Η εικόνα του Ιεροβοαμ, όπως εμφανίζεται στις σελίδες της Αγίας Γραφής,είναι σύνθετη και αντιφατική. Η Αγία Γραφή δίνει στο χαρακτηρισμό των δράσεων του πρώτου βασιλιά του Ισραήλ πολλή προσοχή. Για τον συγγραφέα του τρίτου βιβλίου των Βασιλέων , ο οποίος δείχνει τη δυναμική της συμπεριφοράς του, είναι σαφές ότι η αιτία του διαχωρισμού του ενιαίου Ισραήλ σε δύο βασίλεια – το Βόρειο και το Νότιο - δεν είναι η δραστηριότητα του ταραχώδους Ιεροβοάμ,αλλά τα σφάλματα του εχθρού του, Σολομώντα. Και παρόλο που η τελική εκτίμηση του Ιεροβοάμ ως βασιλιά είναι αποκλειστικά αρνητική (είναι αυτός που «εισήγαγε το Ισραήλ στην αμαρτία»), η αρχή της δραστηριότητάς του θεωρείται καλή. Ο Θεός ανεγείρει τον Ιεροβοάμ ως όπλο τιμωρίας του Σολομώντα ο οποίος επέτρεψε την ειδωλολατρία στο βασίλειό του. Ακριβώς ο Θεός, σύμφωνα με τη βιβλική αφήγηση, «στήνει» έναν αντάρτη σαν αντίποινα για τον θρησκευτικό συγκρητισμό των τελευταίων χρονών της βασιλείας του Σολομώντα. Επιπλέον,ο Ιεροβοάμ είναι εκλεκτός του Θεού. Ο Κύριος του μιλάει με το στόμα του προφήτη ᾿Αχιὰ του Σηλωνίτη: «καὶ σὲ λήψομαι καὶ βασιλεύσεις ἐν οἷς ἐπιθυμεῖ ἡ ψυχή σου, καὶ σὺ ἔσῃ βασιλεὺς ἐπὶ τὸν ᾿Ισραήλ. (11:37). Στον Ιεροβοάμ υπόσχεται εκείνο που κάποτε ήταν υπεσχημένο στο Δαβίδ και στο Σολομώντα: « καὶ ἔσται ἐὰν φυλάξῃς πάντα, ὅσα ἂν ἐντείλωμαί σοι, καὶ πορευθῇς ἐν ταῖς ὁδοῖς μου καὶ ποιήσῃς τὸ εὐθὲς ἐνώπιον ἐμοῦ τοῦ φυλάξασθαι τὰ προστάγματά μου καὶ τὰς ἐντολάς μου, καθὼς ἐποίησε Δαυὶδ ὁ δοῦλός μου, καὶ ἔσομαιμετὰ σοῦ καὶ οἰκοδομήσω σοι οἶκον πιστόν, καθὼς ᾠκοδόμησα τῷ Δαυὶδ»(11:38). Όταν έγινε βασιλιάς, λαμβάνοντας από τις βόρειες φυλές το χρίσμα,ο Ιεροβοάμ δεν στάθηκε στην καθαρότητα της πίστης, τα πολιτικά συμφέροντα της χώρας γι αυτόν ήταν πιο ακριβά από τα συμφέροντα της πίστης. Οι θρησκευτικές μεταρρυθμίσεις του γύρισαν τελικά σε ακαθάριστη εθνική ειδωλολατρεία. Καλή αρχή, τρομερό τελείωμα.
Για την πρώτη αποτυχημένη εξέγερση του Ιεροβοάμ, « δούλου του Σολομώντα»,λίγα είναι γνωστά. Ο Σολομών, για την ενίσχυση της Ιερουσαλήμ, «κατέστησεν» τον Ιεροβοάμ «ἐπὶ τὰς ἄρσεις οἴκου ᾿Ιωσήφ». (11:28). Ο Ιεροβοάμ καταγόταν από τη φυλή του Εφραίμ, την πιο πολυάριθμη και πιο ισχυρή από τις βόρειες φυλές. Οι άρσεις (επίμορτοι),, που εργάστηκαν στην ανασυγκρότηση και την ενίσχυση του φρουρίου της Ιερουσαλήμ ήταν επίσης οι φυλές των υιών του Ιωσήφ – Εφραίμ και Μανασσή. Η φύση της εξέγερσης του Ιεροβοάμ και των υποτελών του, επίμορτων, είναι άγνωστη, λέγεται μόνο ότι ο αντάρτης «ἐπῄρατο χεῖρας ἐπὶ βασιλέα» (11:27).Η περιγραφή των περιστάσεων αυτής της εκδήλωσης τελειώνει απότομα με περιγραφή της συνάντησης τον Ιεροβοάμ με τον προφήτη Αχιά. Στη συνέχεια, διηγείται για μια απόφαση του Σολομώντα «να θανατώσει» τον Ιεροβοάμ και τη φυγή του τελευταίου στην Αίγυπτο (11:40).
