Το σημερινό Ευαγγέλιο, το οποίο έχει τόσο πολλή παρηγορία και ελπίδα, μας δείχνει παράληλλα σαφώς, πώς θέλει και απαιτεί ο Χριστός να ανοιχτούμε, για να μπορεί η χάρη Του να ενεργεί μέσα μας.

Ο Χριστός έρχεται στην πόλη Ναϊν. Στις πύλες της πόλης Τον συναντάει μια ακουλουθία κηδείας και ο Χριστός, ο Οποίος πάντα ανταποκρίνεται στον πόνο των ανθρώπων, το κάνει και εκεί. Το Ευαγγέλιο λέει, ότι σπλαγχνίστηκε. Η καρδιά Του γέμισε με συμπόνια και αγάπη. Πλησιάζει στο φέρετρο και στη γυναίκα πίσω του. Είναι χήρα. Ακολουθεί το φέρετρο του μοναδικού της γιού. Έχει χάσει τα πάντα. Ο Χριστός, όμως, δεν στρέφεται σ΄αυτήν με λόγια παρηγορίας. Της λέει να μην κλαίει. Τα λόγια Του, από τη μία εκφράζουν την συμπόνια Του, από την άλλη, όμως, περιγράφουν ταυτόχρονα την απαραίτητη προυπόθεση για την ευσπλαχνία Του. Το „να μην κλαίς“ δεν σημαίνει, ότι ο θάνατος του γιού της δεν αξίζει τα δάκρυα. Ο Χριστός σαν να προλαβαίνει τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, τα οποία θα γράψει εκείνος πολλά χρόνια αργότερα στους Θεσσαλονικούς: Μην λυπάστε και εσείς, όπως και οι άλλοι, που δεν ελπίζουν πουθενά. Να μην κλαίς! Μόνο τότε η γυναίκα απαντάει με την πίστη της και υπακούει τις απαιτήσεις της Θεϊκής Αγάπης. Ο Χριστός πραγματοποιεί ενα θαύμα και επαναφέρει τον γιό της στη ζωή.

Συχνά αυτό συμβαίνει με τον ίδιο τρόπο και σε μας. Μας πιάνει ένας πόνος και βασανίζει τη ψυχή μας. Μπροστά μας είναι και η πίστη μας, στέκεται ο Κύριος - αόρατα, αλλά τόσο αληθινά όπως τότε, μπροστά στη χήρα. Ριχνόμαστε σ΄Αυτόν με τις προσευχές μας, πέφτουμε μπροστά Του με τον πόνο μας, στρεφόμαστε προς Αυτόν με τη πίστη μας, με την έλπιδα – γεμάτη, όμως, αμφιβολίες - με όλη τη αγάπη γι΄Αυτόν και λέμε: Κύριε να με παρηγορείς! Το μόνο, που θέλουμε, είναι, να αγγίξει ο Κύριος  - ώς απάντηση στον πόνο μας  - με το χέρι Του την καρδιά μας για να την ηρεμήσει, για να ανακαινίσει όλη τη ζωή μας, για να μας ανοίξει ενα τέτοιο βάθος, στο οποίο ενώνονται ο χρόνος και η αιωνιότητα, το οποίο θα μετέβαλλε την συχνά επώδυνη ζωή μας στη γη σε μία ευτυχισμένη στην αιωνιότητα.

Ο Κύριος, όμως, δεν το κάνει. Δεν μας γλυτώνει από τους πόνους στη γη, σ΄αυτή τη ζωή, στην οποία εναλλάσονται χαρά και πόνος, για να βρεί η ίδια μας η καρδιά εκείνο το βάθος, για να κάψει μέσα μας όλα όσα δεν είναι αγάπη, πιστή αγάπη, ελεύθερη απο αμφιβολίες, ώστε να μην απομείνει τίποτα στη ψυχή και στη ζωή μας εκτός απο αγάπη. Και σε μας λέει ο Χριστός: Να μην κλαίτε! Δεν απαιτεί από μας να ξεχάσουμε τον πόνο μας, άλλα θέλει να μπορέσουμε να κατανικήσουμε τα όριά μας, τα όρια του χρόνου, και τον πόνο μας, για να γίνουμε γνήσιοι και αληθινοί άνθρωποι, οι οποίοι ξέρουν να ζουν εξίσου με αγάπη για τους πεθαμένους και για τους ζωντανούς, η οποία δεν διακρίνεται καθόλου, γιατί στη γη η αγάπη είναι αιώνια και μετά το θάνατο παραμένει αήττητη.

