποίους οι άνθρωποι προσπαθούσαν να του επιβάλλουν. Έφυγε στην έρημο, μακριά από όλους, στην έρημο, όπου δεν υπάρχει τίποτα ανθρώπινο, όπου καίει ο ήλιος και καψαλίζει η δίψα και ζούσε στα μνήματα, όπου δεν απομένει τίποτα από έναν άνθρωπο παρά τα νεκρά κόκκαλα και οι μνήμες του θανάτου ...

Άραγε δεν είμαστε κι εμείς δαιμονισμένοι, αλυσσοδεμένοι και φυλακισμένοι? Άραγε δεν κρατάνε και οδηγούν σκοτεινές σκέψες και κινήσεις την ψυχή και το σώμα μας? Άραγε κάποιος από μας μπορεί να πεί ότι ποτέ δεν τον πιάνουν οργή και μανία, ότι δεν γίνεται  ποτέ κακόβουλος  ή εχθρικός σ΄άλλους, ότι ποτέ δεν μπαίνει μέσα στην καρδιά, στο νού, στο σώμα του ούτε σκτοτεινιά, ούτε μοχθηρία, ούτε κακία? Και με πόσο κόπο προσπαθούν καμιά φορά οι άλλοι γύρω μας να μας σωφρονίσουν, να μας καταπραϋνουν, να μας ηρεμήσουν και κάποτε μάλιστα να μας παρηγορήσουν από αυτό, που μας είχε πιάσει? Σπάζουμε, όμως, όλες τις αλυσίδες, φεύγουμε μακριά, αποστρεφόμαστε από τους δικούς μας και πιό κοντινούς μας ανθρώπους και απομακρυνόμαστε σιγά σιγά σε μια τέτοια άβυσσο, όπου δεν απομένει τίποτα για τον άνθρωπο παρά θάνατος και καταστροφή.

Και, λοιπόν, στο σημερινό Ευαγγέλιο βλέπουμε πώς ήρθε ο Χριστός, πώς ο δαιμονισμένος άνθρωπος - με τον οποίον καμιά φορά τόσο μοιάζουμε - στάθηκε μπροστά Του – πρόσωπο με πρόσωπο –, και Τον ρώτησε – Τον Άνθρωπο, Τον μοναδικό γνήσιο Άνθρωπο: Τί δουλειά έχεις  μ΄εμένα, Ιησού? Τί κοινό υπάρχει μεταξύ μας? Γιατί ήρθες? Για να με βασανίσεις? Και ο Χριστός διέταξε να βγεί το  κακό και καταστρεπτικό πνεύμα από τον άνθρωπο. Και ο νούς του ανθρώπου φωτίστηκε, η καρδιά του ηρέμησε, και ο ίδιος έγινε πάλι άνθρωπος και άρχισε, στα πόδια του Χριστού, να Τον ακούει, να ακούει το λόγο της ζωής.

Όλοι εμείς μπορούμε να πλησιάσουμε έτσι προς το Χριστό, έστω στις προσευχές μας, έστω μέσω των μυστηρίων, εκείνων των ισχυρών, αήττητων ενεργειών του Θεού για να γίνουμε ελεύθεροι, ελεύθεροι από όλες τις καταστροφικές δυνάμεις μέσα μας – αν μόνο διαμένουμε μαζί με το Χριστό για να γίνουμε εντελώς υγιές και δεν επιστρέφουμε ξανά σε ό,τι μας δηλητηριάζει και μας καταστρέφει, αλλά κηρύττουμε στον κόσμο τί μας έχει προσφέρει ο Χριστός.

Γι΄αυτό ας μην διαβάσουμε αυτή τη ιστορία σαν να είναι μακριά από μας σαν να μην έχει καμμία σχέση με μας. Μας αφορά άμεσα. Ας κοιτάξουμε μέσα μας. Τί υπάρχει, που μας σκοτεινιάζει το νού, συσκοτίζει την καρδιά μας, οδηγεί τη θέλησή μας στο κακό, κάνει τα λόγια μας κενά, κακά, τρομερά και νεκρά, και τις πράξεις μας καταστροφικές? Ας πλησιάσουμε προς τον Χριστό, όπως  δαιμονισμένος, στην εξομολόγηση, στη μετάληψη, στο ευχέλαιο και στις προσευχές μας. Μα, ας ζητήσουμε και από τους δικούς μας και τους φίλους μας να μας θυμηθούν στις δικές τους προσευχές. Και θα θεραπευτούμε.

Αμήν