Το βασικό κίνητρο αυτής της πρώτης αποτυχημένης εξέγερσης των βόρειων φυλών κατά της κεντρικής αρχής της Ιερουσαλήμ ήταν προφανώς η απροθυμία να κάνουν την υποχρεωτική εργασία για τον βασιλιά, η επιθυμία να αποτινάξουν τον ζυγό των φόρων και την αγγαρεία. Εκτός από τη παραδοσιακή δεκάτη από τη σοδειά και το γεννοβόλι, οι μεγαλοπρεπείς οικοδομικές εργασίες σε όλη τη χώρα, η συντήρηση της πλουσιοπάροχης αυλής του Σολομώντα και του μεγάλου μισθοφορικού στρατού απαιτούσαν την συνεχή αύξηση του φορολογικού βάρους και των υποχρεώσεων. Όλα αυτά αύξαιναν τη δυσαρέσκεια των βόρειων φυλών από τη προνομιακή θέση της φυλής του Ιούδα και του βασιλιά που καταγόταν απ’αυτή τη φυλή.
Δεν πρέπει να ξεχάσουμε τον αιώνιο σχισματιμό των βόρειων φυλών οι οποίοι ενώνονταν πιο συχνά γύρω από τη φυλή του Εφραίμ. Στα μάτια πολλών Ισραηλινών, η εξουσία της φυλής του Δαβίδ δεν ήταν αναμφισβήτητα δικαιολογημένη. Οι απαιτήσεις της Ιερουσαλήμ να είναι πρωτεύουσα, προκάλεσαν δυσπιστία στο Ισραήλ. Η οικοδόμηση του ναού απο τον Σολομώντα και η συγκέντρωση της λατρείας δεν έφεραν τη χαρά πουθενά, εκτός από την φυλή του Ιούδα. Μόλις η εξουσία του μονάρχη της Ιερουσαλήμ εξασθένισε λίγο, η σιγοκαίουσα φλόγα του βόρειου σχισματισμού ξέφυγε. Η ιδεολογία της εξέγερσης, προφανώς, ήταν οι ιδέες της επιστροφής σε μια ηπιότερη μορφή της μοναρχίας, παρόμοια με εκείνη που ήταν στα χρόνια του Σαούλ.
Οι βόρειοι δεν ήταν ικανοποιημένοι με την υπερβολική, όπως νόμιζαν, συγκέντρωση της εξουσίας,με την προσπάθεια για αυστηρή υποταγή όλων των άκρων στη διοίκηση της Ιερουσαλήμ και την επιθυμία της φυλής του Δαβίδ για απολυταρχία. Ο λόγος για το πρώτο κύμα της εξέγερσης που τάραξε το Ισραήλ επί του γερασμένου Σολομώντα, ήταν η φανερή ανοχή του τελευταίου στην ειδωλολατρία των ξένων συζύγων του (11:4-8). Το «Μανιφέστο» των επαναστατών ήταν η επιστροφή στα ιδανικά της προμοναρχικής πίστης, στα ιδανικά του Σινά, καθώς και η οικονομική μηχανή του σχισματισμού ήταν η αντίσταση σε πιο ισχυρή υποδούλωση και η απροθυμία να υποτάσσονται στους απογόνους του Δαβίδ. Εκείνη την εποχή, οι βόρειες φυλές ήταν σε γενικές γραμμές κατά της μεταβίβασης της εξουσίας κληρονομικά. Πρέπει να βασιλεύει μόνο ο άξιος, να διευθύνει τον λαό μπορεί μόνο αυτός, τον οποίον αυτός ο λαός εξέλεξε. Ένα τέτοιο σύστημα, φυσικά, εγκυμονεί ταραχές, γι αυτό στο βόρειο βασίλειο δεν διαμορφώθηκε έντονη δυναστική μοναρχία, γι αυτό το ήμισυ των βασιλιάδων του Ισραήλ είχαν πεθάνει με βίαιο θάνατο. Εάν στο Νότιο βασίλειο των φυλών του Δαβίδ, ως δυναστική μοναρχία, ήταν φυσική η επιδίωξη του απολυταρχισμού και δεσποτισμού, στο Βόρειο βασίλειο ήταν περισσότερο παραπλήσια τα ιδανικά της ελεύθερης συνομοσπονδίας των φυλών με αιρετότητα του μονάρχη, ο οποίος είχε περιορισμένα δικαιώματα.
Ο Ιεροβοαμ ήταν εγκάρδια αποδεκτός στην Αίγυπτο, όπου και έφυγε από το ξίφος της τιμωρίας του Σολομώντα. Ο κυβερνών την εποχή εκείνη στην Αίγυπτο, ο Σουσακὶμ A’, σχεδίαζε την κατάληψη της Συρίας, με την ελπίδα να ανταποδώσει στους Σύρους, και πάλι, όπως κάποτε οι βασιλιάδες της εποχής του Νέου Βασιλείου,τη δυνατοτητα να βγουν στον Ευφράτη. Για τα στρατηγικά σχέδια της Αιγύπτου ο δημοφιλής, στο Ισραήλ, επαναστάτης ήταν πολύ κατάλληλος – στην περίπτωση μελλοντικού ερχομού του στην εξουσία - ο δρόμος προς τον Ευφράτη για τον αιγυπτιακό στρατό θα ήταν ελεύθερος. Στη ρωσική ιστορία, την αναλογία της φυγής του Ιεροβοάμ στην Αίγυπτο μπορεί να χρησιμεύσει η φυγή του δούκα Κούρμπσκι στην εχθρική, για τον Ιβάν Δ’, Λιθουανία.
Τελικά πέθανε ο Σολομών. Τελείωσε η εποχή της ισχυρής κεντρικής εξουσίας του οίκου του Δαβίδ. Η βόρεια φυλή δεν ήθελε να υπατάσσεται στην Ιερουσαλήμ που έπλεε στη πολυτέλεια και είχε επιβληθεί στα ήθη των Φοινίκων. Ο Αιγύπτιος εξόριστος επιστρέφει στην πατρίδα, για να εκπληρώσει, όπως ο ίδιος πιστεύει, το σχέδιο του Θεού γι 'αυτόν - να επαναστατήσει τις μάζες στην ανατροπή του καταπιεστικού ζυγού της φυλής του Δαβίδ, να ελευθερώσει τις δέκα βόρειες φυλές από την μισητή δεσποτεία.
Οι περιπτώσεις της δεύτερης, αυτή τη φορά επιτυχημένης εξέγερσης, στην Αγία Γραφή περιγράφονται με αρκετές λεπτομέρειες (Βασιλείων Γ’,12). Κατά τη διάρκεια της αναγκαστικής παραμονής στην Αίγυπτο κάποια νήματα διεύθυνσης της εξέγερσης, προφανώς παρέμειναν στα χέρια του Ιεροβοάμ. Ως εκ τούτου, μόλις επέστρεψε στο Ισραήλ, ο «επαναστάτης» πάλι έγινε επικεφαλής αυτού του κινήματος, και οι φιλοδοξίες του βρίσκουν ισχυρή υποστήριξη στο λαό. Ο Ιεροβοάμ είναι κατάλληλος για την αριστοκρατία των βόρειων φυλών και για όλο το έθνος - υποψήφιος για το θρόνο. Άραγε ήταν ο Ιεροβοάμ λαϊκιστής, ή πραγματικά εκτιμούσε τα ιδανικά της αρχαιότητας, τα ιδανικά της εποχής των Δικαστών? Σ αυτό ποτέ δεν θα βρούμε απάντηση. Αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο –ο Ιεροβοάμ ήταν ένας εκφραστής της δυσαρέσκειας των βόρειων φυλών απέναντι στο δεσποτικό καθεστώς των απογόνων του Δαβίδ. Στα μάτια του λαού ήταν ένας ήρωας, ένας μαχητής κατά της ιδεολογικής και κοινωνικής αδικίας της εποχής του.
Ο Βιβλικός αφηγητής περιγράφει με φωτεινά χρώματα τον παραλογισμό και την απειρία του Ροβοάμ, του διαδόχου του Σολομώντα στο θρόνο του Δαβίδ. Στον αναγνώστη δημιουργείται η εξής εντύπωση: όσο σοφός ήταν ο Σολομών στη διοίκηση του απείθαρχου λαού, τόσο ανόητος και άπειρος εμφανίστηκε στην οικοδόμηση του κράτους ο γιος του. Αντί να πάει σε μια τακτική παραχώρησης προς τις απαιτήσεις των υπηκόων του και να ελαφρύνει το βάρος της φορολογικής καταπίεσης, ο κενόδοξος Ροβοάμ προσβλημένος από τις αξιώσεις των υπηκόων του, ακούγοντας τις συμβουλές των νεαρών του φίλων <<τσανακογλείφτων>> κάνει ένα μοιραίο λάθος και δημοσίως προκαλεί τον λαό να επαναστατήσει: «ὁ πατήρ μου ἐβάρυνε τὸν κλοιὸν ὑμῶν, κἀγὼ προσθήσω ἐπὶ τὸν κλοιὸν ὑμῶν· ὁ πατήρ μου ἐπαίδευσεν ὑμᾶς ἐν μάστιξι, κἀγὼ παιδεύσω ὑμᾶς ἐν σκορπίοις»(12:14).
Ο ίδιος ο Κύριος, σύμφωνα με τον ιερό συγγραφέα, πήρε με τέτοιο τρόπο από τον Ροβοάμ το λογικό και τη συμβουλή: «Ήταν από τον Κύριο, για να εκπληρωθεί ο λόγος Του». Αυτό συνέβη στο Συχέμ, μια ιερή πόλη για τους Ισραηλινούς,φημισμένη για τη δόξα των πατριαρχών και του Ιησού του Ναυή. Ο Ροβοαμ ήταν προσκεκλημένος σ’αυτή τη «σύνοδο» των εκπροσώπων των βόρειων φυλών.Το κύρος του Σολομώντος, κλονισμένο απο το συγκεντρωτισμό και δεσποτισμό, από την ύπαρξη του μισθοφορικού στρατού, τη συμμετοχή των Χαναναίων στη βασιλική διοίκηση, υπονομεύτηκε τελικά από την ειδωλολατρία πολλών ξένων συζύγων του, οι οποίες «έκαναν την καρδιά» του βασιλιά όλου του Ισραήλ<<να υποκλιθεί>> στα είδωλα. Η επιτυχία της αρχικής περιόδου της βασιλείας του Σολομώντα καθορίστηκε σε μεγάλο βαθμό από τις υπηρεσίες του πατέρα του Δαβίδ, από την επιτυχή εξωτερική πολιτική του η οποία απέκλεισε τον κίνδυνο της κατοχής της γης από τους Φιλισταίους, και απ’ την προσωπική ευσέβεια. Στο τέλος των τεσσάρων δεκαετιών της διοίκησης, ο Σολομών, που ενίσχυσε τη δεσπόζουσα θέση της φυλής του Ιούδα, και ο οποίος είχε κάνει αυτή τη φυλή προνομιακή, ανάγκαζε τους Βορείους να εργάζονται στην Ιουδαία για να ξεπληρώσουν την αγγαρεία, και ακόμη επέτρεψε στη χώρα τις ξένες θρησκευτικές λατρείες, έχασε το κύρος του.
Ο γιος του Σολομώντα, Ροβοάμ καταδικάστηκε σε διαχωρισμό των βόρειων φυλών από το βασίλειό του. Η αποτυχία του Ροβοάμ καθορίστηκε σε μεγάλο βαθμό από την απότομη πτώση της δημοφιλίας του πατέρα του. Με κραυγές «οὐκ ἔστιν ἡμῖν κληρονομία ἐν υἱῷ Ἰεσσαί· ἀπότρεχε, Ἰσραήλ, εἰς τὰ σκηνώματά σου· νῦν βόσκε τὸν οἶκόν σου, Δαυίδ»,«ἀπῆλθεν Ἰσραὴλ εἰς τὰ σκηνώματα αὐτοῦ»(12:16). Η απεγνωσμένη προσπάθεια του Ροβοάμ να κρατήσει τους βόρειους σε υποταγή κατέληξε σε νομοτελειακή αποτυχία –το σταλμένο για να μαζέψει φόρους απόσπασμα του Ἀδωνιρὰμ λιθοβολήθηκε, ο Ροβοαμ αναγκάστηκε να κλειστεί από την λαϊκή οργή στο φρούριο της Ιερουσαλήμ (12:18).Στη θέση ενός τεράστιου βασιλείου, στο Ροβοαμ και στους απογόνους του έμεινε ένα μικρό πριγκιπάτο, στην πραγματικότητα, μόνο μια φυλή,η Ιουδαία.
