Ας φανταστούμε ότι βρισκόμαστε στη γη δυο χιλιάδες χρόνια πριν. Τί θαυμάσια συναισθήματα θα έπρεπε να μας γεμίσουν! Μία εβδομάδα κιόλας, ο κόσμος έχει αλλάξει! Ο κόσμος, ο οποίος ήταν πολλές χιλιετίες σαν χαμένο αρνί, τώρα είναι το αρνί που βρέθηκε και φέρεται στους ώμους του Υιού του Θεού, ο οποίος έγινε Υιός του Ανθρώπου!

Η ανυπέρβλητη άβυσσος, την οποία η αμαρτία έβαλε μεταξύ του Θεού και του ανθρώπου, τώρα άρχισε να ξεπερνιέται: O Θεός μπήκε μέσα στην ιστορία. Ο Θεός ο ίδιος έγινε άνθρωπος. Ο Θεός ντύθηκε με σάρκα. και κάθετι το ορατό που θεωρούμε – τυφλοί, όπως είμαστε – νεκρή και οκνηρή ύλη, μπορεί να νιώσει μέσα του, στον εαυτό του τη δόξα του Θεού. Έγινε κάτι που δεν συνέβη ποτέ και ο κόσμος δεν είναι πια ό,τι ήταν πριν.

Η ενσάρκωση, όμως, έχει και μια άλλη πλευρά. Ο Θεός έγινε άνθρωπος και ο Θεός είπε μέσω του Χριστού λόγια απόλυτης αλήθειας, λόγια, τα οποία, σαν προζύμι βαλμένο στο ζυμάρι, έχουν αλλάξει όλο τον κόσμο. Ο Θεός μας αποκάλυψε το μεγαλείο του ανθρώπου. Ο Χριστός, όταν έγινε άνθρωπος μας το έδειξε. Αυτός είναι και απομένει για πάντα η απόδειξη, ότι ο άνθρωπος είναι τόσο μεγαλοπρεπής, τόσο βαθύς, μυστηριωδώς βαθύς, ώστε μπορεί όχι μόνο να υποδεχτεί την ύπαρξη της θεότητας μέσα του, σαν ναό, αλλά να ενωθεί με το Θεό και να γίνει μέτοχος της θείας φύσεως, όπως το είπε ο απόστολος Πέτρος στην επιστολή του.

Ο άνθρωπος είναι τόσο μεγαλοπρεπής, ώστε ο Θεός – όσο μακριά και αν πέφταμε από την κλήση  μας, όσο ανάξιοι και να ήμασταν – ποτέ δεν θα αποκαταστήσει μια τέτοια σχέση μαζί μας, η οποία θα είναι λιγότερη από το να είναι ο Πατέρας μας και εμείς οι υιοί και κόρες του Θεού.  

Ο άσωτος υιός ζήτησε από τον πατέρα του να τον κάνει εργάτη του, επειδή θεωρούσε τον εαυτό του ανάξιο πια να λέγεται υιός του. Ο Πατέρας, όμως, δεν συμφώνησε μαζί του. Όταν ο υιός άρχισε να του εξομολογείται, ο πατέρας τον σταμάτησε πρίν μπορέσει να προφέρει αυτά τα λόγια, γιατί ο Θεός δεν θέλει την ταπείνωσή μας, δεν θέλει να είμαστε δούλοι ή εργάτες. Άραγε δεν είπε ο Χριστός στους μαθητές Του: Δεν σας ονομάζω πιά δούλους, γιατί ο δούλος δεν ξέρει τι κάνει ο κύριος. Σας ονομάζω φίλους, γιατί σας τα έκανα γνωστά όλα ...?    

Και κάτι άλλο ακόμα: Στο Χριστό μας αποκαλύφθηκε, όπως και Αυτός μας το είπε, ότι καθένας  άνθρωπος είναι τόσο πολύτιμος, ώστε ο Χριστός ζεί και πεθαίνει για καθέναν από μας, ότι δεν μετράνε οι ομάδες, αλλά καθένας από μας! Καθένας από μας, όπως λέγεται στην Αποκάλυψη  του Ιωάννου, έχει στο Θεό ένα όνομα. Αυτό το όνομα θα μας αποκαλυφθεί στο τέλος του χρόνου, μα κανείς δεν θα το γνωρίσει, εκτός από το Θεό και εκείνον, που θα το πάρει, γιατί αυτό το όνομα εκφράζει μέσα του τη σχέση μας με το Θεό και όλη τη μοναδικότητα και ιδιαιτερότητα του προσώπου μας. Ο καθένας από μας είναι για Εκείνον μοναδικός! Τί υπέροχο! Ο παλιός κόσμος ήξερε λαούς και φυλές, ήξερε δούλους και κυρίους. Ξεχώριζε τους ανθρώπους σε κατηγορίες, τύπους και ομάδες  – όπως το κάνει δυστυχώς και ο σύγχρονος κόσμος, ο οποίος όχι μόνο όλο και περισσότερο απομακρύνεται από το Χριστιανισμό, μα γυρίζει στην ειδωλολατρεία. Μόνο ο Θεός βλέπει στους ανθρώπους ζωντανά πρόσωπα, άντρες και γυναίκες.