Με τα λόγια „Να μην κλαίς“ ο Κύριος πάντα στρέφεται προς εμάς. Δεν λέει: Να συγκρατείς τα δάκρυά σου! Δεν μας λέει: Να δείξεις το κουράγιο σου, το οποίο δεν έχεις. Λέει, όμως: Άραγε, δεν Με βλέπεις; Δεν βλέπεις την αιωνιότητα; Άραγε δεν βλέπεις, ότι ο πεθαμένος δεν είναι νεκρός, αλλά μόνο αποκοιμήθηκε ;Άραγε δεν ξέρεις τώρα, ότι η αγάπη είναι πραγματικά πολύ δυνατή, όπως και ο θάνατος, ότι συνδέει τον Ουρανό με τη γη και ότι δεν υπάρχει πια εκείνο το απροσπέλαστο όριο ανάμεσά τους, το οποίο υπήρξε πριν η Θεική Αγάπη ζήσει μεταξύ μας; Ο Κύριος θέτει μπροστά μας την αδυσώπητη πρόσκληση να πιστέψουμε, δηλαδή να έχουμε εμπιστοσύνη: Σταμάτα να λυπάσαι τον εαυτό σου! Σταμάτα να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου. Πάψε να συγκεντρώνεσαι στο δικό σου πόνο. Η ζωή είναι γεμάτη με δυνάμεις, είναι πλατιά, πάντα νικάει και δεν σταματάει ποτέ! Ούτε για μας, εδώ στη γη, οι οποίοι βαδίζουμε ακόμα προς το θάνατό μας  - θα μπορούσαμε να προχωρούμε με φωτεινή ελπίδα και χαρούμενη προσδοκία – ούτε γι αυτούς, οι οποίοι έχουν ήδη περάσει την πόρτα του θανάτου και μπήκαν στην ηρεμία του Κυρίου.

Ας προσέξουμε καλά τα λόγια του Ευαγγελίου και ας φανταστούμε, ότι και η Θεοτόκος ήταν μάλλον τότε κοντά στη πόλη Ναϊν και είδε σαν εικόνα αυτό, το οποίο και αυτή έπρεπε να ζήσει κάποτε. Και αυτή, μια μοναδική γυναίκα, πήγε λίγο αργότερα πίσω από την ακολουθία της κηδείας του Θεϊκού Υιού της. Άκουγε ακόμα μέσα στην ψυχή της και βαθιά στην πίστη της τα λόγια του Χριστού: Μη εποδύρου Μού, Μήτερ, βλέποντας στον τάφο Μου! Εμείς ακούμε αυτή την ωδή τη Μεγάλη Εβδομάδα και συγκινούμαστε. Είμαστε σίγουροι, ότι αυτά τα λόγια άκουσε στο βάθος της ψυχής της και η Παρθένος, η Μητέρα. Τα λόγια διευθύνονται σε μας. Να μην κλαίτε, όταν κοιτάζετε στο τάφο Μου! Θα αναστηθώ! Θα αναστηθώ, όταν όλα θα είναι εκπληρωμένα, όλη την αλήθεια στη γη, όταν όλος ο πόνος στη γη θα έχει φτάσει στα όριά του και η ευσπλαχνία του Κυρίου θα χυθεί σε σας και θα έρθει το τέλος όλων και θα μας δοθεί η δύναμη να βλέπουμε πρόσωπο με πρόσωπο τη δόξα του Θεού.