Το βόρειο βασίλειο ήταν ασταθές από την έναρξή του. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η διοίκηση, οι κύριες βάσεις της οποίας είναι ο λαϊκισμός και η επιθυμία να ευχαριστήσει τον λαό και τα ελαττώματά του, δεν μπορεί να είναι σταθερή. Από την εποχή του Ιεροβοάμ μέχρι της κυβέρνησης των Αμβρίδων (του᾿Αμβρὶ και των απογόνων του), η κοινωνία των πολιτών ήταν αρκετά ισχυρή στο Ισραήλ ώστε να περιορίσει την ώθηση των μοναρχών στην απολυταρχία. Όχι αμέσως και όχι ξαφνικά συνήθισαν οι Ισραηλινοί- ελεύθεροι κτηνοτρόφοι και αγρότες- να υπακούουν στην κεντρική κυβέρνηση, στους φόρους(δεκάτη) και την αγγαρεία. Για την ελευθερία των αγροτών δεν υπάρχει μεγαλύτερος εχθρός από την απολυταρχία. Αλλά και για την κεντρική κυβέρνηση δεν υπάρχει μεγαλύτερο πρόβλημα από τη φιλελεύθερη αυτοσυνείδηση των ελεύθερων κτηνοτρόφων και καλλιεργητών. Όσο πιο ελεύθερος και οικονομικά ανεξάρτητος είναι ο λαός,τόσο πιο ανίσχυρη είναι η εξουσία. Η δυστυχία του Ιεροβοαμ και των διάδοχών του ήταν ότι, σε αντίθεση με τους γείτονές του Νότιους δεν κυβερνούσαν τους ανθρώπους, αλλά τους «υπηρετούσαν».Γι 'αυτούς ήταν σημαντικό να κερδίσουν και να διατηρήσουν την εμπιστοσύνη του λαού. Γι αυτό απαιτείται το ταλέντο του δημαγωγού. Έπρεπε να κυριαρχήσει έτσι, ώστε ο λαός να νόμιζε όχι ότι ο βασιλιάς τον κυβερνάει, αλλά αντιθέτως ότι ο βασιλιάς είναι υπηρέτης του. Τα πρώτα πενήντα χρόνια οι βόρειοι βασιλιάδες δεν είχαν ακόμη μια μόνιμη κατοικία: Συχέμ, Βαιθὴλ, Φίρτσα, Φανουήλ ... Η απουσία μιας μόνιμης πρωτεύουσας είναι ένα σημάδι της αστάθειας της κεντρικής κυβέρνησης.Η αναλογία σ’αυτό το σύστημα, στη Ρωσία και στην ιστορία της Δυτικής Ευρώπης μπορεί να χρησιμεύσει η περίοδος του μεσαιωνικού φεουδαρχικού κατατεμαχισμού.
ΙΙ
Δεν υπάρχει αμφιβολία, οι θρησκευτικές μεταρρυθμίσεις του Ιεροβοαμ είχαν έντονο δημαγωγικό χαρακτήρα. Πριν να χύσει χρυσούς ταύρους, ο βασιλιάς διαβουλεύεται με τους εκπροσώπους του λαού (Βασιλείων Γ’ 12:28).Η προθυμία να ενδίδει σε λαϊκή θρησκευτικότητα δείχνει ότι γι αυτόν τον βασιλιά, η θρησκεία δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα μέσο ενίσχυσης της εξουσίας του.
Στην εικονογραφία της Μέσης Ανατολής οι εικόνες των Ταύρων και Βοδιών ήταν πολύ συχνές. Για παράδειγμα, ο θεός της βροχής Αντάντ (Hadad), στις θρησκευτικές αναπαραστάσεις των θαυμαστών του, αόρατος, στεκόταν στο καπούλι ταύρου. Ο ίδιος ο ταύρος, βεβαίως, δεν ήταν μια «εικόνα» της θεότητας, ήταν απλώς ένα «βάθρο» για τα πόδια του. Ομοίως, οι μόσχοι τους οποίους ανήγειρε ο Ιεροβοαμ, δεν ήταν από μόνα τους αντικείμενο λατρείας, τουλάχιστον αρχικά, λάτρευαν όχι αυτούς αλλά Εκείνον ο οποίος ήταν πάνω απ’ αυτούς, τον Γιαχβέ.
Μετά από όλα, και στο ναό της Ιερουσαλήμ οι χερουβείμ που έσκιαζαν με τα φτερά τους την κιβωτό, δεν ήταν το αντικείμενο της λατρείας. Απλώς μια «βάση των ποδιών» του αοράτως παρόντος Θεού. «Προσκυνήσομεν εἰς τὸν τόπον, οὗ ἔστησαν οἱ πόδες» του Γιαχβέ (Ψαλμ. 131 [130]: 7) σήμαινε να προσκυνήσουμε τον ίδιον τον Γιαχβέ. «ἰδοὺ θεοί σου, Ἰσραήλ, οἱ ἀναγαγόντες σε ἐκ γῆς Αἰγύπτου.(Βασιλείων Γ’ 12:28) – όχι μοσχάρια, φυσικά, αλλά Αυτός που είναι πάνω τους, στον Οποίον οι πλάτες τους χρησιμεύουν ως βάθρο. Σταδιακά η ακατέργαστη λαϊκή θρησκευτικότητα, που πάντα είναι επιρρεπής στην ειδωλολατρία, θα κάνει τους ίδιους τους ταύρους αντικείμενο της θρησκευτικής λατρείας, είδωλα. Αλλά αρχικά, προφανώς, δεν ήταν έτσι. Οι ταύροι στην Βαιθὴλ και Δάν παρέχονταν στους ανθρώπους ως εικόνες των χερουβείμ, όπως αυτοί που ήταν στην Ιερουσαλήμ. Η ραφιναρισμένη θεολογία της εποχής του Ιεροβοαμ δεν είδε σ’αυτά καμία προδοσία του Γιαχβέ, αντίθετα, οι ταύροι μόνο εμφάνιζαν την παρουσία του Γιαχβέ, ήταν ένα σημάδι και σύμβολο αυτής της παρουσίας, σαν χερουβείμ της Ιερουσαλήμ, μόνο ένα βάθρο για τα πόδια αόρατου Θεού.
Τα χρυσά αγάλματα ταύρων έπρεπε να συμβολίζουν τη μεγάλη δύναμη του Γιαχβέ, που ελευθέρωσε τον λαό του από τη Αιγυπτιακή δουλεία, καθώς και στο νέο ιστορικό πλαίσιο - από την τυραννία του Σολομώντα. Η λειτουργική λατρεία με τη χρήση των ταύρων έπρεπε να δείξει ότι το Βόρειο βασίλειο, σε αντίθεση με το Νότιο, με την εκκλησία του και άλλες καινοτομίες, διατηρεί αρχαίες παραδόσεις του γιαχβισμού. Ιερά σε ύψη, μη λευϊτικό ιερατείο, που ίδρυσε ο Ιεροβοαμ –όλα αυτά ήταν στα μάτια των ανθρώπων πιο δικαιολογημένα από το ναό του Σολομώντα στην Ιερουσαλήμ - χωρίς αμφιβολία πολύ καινοτόμο ίδρυμα, και με αξίωση αποκλειστικότητας. Στη μεταρρύθμιση του Ιεροβοάμ υπήρχε το οραμα της αποκατάστασης της παράδοσης, που χρονολογείται από τους Πατριάρχες, το Μωυσή και τον Ιησού του Ναυή. Σ’αυτή καθαρά ξεχωρίζουν οι συντηρητικές τάσεις. Τα αρχαία θρησκευτικά κέντρα όπως Βαιθὴλ, Σηχέμ, όρος Γαριζήμ, φημισμένα για τη δόξα των πατριαρχών και του Ιησού δεν είναι άξια μιας μεγαλύτερης τιμής από την πρωτεύουσα του Ιεβουσαίους, την οποία κατέλαβε ο Δαβίδ; - σκέπτονταν οι Ισραηλινοί. Ο ισχυρισμός των δαβιδών ότι ο Θεός επέλεξε την Ιερουσαλήμ, ήταν στα μάτια τους περισσότερο από αμφίβολος.
Αργότερα, επί των Αμβριδών ( επί του Αμβρίου και των απογόνων του), η λατρεία των ταύρων θα συνδεθεί με τη λαϊκή λατρεία του Βάαλ, θα γίνει ο «βααλισμός» αυτής της λατρείας. Ο βασιλιάς του Ισραήλ, για χάρη της συζύγου του, Ιεζάβελ και των παλατινών θεολόγων της, θα υποχρεωθεί να πράξει αυτή τη διθεϊα επίσημη θρησκεία.