Ο Χριστός έφερε – καλυτερά κήρυξε -  μια καινούργια δικαιοσύνη, μια καινούργια εντιμότητα. Όχι πια τη δικαιοσύνη του νόμου, η οποία καταδικάζει και τιμωρεί, μα μια αλήθεια ενός άλλου είδους. Όταν ο Χριστός μας λέει: Ας ξεπεράσει η ευσέβειά σας την ευσέβεια των γραμματέων και φαρισαίων– μιλάει γι΄αυτό, πώς φέρεται ο Θεός στον καθέναν από μας. Αποδέχεται καθέναν από μας, όπως είναι. Αποδέχεται και τον καλό και τον κακό. Χαίρεται για τον καλό και πεθαίνει για χάρη και για τη σωτηρία του κακού. Ο Θεός μας καλεί να το θυμηθούμε και να φερθούμε το ίδιο, όχι μόνο ανάμεσα στους χριστιανούς, μα σ΄όλο τον κόσμο: να φερθούμε σε κάθε άνθρωπο με μια τέτοια δικαιοσύνη που δεν κρίνει και καταδικάζει, μα βλέπει σε κάθε άνθρωπο την ομορφιά - την οποία του χάρισε ο Θεός και την οποία ονομάζουμε εικόνα του Θεού στον άνθρωπο – και υποκλίνεται μπροστά σε εκείνη την ομορφιά, τη βοηθάει να λάμψει σε όλο το φώς της και να διασκορπίσει κάθετι κακό και πρόστυχο. Αν την βλέπουμε στον καθένα, τότε της δίνουμε την ευκαιρία να γίνει πραγματικότητα, να ανοιχτεί και να νικήσει!

Ο Χριστός μας αποκάλυψε επίσης μια τέτοια αγάπη, την οποία ο παλιός κόσμος δεν γνώρισε και την οποία ο σύγχρονος κόσμος, όπως και ο παλιός, φοβάται. Μια αγάπη που είναι πρόθυμη να πληγωθεί, να μείνει αβοήθητη. Μια μεγαλόψυχη αγάπη που δεν φοβάται να θυσιαστεί. Μια αγάπη που δίνει χωρίς μέτρα, που δίνει όχι μόνο ό,τι έχει, μα και την εαυτό της. Αυτό είναι ό,τι το Ευαγγέλιο και η ενσάρκωση έφερε στον κόσμο. Και όλα αυτά υπάρχουν και ισχύουν και τώρα! Ο Χριστός είπε, ότι το φως λάμπει στο σκοτάδι και το σκοτάδι δεν το δέχεται. Να το σβήσει, όμως, επίσης δεν είναι ικανό.

Και το φως λάμπει και θα λάμπει. Μα να νικήσει μπορεί μόνο, αν το κηρύξουμε εμείς, αν ενεργούμε ανάλογα με τις εντολές για την εντιμότητα και για την αγάπη, αν δεχόμαστε την ιδέα του Θεού για τον κόσμο και Του προσφέρουμε τον κόσμο, την πίστη μας, δηλαδή την εμπιστοσύνη και την ελπίδα μας, εκείνες τις μόνες δυνάμεις, με τις  οποίες μπορούμε να βοηθήσουμε άλλους να αρχίσουν μια καινούργια ζωή. Για να μπορέσουν, όμως, να την αρχίσουν, πρέπει να τη δούν πρώτα σε μας. Ο κόσμος έγινε καινούργιος. Η ένωση του Θεού με τον άνθρωπο, όταν ο λόγος έγινε σάρκα, εμφύτευσε στον κόσμο μια καινούργια φύτρα. Πρέπει να κάνουμε εμείς έτσι, ώστε να το δούν και οι άλλοι, να δούν όλοι το φώς και τη λάμψη του Θεού στο σκοτάδι ή την αυγή αυτού του κόσμου!

Ας μας δώσει ο Κύριος το θάρρος, την αγάπη και τη μεγαλοψυχία να είμαστε κήρυκές Του και μάρτυρες! Η ευλογία του Κυρίου ας είναι μαζί σας, με τη χάρη και τη φιλανθρωπία Του, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων!