Η παραβολή για τα τάλαντα, την οποία διαβάσαμε σήμερα, είναι μια απο τη σειρά των προφητικών προειδοποιήσεων και παραβολών του Χριστού για την Τελική Κρίση. Αν διαβάσουμε τα κεφάλαια 24 και 25 του Ευαγγελίου του Ματθαίου, από όπου είναι παρμένη η σημερινή παραβολή, βλέπουμε, οτι ο Σωτήρ μας προειδοποιεί για τρείς βασικές απειλές, εξαιτίας των οποίων θα μπορούσαμε να μην είμαστε έτοιμοι για την Κρίση. Η πρώτη απειλή είναι η απροσεξία, η δεύτερη η μικροψυχία και η τρίτη μια - για εναν άνθρωπο – ανάξια ζωή, γεμάτη με αναισθησία και απανθρωπιά.
Ο Χριστός μιλάει για την απροσεξία σε τρείς παραβολές. Πρώτα υπάρχει η „καλή“ απροσεξία. Ζούμε ήρεμα και χαιρόμαστε. Αυτή την απροσεξία θεωρούμε φυσική. Ο Χριστός λέει: Να προσέχετε, γιατί η Κρίση, η Ημέρα του Κυρίου, θα ρθεί ξαφνικά, όπως συνέβη στις μέρες του Νώε. Τότε οι άνθρωποι πίνανε και τρώγανε, παντρεύονταν, χωρίς να σκέφτονται τίποτα άλλο παρά τη γη, την καθημερινή τους χαρά στη ζωή, μα η Κρίση του Κυρίου συσσωρεύτηκε σαν μια καταιγίδα και ξέσπασε με οργή και τον κατακλυσμό. Έτσι θα γίνει και στο μέλλον: Δυο γυναίκες θ΄αλέθουν στο μύλο, μια θα αναληφθεί και μια θα αφεθεί. Δυο άντρες θα βρεθούν στο χωράφι, ο ένας θα σωθεί και ο άλλος θα χαθεί. Αυτή είναι η συνηθισμένη μας απροσεξία. Είναι η δική μας καλή και χαρούμενη απροσεξία, η οποία, όμως, χαρούμενη για τη ζωή, ξεχνάει, οτι η ζωή δεν είναι μόνο επιφάνεια, αλλά έχει ενα βάθος, το οποίο θεμελιώνεται στην αιωνιότητα.
Μια άλλη απροσεξία θα μπορούσε κανείς να ονομάσει κακή, γιατί εκείνη χρησιμοποιεί το γεγονός, οτι ο Θεός, όπως φαίνεται, δεν βιάζεται να ΄ρθει για την Κρίση. Ο απόστολος Πέτρος λέει, οτι ο Θεός καθυστερεί να εκπληρώσει την υπόσχεσή Του, γιατι κάνει υπομονή για μας. Σε μια παραβολή στο 24 κεφαλαίο γίνεται λόγος για ενα δούλο, τον οποίον ο κύριός του έκανε επιστάτη των άλλων δούλων του για να τους παρακολουθεί, αν δουλεύουν καλά και κάνουν όλα, όπως πρέπει. Αυτός ο δούλος έπρεπε και να φροντίζει για τους άλλους δούλους, για να ζούνε καλά στο σπίτι του κυρίου τους, όταν εκείνος δεν ήταν παρών και έτσι δεν μπορούσε να τους δεί και να φροντίζει ο ίδιος για τις ανάγκες τους. Ο δούλος επιστάτης είπε μέσα του: Αργεί να ρθεί ο κύριός μου. Θα τρώω, θα πίνω, θα χαίρομαι, μα τους δούλους θα τους χτυπώ και θα τους κυνηγώ. Εγώ είμαι ο κύριος – είπε στον εαυτό του. Φαντάστηκε, ότι κατά την απουσία του κυρίου η αξία εκείνου ανήκει σ΄αυτόν τον ίδιον. Ο κύριος, όμως, γύρισε, όταν κανείς δεν τον περίμενε και βρήκε τον έμπιστο δούλο στην αισχρή πράξη του και τον έδιωξε. Αυτή είναι η δεύτερη απροσεξία: αμαρτωλή και κακή. Και αυτή ζει μέσα μας. Δεν βιαζόμαστε να αλλάξουμε προς το αγαθό, γιατί θεωρούμε τον Κύριο πίσω απο τα βουνά και την Κρίση μακριά. Δεν βιαζόμαστε να κάνουμε κάτι καλό για κάποιον, γιατί νομίζουμε, οτι έχουμε ακόμη καιρό και κάποτε, όταν θα κουραστούμε από το κακό και σκοτεινό, θα προλάβουμε να στραφούμε στο καλό. Μα η μέρα του Κυρίου έρχεται και βαδίζει προς εμάς και μια καλή μέρα, μια ώρα, η Κρίση είναι μπροστά μας και εμείς μπροστά στην Κρίση.
Υπάρχει ακόμα μια άλλη απροσεξία, για την οποία ο Κύριος μιλάει στην παραβολή των δέκα παρθένων, από τις οποίες πέντε ήτανε συνετές και πέντε άμυαλες. Αυτή η τρίτη απροσεξία είναι σαν τη νύστα και δεν κάνει τίποτα άλλο από το να ελπίζει, οτι θα βρεί την άκρη: θα καταφέρει ακόμα να ζήσει, να αγαπήσει και να διορθωθεί. Ο Θεός δεν θα΄ρθει την νύχτα, μπορείς ακόμα να κοιμηθείς, να ονειρευτείς και κάποτε στο μέλλον, όταν τα σημάδια θ΄αναγγέλλουν τη ερχόμενη Κρίση, θα θυμηθείς όλα τα απαραίτητα. ... Η Κρίση, όμως, θα συμβεί την νύχτα, γιατί για έναν κοιμώμενο κάθε ώρα είναι νύχτα και έτσι θα΄ρθεί η Κρίση γι΄αυτόν πάντα ξαφνικά.
Υπάρχει μια απροσεξία καλή και χαρούμενη σαν να μην είναι κακή. Μια άλλη είναι ανεύθυνη, κακόβουλη, άπληστη και κακή. Και τι τρομερό είναι, ότι και η τρίτη είναι κοινή για όλους μας: Αύριο θα τα καταφέρουμε όλα, σήμερα, όμως, ονειρευόμαστε ... Αυτό ήταν η πρώτη κατηγορία προειδοποιήσεων του Κυρίου.
Κατόπιν ακολουθεί η παραβολή για τα τάλαντα. Ο Κύριος δίνει σε καθέναν διαφορετικά χαρίσματα ανάλογα με τις δυνάμεις του και προσκαλεί καθέναν να φέρνει τόσο πλούσιους καρπούς, όσο έχει δεχτεί χαρίσματα. Συχνά, όμως, δεν κάνουμε τίποτα με τα χαρίσματά μας. Μας δόθηκε ο νους, μα δεν τον πλουτίζουμε καθόλου. Μας δόθηκε μια καρδιά, ικανή για να συναισθανόμαστε ο ένας τον άλλον. Αυτό, όμως, απομένει μια θεωρητική ικανότητα, γιατί στην πραγματικότητα, η καρδιά μας κοιμάται μέσα στον εγωϊσμό και έτσι αποτελματώνεται. Μας δόθηκε μια θέληση - και σε ορισμένες περιπτώσεις είναι αρκετά δυνατή, την οποία, όμως, δεν διευθύνουμε σε κανένα καλό σκοπό και έτσι απομένει χωρίς καρπούς. Μας δίνονται πολλά, τα οποία διατηρούμε, όπως μας τα έδωσε ο Θεός και κανέναν καρπό δεν φέρουμε. Γιατί;
Όχι πάντα λόγω της απροσεξίας. Πιο συχνά γιατί μας κρατάει η μικροψυχία και η δειλία. Φαίνεται – και έτσι είναι πραγματικά – ότι για να επιτυγχάνει κανείς πρέπει να τα ρισκάρει όλα: την ησυχία του, την ευπορία του, τις σχέσεις του, τη ζωή του. Όλα μαζί ή τουλάχιστον κάτι. Εμείς, όμως, σκεφτόμαστε: Όχι, καλύτερα θα γυρίσω στον Κύριο ό,τι μου έδωσε. Δεν θέλω να ρισκάρω και να χάσω τον εαυτό μου και να είμαι ακόμα υπεύθυνος μπροστά στο Θεό ... Όχι!
Όταν, ομως, έρχεται η Κρίση, αποδείχνεται, ότι όλα, όσα μας δόθηκαν κάποτε, ποτέ δεν ήτανε δικά μας, και πάντα ανήκαν στον Κύριο. Και Εκείνος θα πάρει πίσω το δικό Του και θα το δώσει σ΄αυτούς, οι οποίοι ήτανε πρόθυμοι να ρισκάρουν: τη ζωή τους, την ησυχία τους, την ευπορία, το σώμα και τη ψυχή τους για να φέρουν καρπούς, για να μην είναι στη ζωή τους νεκροί, αλλά ζωντανοί και ζωογόνοι. Πολύ συχνά είμαστε μικρόψυχοι!
Και, τέλος πάντων, η παραβολή, την οποία διαβάζουμε λίγο πριν τη Σαρακοστή, για τα πρόβατα και τα κατσίκια. Η παραβολή για τη Μεγάλη Κρίση. Τί είναι η Κρίση; Δεν θα μας καταδικάσει κανείς γι΄ αυτό, δηλαδή οτι δεν είδαμε μεγάλα οράματα, αλλά, για το ότι δεν είμασταν απλά άνθρωποι, ότι δεν μπορούσαμε με μια ανθρώπινη, ζεστή και ζωντανή καρδιά να ανταποκρινόμαστε στις ανάγκες, στον πόνο, στη θλίψη, στον κίνδυνο ενός άλλου ανθρώπου. Όποιος δεν είναι ικανός να είναι άνθρωπος στη γή, δεν μπορεί να είναι άνθρωπος στον ουρανό. Όποιος στο μικρό δεν μπορεί να είναι άνθρωπος, ποτέ δεν θα αναπτυχθεί στο μέγεθος του Ανθρώπου Ιησού Χριστού.
Αυτές είναι οι προειδοποιήσεις του Κυρίου σχετικά με τη Κρίση. Η ουσία της δεν είναι, ότι θα συμβεί κάτι τρομερό. Η Κρίση θα΄ρθεί και θα είναι κρίμα και θα πονάει, αν καταλάβουμε τότε, ότι ζήσαμε μια ολόκληρη ζωή, χωρίς να γίνουμε άνθρωποι λόγω δειλίας, νύστας, εγωϊστικού κακού ή απλά εξαιτίας λησμονιάς και απροσεξίας. Η Κρίση θα μας δείξει, ότι κάποτε ζήσαμε όλη τη ζωή, χωρίς να καταλάβουμε, ότι η ζωή είναι βαθιά και φαρδιά και πηγάζει από τα βάθη του Θεού και θέλει να μας φέρει εκεί.
Ας σκεφτούμε αυτές τις εικόνες και ας σωφρονιστούμε για να μην ζήσουμε μια στενή και φτωχή ζωή, φυλακισμένη στον εαυτό μας, αλλά εκείνη τη φαρδιά, βαθιά και εύρωστη ζωή, η οποία θεμελιώνεται στο Θεό, δέχεται απο Εκείνον, σαν πηγή, ατελείωτες δυνάμεις και μας φέρνει στην αιωνιότητα, όπου όλα έχουν την θέση τους, όλα γίνονται μεγάλα, γιατί ο άνθρωπος μπορεί να υψωθεί πραγματικά και να γίνει Άνθρωπος και θεός όπως ο Ιησους Χριστός με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και την Αγάπη του Κυρίου.
Αμήν